ගේ දොර වැඩ නොදත් එකී....

පොඩි කාලෙ ඉඳලම ඉගෙන ගන්න, පොත් කියවන්න, සෙල්ලම් කරන්න ආසාව තිබ්බට කුස්සියට ගිහින් ඒ වැඩ පළ කරන්න නම් මට තිබුනෙ මහා කම්මැලිකමක්... මොන විදියට හිතුවත් ඒ ගැන ආසාවක් ඇතිකරගන්න මේ මෑතක් වෙනකම්ම මට බැරි වුණා...

අපි පුංචි කාලෙ ගෙදර උදව්වට අම්මගෙ ඥාති සහෝදරියො, ඒ කියන්නෙ මං අර කලින් කතාවල කියල තියෙන නැන්දාද ඇතුළුව කවුරුම හරි හිටිය නිසා අම්ම උනත් කුස්සියට ගිහින් එයාලට උදව් පදව් කළා මිසක් ඉවීම පිළිබඳ සම්පූර්ණ වගකීම බාර අරගෙන තිබුණෙ නෑ... ඒත් අනාගතේ වෙන්න යන නස්පැත්තිය තේරුම් ගත්තු අපේ තාත්තා , මං දහයෙ පන්තියට යනකොට ගෙදර උදව්වට හිටපු අය කසාද බන්දාදීම අතුළු වැඩ කටයුතු කරලා අම්මට කුස්සියේ වගකීම පැවරුවා... අපේ අම්මා කුස්සියේම එල්ලිලා නොහිටියා උනාට අම්මට හරි රසට උයන්න පුළුවන්... තාත්තගෙ රැකියා ස්ථානයේ යාළුවොත්, මගේ යාළුවොත් තමයි අදටත් ඒ ගැන වැඩියම මතක් කරන්නෙ....


ඉතින් අම්ම කුස්සියෙ ලොක්කි උනාට පස්සෙ ඔය එක එක වැඩවලට උදව් කරන්න අපිටත් කතා කරනවා.... ඒත් මළ වදේ හැමදාම බරස්, බරස් ගාල පොල් ගාන්නයි, කඳුළු පෙරාගෙන ලූණු සුද්ද කරන්නයි තමයි වැඩියම හම්බ වෙන්නෙ... ඒ දෙකම මට මහම එපා කරපු දෙකක්... දීපල්ලකො ඔය මිරිස් අඹරන්න කාරිය... ඕක කිව්වම අම්ම කියන්නෙ 'එපාර බැරියැ මිරිස් ගල කකුලක් උඩ අතෑරගෙන මෙතන ඉස්පිරිතාලෙ යන්න වැඩ සිද්ද කරගන්න' කියලා.... එහෙම කරගනීද කියල බලන්න දීල බලකො... මට ඉස්සර ඉඳලම ඔය මිරිස් ඇඹරිල්ල්ට තිබ්බෙ පුදුම ආසාවක්... අන්තිමට මං මිරිස් ගල  ඉස්සෙල්ලම ඇල්ලුවෙ, අම්මල නැති වෙලාවක ලොකු සීයගෙයි මගෙයි දිව්‍ය භෝජනේ වෙච්ච පොල් සම්බෝලෙ හදාගන්න... ඒ උනාට අත්තම්මලහ ගියාම ආත්තම්මගෙ හිරමනේ පොල් ගාන්න නම් මං හරි ආසයි... ඒ හිරමනේ අපේ ගෙදර තිබ්බ එක වගේ කඩෙන් ගත්තු එකක් නෙවේ, සීයා ගස් කොටයකින් හදපු එකක්... ඒකෙ ශේප් එක හරියට ඩයිනෝසරයෙකුගෙ වගේ... මං එහේ ගියාම පොල් ගාන්නෙ ඉල්ලගෙන... හැබැයි වැඩේ කියන්නෙ වාඩි වෙන්න තිබ්බ කෑල්ල දිග හින්දා හරියට මැදින් වාඩි නොවුනොත් ඒක පස්සෙන් උඩ ගිහින් හොම්බ බිම ඇනෙනවා... එහෙම වෙලා මං අනන්ත පස්ස උඩ තියන් ඉඳලා තියෙනවා පොල් එකේ මූණත් ඇනගෙන... පොල් ගෑවෙ මැටි කෝප්පෙට නෙවේ, හෙන පිඟන් තඩියකට...  ඉතින් මං පොල් ගානකොට බාල මාමා තමයි ඇවිත් පිටිපස්සෙන් වාඩිවෙලා ඉන්නෙ...ඔය ටිකටත් අපි කතන්දර, සිංදු කිය කිය තමයි ඒ වැඩේ කරන්නෙ... සිංදු කියනකොට සිංදුවේ තාලෙට තමයි පොල් ගෑම... ඒ හින්දා මං හෙන ආසයි ඒකට...

සමහර දවස්වලට අම්මගෙන් අල රොඩු ගාන්න, බෝංචි කඩන්න, හාල්මැස්සන්ගෙ ඉහටි කඩන්න වගේ කොන්තරාත්තුත් ලැබෙනවා... ඒ ඔක්කොමත් හරි මං සහලෝල යන්නෙ අම්ම ගේ වටේ තියෙන කොස් ගස් දිහා බල බල ඇවිදිනකොට... ගෙඩ්ඩක් බාගත්තොත් මදුළු සුද්ද කරන්න වෙන්නෙ මට... හපොයි කොච්චර අත් දෙකේ පොල්තෙල් ගාගත්තත් කොහොල්ලෑ ඇලෙන එක නම් නවත්තන්න බෑ.... ඒ මදිවට ඕක සුද්ද කරන අතරෙ එතැනට යන එන අය අර සුද්ද කරපුව කටේ දාගන්න එක තමයි මට පේන්නම බැරි.... කන්න ඕන නං තමුන්ම සුද්ද කරගනුකො, මං සුද්ද කරපුවම ගන්නෙ... හුහ්.....ඉතින් ඕක ඉවර වෙන්නෙ ඔතැනට ඇවිත් මදුළු එක දෙක අරන් පැනල දුවන නංගිලා පස්සෙ මං පන්නන්න ගත්තම... බැරිම තැන අම්මා කියනව 'ඔයා යන්න ඉතුරු ටික මංම කරගන්නම්' කියල... මාත් ඉතින් ඉබ්බා දියේ දැම්ම වගේ පස්වනක් ප්‍රීතියෙන් පිනා ගිය නමුත් ඒ බවක් නොපෙන්වා, අම්මට තනියම කොස් හදන්න වෙච්චි එකට දුක් වෙවී තව විනාඩියක්වත් එතන නොරැඳී අතුරුදහන් වෙනවා....

ඊට පස්සෙ නංගිලා ලොකු උනාම මං එයාලට ඒ වැඩ ටික බාරදීලා හෙමීට ශේප් වෙලා යනවා කොහාට හරි නොපෙනෙන්න... එක්කො මං ඒ වෙලාවට බරපතල ඉස්කෝලෙ වැඩ... එහෙම නැත්නම් ඉස්කෝලෙන් බලාගෙන එන්න කියපු නවකතා පොතක් කියවනවා ;)... තාත්තා ගෙදර ඉන්න සති අන්තෙ ඔය වගේ වැඩ වෙනකොට තාත්තට තේරෙනවා මගේ කපටිකම... එතකොට තාත්තා මං ඉන්න තැනට ඇවිල්ලා මට ඇහෙන්න, 'ගේ දොර වැඩ නොදත් එකී, ගත්තු මිනිහ අමාරුවේ, ඒකයි මට කණගාටූ...' කියල කියනව තාලෙට... ඒත් මං නෙවෙයි ඔළුව උස්සල බලන්නෙ... අන්තිමට නංගිල දෙන්නටම දහයෙ පන්තියට විතර යනකොට හොඳට උයන්න, කේක් හදන්න හෙමත් පුළුවන්... ලොකු නංගි නම් දහ දෙනෙකුට උනත් තනියම උයනවා ඒ කාලෙ... මං?... මං හිටියෙ ඒව වළඳන්න විතරයි... ඒ මදිවට මට පොල් ගෙඩියක් බිඳගන්නත් බෑ... සමහර දවස්වලට අම්මා හිතාමතාම මාව විතරක් ගෙදර තියල යනවා දවල්ට උයන්න කියලා... හනේ ඉතින් එහෙමදාට බිඳපු පොල් ගෙඩියක් නැති උනාම, විළි ලැජ්ජාව ඉනේ ඔතාගෙන පොල් ගෙඩියයි, පත මන්නෙයි අරගෙන දුවනවා උඩහ ගෙදරට.... ඒ ඇන්ටි හරි අක්කා හරි තමයි 'අනේ මේ ළමය' කියල හිනා වෙවී ඒක බිඳලා දෙන්නෙ...

එක සැරයක් ඒ ලෙවල් කරල ඉවර උනාට පස්සෙ අර අපේ පන්තියෙ කොල්ලො සෙට් එක ට්‍රිපක් යන්න ලෑස්ති වුණා... ඒකට එකෙක්ගෙ කෙල්ලෙක් අරන් යන්න ඕනවෙලා තනියම එක්කන් යන්න බැරි නිසා මගෙන් ඇහුව එනවද කියලා... මාත් පැනලා හා කිව්වා ගෙදරින් යන්න දෙයිද කියන එක ගැන හිතන්නෙත් නැතුව... ඒ ගමනෙ සංවිධායක උන්නැහේ එපාර පැනලා ඇහුවෙ නැතැයි උයන්න පුළුවන්ද කියලා... මං විරිත්තගෙන කිව්වා පුළුවන් කියලා, ගමන යන්න තිබ්බ ආසාවට... ඌ ඇහුවා මොනවද උයන්න පුළුවන් කියලා... මං කිව්ව සොසේජස් බදින්න, බිත්තර බදින්න හෙම පුළුවන්ය කියල... 

පස්සෙ කාලෙක කසාද බඳින්න අවසර ඉල්ලන්න මනූ අපේ ගෙදර ගියාම අපේ තාත්ත ඉස්සෙල්ලම කිව්වෙ රහට කන්න ඕන නම් කුක් කෙනෙක් ගන්න වෙයි කියල... ඒ වෙලාවෙ හිනාවෙවී අහගෙන හිටියට මනූටත් වැඩේ බරපතලකම තේරෙන්න ඇත්තෙ මං උයාපුව කන්න ගියාම... මං දැනගෙන හිටියෙ කඩෙන් ගත්තු කහ, මිරිස්, තුනපහ දාන්න විතරනෙ... ඒත් අනේ උන්ද කවදාවත්ම මං උයන ඒවා රහ නැතෙයි කියල නෑ, නොකා ඉඳලත් නෑ... ඒත් මං දන්නවනෙ වැඩේ හැටි... කෙල්ලො දෙන්නත් පුංචි කාලෙ සද්ද නැතුව හිටියට පස්සෙ පස්සෙ ඕකට කුරු කුරු ගාන්න ගත්තා.... ඉතින් මට තේරුනා මේකට මොකක්ම හරි කරන්න ඕන කියලා....කාලයත් එක්ක රස පොඩ්ඩක් වර්ධනය උනාට මහ වෙනසක් උනේ නෑ... මං ඊට පස්සෙ ජාලෙන් රෙසිපි හොයන්න පටන් ගත්තා... මේ වෙලාවෙ මං වැඩියම ස්තුති කරන්නෙ අපේ මාරයාට... මං මාරසරණියෙ තිබ්බ පතෝල රෙසිපි එක ඇරෙන්න අනිත් සේරම හැදුවා... හරිම රසයි... පතෝල හැදුවෙ නැත්තෙ මෙහේදි මට කවදාවත් ඒවා සොයාගන්න බැරි වුනු හින්දා... ඒ කෑම වෙන විදිවලට හදන රෙසිපිත් තිබ්බට මට නම් මාරයා කියල තිබුණු විදියට හැදුවම වැඩි රසයක් දැනෙනවා... අපේ ගෙදර කවදාවත් වට්ටක්කා කන්න ආසා නොවුනු පොඩි දුව, මාරයාගෙ රෙසිපියේ විදියට හැදුවම බත් පිඟන් දෙක තුනක් කනවා... ඒ නිසා මාරයාට මාගේ හද පතුලෙන්ම ස්තුතිය...

මං මට වෙච්චි දේ මගේ කෙල්ලො දෙන්නට වෙන්න ඉඩ තිබ්බෙ නෑ... චූටියට දැන් ගොඩක් කෑම ජාති හදන්න පුළුවන්... ගෙදර ඉන්න දාට උදේ කෑම හදන්නෙ එයා... එයාට බඩගිනි උනාමත් ඔය තියෙන දේවල් එකතු කරලා මොන මොනව හරි හදාගන්නවා... ගිය අවුරුද්දෙ අපේ අම්මල ආව වෙලාවෙ අම්මා මට කිව්වා දැන් අක්කල නංගිල තුන් දෙනාගෙ කෑම වලින් රසම ඔයාගෙ කෑම කියලා... ඒත් මං ඒක එච්චර සීරියස් ගත්තෙ නෑ... මට හිතුනෙ කාගෙවත් හිත නරක් කරන්න අකමැති අපේ අම්මා නංගිලා දෙන්නටත් ඕකම කියන්න ඇති කියලා... ඒත් ගිය දෙසැම්බරයෙ අපේ නැන්දම්මයි, මාමණ්ඩියි ආව වෙලාවෙ ලැබුණු ප්‍රශංසා වලින් තමයි ඇත්තටම හිතුනෙ වැඩේ සීරියස්ම තමා කියලා... මාමණ්ඩි බොහෝ වෙලාවට කිව්වෙ දිව්‍යලෝක රසයිනෙ දුව, කියලා... ඒවා ඇහුනම ඇත්තටම මට මං ගැන පුංචි ආඩම්බරයකුත් දැනුනා..

ඒ නිසා  මං වගේ තවත් ගෑණු පරාණ ඉන්නව නම් (මං වගේ අය නම් නැතුවම ඇති මට හිතෙන්නෙ) බය වෙන්නෙ නැතුව ජාලෙ රෙසිපිවලට අත ගහන්න.. සමහර අයගෙ කෑම බ්ලොග්ස්වල ලස්සනට පියවරෙන් පියවර විස්තර කරලා පින්තූරත් එක්ක දාලා තියෙන නිසා හරිම ලේසියි... ඒ වගේම ඒකෙන් තවත් දෙයක් උනා... මං වැඩට යන දාට ගෙදර ස්ටොක් එකේ වැඩි හරියක් ඉවර වෙලා තිබුනොත් ඉස්සර කෑමක් හදාගන්න බැරිව කට බලියගෙන හිටිය මං, ඔය ඉතුරු වෙච්චි පොඩි පොඩි දේවල් එකතු කරලා කටට රසට මොනවාම හරි හදාගන්න පුළුවන් තත්වෙට පත්වෙච්චි එක...

මේ පහළින් තියෙන්නෙ අපේ චූටි දුව අඩුම කුඩුම ටික තියෙන වෙලාවට නිතරම හදන කෑමක්... මං නිතරම මේකට අවශ්‍ය දේවල් ගෙනත් තියන්න වග බලා ගන්නවා... මෙහේ අයට නම් මේක අරුමයක් නෙවේ... පොඩි උන් ඉන්නවා නම් තනියම හදන්න දෙන්න පුළුවන් නිසයි දැම්මෙ...

පයික්ලට්ස් (Pikelets)



අවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය:

සෙල්ෆ් - රේසිං පාන් පිටි කෝප්ප 1 (නිකම් පාන් පිටි වලට බේකිං පවුඩර් ටිකක් දාලා හලා ගන්න පුළුවන් මේවා නැත්නම්)
කිරි කෝප්ප 1 (බොන කිරි )
සීනි මේස හැඳි 3 (තමුන්ගෙ රස අනුව වෙනස් කරගන්න පුළුවන්)
බිත්තර 1
සමහරු ලුණු ඉතාම ස්වල්පයකුත් එකතු කරනවා. ඒත් මම එහෙම කරන්නෙ නෑ. මොකද එක සැරයක් ලුණු එකතු කරලා ලුණු රස මතුවුනු නිසා. දානවා නම් බොහොම ප්‍රවේසමට කරන්න.
අපේ දුව බටර් තියෙන වෙලාවට බටර් ටිකකුත් එකතු කරනවා. එතකොට රසය වැඩි වෙනවා. ඒ උනාට බටර් නැති වුණා කියලා අවුලක් නෑ.

ක්‍රමය:
බිත්තරෙයි සීනියි එකට දාලා හොඳින් ගසාගන්න. ඊට පස්සෙ ඒකට කිරි ටික එකතු කරගන්න. ඊට පස්සෙ හෙමින් හෙමින් දිය කර කර පිටි ටිකත් එකතු කරගන්න. මේ සියළුම දේවල් හොඳට මිශ්‍ර කළාම අර පෑන් කේක්වලට හදනවා වගේ දියර මිශ්‍රණයක් ලැබෙනවා. ඒකෙන් ටික ටික හැන්දකින් අරගෙන තෙල් හරි බටර් හරි ගාපු තැටියකට (මගේ දුව මේක හදන්නෙ සෑන්ඩ්විච් ප්‍රෙස් එකෙන්. මං තනියම ලිප පත්තු කරන්න නොදෙන නිසා. උණුසුම අඩු වැඩි කරන්න ඕනත් නෑනෙ.) රවුමක් හිටින්න දාලා, බුබුළු නගිනකොට දෙපැත්ත දාලා රන්වන් පාට වෙනකොට ගන්න එකයි තියෙන්නෙ. හරිම ඉක්මනට හැදෙන නිසා මේ වැඩේ පටන් ගත්තම කොහෙවත් ඈතට යන්න එපා.

අපි මේවා කන්නෙ චූටි බටර් කියුබ් එකකුයි මේපල් සිරප්නුයි එක්ක. ඕනම පැණි ජාතියක් එක්ක කන්නත් පුළුවන්. ජෑම් එක්කත් පුළුවන්. නිකම් කන්නත් පුළුවන්. පොඩි උන්ටම හදන්නත් පුළුවන්. මං සමහර දාට උදේ කෑමට ඉස්කෝලෙ ගෙනියන්නත් දාලා දෙනවා.

පින්තූර ගත්තෙ ජාලෙන්…