චූටි නංගි......

අපේ චූටි නංගිට චූටියි කිව්වට ඉතින් පොඩි කාලෙ ඉඳලම චූටි නැතිලු හොඳේ..... මෙයා ඉපැදුනු දවස්වල කොච්චර චූටිද කියනවා නම් අපේ අම්මට තනියම හරහට අරගෙන මුන්දව නාවන්නවත් බෑ.... ඔය කාරණේ හින්දා අර මං කලින් කතාවල කිව්ව නැන්දට අමතරව අම්මල තවත් නැන්දෙක් එක්කන් ආව....




අපේ ඒ කලින් කිව්ව නැන්දා ගැන දැනගන්න කැමති මීට කලින් කියවලා නැති අය මෙන්න මේ ලින්ක් වලට ගිහිල්ල බලන්නකෝ....
චණ්ඩියා
බිත්තරයක් කළ හදියක්

මේ අළුත් නැන්දා අපේ අම්මගෙ මාමා කෙනෙකුගෙ දුවෙක්... එයා හුඟක් උස මහත කෙනෙක්... එයා තමයි අන්තිමට අපේ මේ 'චූටි' නඟාව පොඩි කාලෙ ආං බාං කළේ... ඔය කාලෙ අපේ ගෙදර එකම යුද්දයයි... තාත්තා වැඩ කළේ දුර පළාතක... තාත්තට කෑම ගෙනියන්න පාන්දර 4.30 ට නැගිටල උයන්න ඕන... තාත්තා වැඩ ඇරිල එන්නෙ අපි නිදාගත්තට පස්සෙ... ඔය නිසා අපි තාත්තව හොඳට දැක්කෙ සති අන්තෙ විතරයි.... අපේ ලොකු නඟාත් ඉස්කෝලෙ යන්නෙ නෑ... ඉතින් ඔය කාලෙ අලි මදිවට හරක් කියල අර මං 'බිත්තරේ' කතාවෙ කිව්ව ලොකු සීයත් අපේ ගෙදර හිටියනෙ... හාපෝ... ඉතින් මේක එකම යම යුද්දයක්.... මේ කාලෙ අර ඉස්සෙල්ලා ඉඳන් හිටපු නැන්දා 1, හැමතිස්සෙම තර්ජනය කළාලු මේ සුමේ තනියම කරන්න බෑ, ගෙදර යනව කියල.... නැන්දා 2 එක්කන් ආවට එයා ආවෙ චූටි නංගිව බලාගන්න නිසා එයත් එතැනින් එහාට මොකුත් කරන්නෙ නෑ.... අනෙ අප්පේ... ඔන්න ඒ ගමන තව එක්කෙනෙක් එක්කන් ආව... එයාගෙ නම 'තිලකා' කියමු.... ඇත්තටම මට එයාගෙ නම දැන් මතකත් නෑ.... අන්තිමට උනේ මොකද නැන්දා 1 සහ 2 ඥාතිකම හිතට අරන් ඔක්කොම කුස්සියේ වැඩ තිලකට බාරදීලා, නැන්දා 1 ලොකු සීයගෙයි, ලොකු නංගිගෙයි ආවතේවත්, නැන්දා 2 චූටි නගාගෙ ආවතේවත් විදියට තමයි වැඩේ ඇදගෙන ගියේ......


වැඩේ ඇදගෙන ගියා කිව්වට ඔය දවස්වල අපේ ගෙදර හරි මරු.... තාත්තත් උදේ පාන්දරම වැඩට යනවනෙ.... ඉතින් මාව ඉස්කෝලෙ එක්කන් ගියේ අපේ පැත්තෙ ගෙදරක වැඩට හිටිය රතු අක්ක කියල කෙනෙක්.... මෙයා අවුරුදු පණහක් විතර කෙනෙක් උනාට ලොකු පොඩි හැමෝම මෙයාට කිව්වෙ රතු අක්ක කියල.... ඒ දවස්වල එයා අපේ අසල්වාසී ගෙවල් කිහිපයකම ළමයි ඉස්කෝලෙ එක්කන් යන එකයි ඉස්කෝලෙන් ගේන එකයි කළා.... අපි ඔක්කොම පොඩි උන් හය දෙනෙක් විතර හිටිය... කිකිළි කුකුල් පැටව් ටික අරන් යනවා වගේ තමයි ඉතින් අපිවත් දක්කන් පාරෙ යනකොට.... මාව ඉස්කෝලෙ පිටත් කළාට පස්සෙ අම්මත් ඉස්කෝලෙ යන්න එළියට බහිනව... ඉතින් ඔන්න අම්මා එළියට බැහැලා පල්ලමේ නොපෙනී යනකොටම අරුන් තුන්දෙනා පටන් ගන්නවලු රණ්ඩු වෙන්න.... ඈ ගාල අඬාගෙන එනවලු ලොකු සීය ළඟට නඩුත් අරගෙන.... ලොකු සීයත් ඉතින් මහා නඩුකාර උන්නාන්සෙ වගේ සාලෙ පුටුවකින් වාඩිවෙලා නඩු විසඳන්න පටන් ගන්නවලු.... නැන්දා 1ගෙ පැත්තට නඩු තීන්දුව දුන්නු දාට සීයට හොඳ රසට තේ ටික, හරියටම වෙලාවට කෑම බීම ටික ලැබෙනවලු.... තිලකගෙ පැත්තට ගිය දාට කෑම රසම රසලු.... නැන්දා 2ගෙ පැත්තට ඇද්ද දාට සීයට පාළුවක් නැතුව කයිය ගහගෙන ඉන්න කෙනෙක් ඉන්නවලු (එයා සීයගෙ මල්ලිගෙ දුවනෙ )..... 


සමහරදාට ඔය නඩු එහෙම ලේසියෙන් විසඳෙන්නෙත් නෑ.... අම්මට ඉස්කෝලෙ ඉවරවෙලා ඇවිත් ගෙට පය ගහන්න වෙන්නෙ නෑ, ඔන්න එකෙක් අඬාගෙන එනව.... ඊළඟට අනිකා.... ඒ බැරිවෙනකොට ඉතුරු එකාත් පටන් ගන්නව.... සමහරදාට අම්ම ඔළුව අල්ලගෙන කෑගහනව.... ඇයි දෙයියනේ ඉස්කෝලෙ යමපල්ලන්ගෙන් බේරිලා ගෙදර ආව ගමන් ඊට හපන්නෙ මේක.... අන්තිමටම බැරි තැන නැන්දා 1ට වගකීම් පවරලා තිලකව ගෙදර යැව්ව..... ඒ වෙනකොට එයාටත් වැඩේ ඇතිවෙලා තිබුණු නිසා ගෑණිත් කැමැත්තෙන්ම වැඩේ බාරගත්තලු....

ඔය කාලෙ වෙච්චි එක සිදුවීමක් මට හොඳට මතකයි... තාත්තට කෑම ගෙනියන්න පාන්දරින් නැගිටල උයන්න ඕන කිව්වනෙ.... අම්ම තමයි වෙලාවට එලාම් එක තියාගෙන නැන්ද 1ව නැගිට්ටන්නෙ... මටත් ඔය එලාම් සද්දෙට ඇහැරෙන නිසා මාත් නැගිටලා පොතකුත් අරන් සාලෙ තිබ්බ මේසෙට වෙනවා.... මේ කියන දවසට කලින් දවසෙ මොකක් හරි දේකට නැන්දලා දෙන්නා රණ්ඩු වුණා... ඒකෙ කේන්තියටද කොහෙද එදා අම්මා නැගිට්ටුවට නැන්දා 1 ඇඳෙන් බැස්සෙ නැති බව මට තේරුනා... මං පැය බාගෙකට විතර පස්සෙ කුස්සිය පැත්තට හොස්ස පොවලා බැලුවම පැත්ත පළාතම කළුවරයි... මං ඒ ගමන අම්මා ගාවට ගිහින් කිව්වා නැන්දා නැගිටලා නැති බව... මල පැනපු අම්මා ඒ වෙනකොට පරක්කුවෙලා තිබ්බ නිසා නැන්දා 2වත් ඇහැරවගෙන කුස්සියට ගියා උයන්න... විනාඩි පහක් විතර යනකොට 'චා....ස්' ගාලා සද්දෙකුත් එක්ක 'හුවෑයි...!' ගාලා කවුදෝ කෑගහන සද්දෙකුත් ඇහුනා... සද්දෙ ආවෙ නැන්දා 1 නිදාගෙන හිටපු දිහාවෙන්... පුටුවත් පස්සට දාලා ඒ පැත්තට දිව්වම මං දැක්කා නැන්දා 2 හිස් පනිට්ටුවකුත් අරගෙන නැන්දා 1ගෙ ඇඳ ළඟ පරල වෙච්ච යකෙක් වගේ බලන් ඉන්නවා... බලනකොට තරහෙන් හිටපු නැන්දා 2, නැන්දා 1ව උදේ පාන්දර වතුර බාල්දියකින් නාවලා, නැගිට්ටෙ නැතුවට... එයාටනෙ ඒ හින්දා නැගිටින්න උනේ... ඒ නැගිට්ටා කියලා උන්දැ ඉව්ව එකක් නෑ... ඇඳුම් මාරු කරගෙන කුස්සියේ හිරමනේ උඩ වාඩිවෙලා ඉකි ගහ ගහ හිටියා දවල් වෙනකම්... පව් උන්දැ...


ඉතින් ඔය අතරෙ අර මං කලින් කිව්ව වගේ අපේ චූටි නංගි නැන්ද 1ගෙ හැඩ රුව ඇතිව උස් මහත් උනා.... මෙයාට වයස අවුරුදු 3ක් විතර වෙනකොට නැන්දා 2 ත් ආපහු ගිහින් නැන්දා 1 විතරයි ආයෙමත් ඉතුරු උනේ.... ඉතින් ඔය නැන්දා ගියාට පස්සෙ අපේ චූටි නගාට කෑම කැවිල්ල මහා සංග්‍රාමයක් උනා... මුන්දා කන්නෙම නෑ.... එහෙම පුළුවන්යැ අර සරීරෙ නඩත්තු කරන්න... ඒ ගමන අම්මලට හෙන උප්පරවැට්ටි තොගයක් දාගන්න උනා මෙයාටයි, කොහොමත් ඔය කාලෙ කෑම නොකන ලොකු නගාටයි කවන්න.... අනේ ඉතින් අම්ම රෑ කෑම කවන්න ගෙයි එළිය පැත්තෙ ලයිට් නිවලා මේ අලි පැටියවත් කර ගහගෙන එළියට යනව.... නැන්දා 1 කෑම පිඟානත් අරන් බත් ගුලි හදාගෙන පස්සෙන් යනව... ලොකු නංගියි මායිත් නැට්ට අල්ලගෙන ඒ පස්සෙන් වැටෙනව.... ඉතින් රෑට බිත්තිය අයිනට ගිහින් හිට ගත්තම හඳ එළියට හෙවනැල්ල වැටෙනවනෙ බිත්තියට.... අම්ම කරන්නෙ ඒ හෙවනැලිවලට කතා හදලා කියනවා බත් ටික කවාගන්න.... අපි තුන්දෙනාගෙ හෙවනැලිවලට නමුත් දාල තිබුණ.... චූටි නංගිගෙ හෙවනැල්ල 'සමන්මලී', ලොකු නගාගෙ 'රුවන්මලී', මගේ 'රන්මලී'.... මං ඔය නම් දාපු දවසෙ මට දාපු නමට ආස නැතුව අම්මත් එක්ක රණ්ඩු වෙලා ඇඬුවත් එක්ක.... ඒත් අම්ම මට බැන්න නංගිටත් වඩා බබා වෙන්න හදනව කියල.... ඒකෙන් සවුත්තු වෙලා ගියපාර මං කටවහගෙන, දාපු නම පිළිඅරගෙන හිටිය... ඒක නිසා ටික දවසක් යනකොට මට ඒ වැඩේ එපා උනා..... ඊට පස්සෙ 'රන්මලීත්' එයාලටම තියාගන්න කියල මං ගියේ නෑ පැත්ත පළාතෙ....

මං කලින් අර 'නම් තියපු හැටි' කතාවෙ කියල තියෙනවනෙ අපේ ගෙදර හිටිය පූස් පරම්පරාව ගැන.... ඉතින් අපේ චූටි නගා තව ටිකක් ලොකු වෙනකොට ඒ කාලෙ හිටිය පූස් පැටිය පුංචි සිංඤ්ඤෝ නොහොත් පුප්පුවාට පුදුම විදියට ආදරේ කරන්න පටන් ගත්ත... ඌත් මෙයාට හරිම ආදරෙයි... පේන මානෙන් එහාට යන්නෙ කන්න බොන්න කක්ක දාන්න විතරයි.... චූටි නගා උදේ නැගිට්ට ගමන්ම කරන්නෙ පූසව හොයාගෙන ඌව තුරුළු කරගෙන, අම්ම උදේ පාන්දර හදලා ඒ වෙනකොට ඇල් වෙලා තියෙන කිරි එකත් අරන් ගේ ඉස්සරහ පඩිය උඩට යන එක.... අර කිරි කෝප්පෙ පූසට බාගයයි, එයාට බාගයයි.... ඒ කරලා මනුස්සයෙකුට කතා කරනවා වගේ අර පූසත් එක්ක කතා කර කර ඉන්නවා හයියෙන් පැයක් දෙකක් විතර.... පූසත් එයා කියන ඒවට ඤාව් කිය කිය අහන් ඉන්නවා හොඳට තුරුළු වෙලා පුරු පුරු ගගා..... 
'ඔයාට මේ ගෙදර කට්ටිය හරියට සලන්නෙ නෑ නේද පැටියො..?'
'ඤාව්...'
'ඒක තමයි.... ඔයාටත් ඒක හොඳට තේරෙනවනෙ... මං දුන්නෙ නැත්නම් කිරි ටිකක්වත් දෙන්න කෙනෙක් නෑනෙ...'
'ඤාව්...' 
'ඒක නේන්නම්. මේගොල්ලො හරිම නරකයි....'
'ඤා....ව්'


ඕක ඒ කාලෙ අපේ අල්ලපු ගෙවල්වලට බොහොම සුපුරුදු දර්ශනයක්.... එයා පහු කාලෙක ඉස්කෝලෙ යන්න පටන් ගත්ත මුල්ම දවස්වල මට මතකයි  අර පූසා කන්නෙ බොන්නෙත් නැතුව චූටි නගා ගලවල දාලා ගිය ඇඳුම් උඩ ලැගගෙන එයා ඉස්කෝලෙ ඇරිලා එනකම් හිටිය හැටි....

ඉතින් ඒ දවස්වල අපි හැමදාම ඉරිදා හවසට සුදු ගවුම් අයන් කරනවා... අපේ උඩ ගෙදර අක්කලා ඒ වෙනකොට  තාවකාලිකව පුංචි ගෙයක් හදාගෙන එයාලගෙ අළුත් ගෙයි වැඩ පටන් අරන් තිබ්බෙ... ඒ තාවකාලික ගෙට ලයිට් අරන් තිබ්බෙ නැති නිසා එයාලා අක්කයි නංගියි ඇඳුම් අයන් කළේ අපේ ගෙදරින්... අපි අයන් කරන්න ගන්නකොට එයාලටත් කියන්න කියලා තිබුණු නිසා අපි ඕක කරන්නෙ හෙන ජොලියෙන්... මහ එපා කරපු වැඩක් නිසා එහෙමවත් දෙයක් තියෙන්නෙ එපායැ...

ඔය කාලෙ චූටි නංගි මරු වැඩකුත් කළා... එයා පුදුම විදියට ඒ උඩ ගෙදර අයට බැඳුනා... ඒ ඇන්ටි මෙයාට හරිම ආදරෙයි... කොටින්ම කිව්වොත් ගෙදරින් බත් එක බෙදාගෙන ඒක කන්න යන්නෙත් එහෙට... ඉතින් අපි කිව්වා ඒ ඉන්නෙ මෙයාගෙ අම්මා කියලා... ඒ කියන වෙලාවට තරහ ගියාට මෙයාගෙ ගමන නතර කරන්න පුළුවන් උනේ නෑ... කළුවර වැටෙනකොට එහේ අක්කා තමයි මෙයාව එක්කන් එන්නෙ...

ඉතින් අර අක්කලා ඇඳුම් අයන් කරන අතරෙ මෙයත් ඒ මේසෙට නිකට තියාගෙන ජනෙල් පඩිය උඩින් වාඩිවෙලා ඒ දිහා බලන් ඉන්නවා... දවසක් එයාලා ඇඳුම් ඔක්කොම මැදලා ඉවර වෙලා ඒ ටික ගෙදර ගෙනියන්න සූදානම් කරන අතරෙ අර රත් වෙච්ච අයන් එක මෙයා ඔය විදියට වාඩිවෙලා හිටිය තැනට ටිකක් එහායින් තියල තිබුණා... ටික වෙලාවක් ඒ දිහා බලන් හිටිය ලොකු නංගි චූටි නංගිට කිව්වා දැන් ඕක නිවිල තියෙන්නෙ, ලෙව කන්න කියලා... ඒ කතාව ඇහිලා හැමෝම හිනා උනා... අර අක්කලා ඇඳුම් ටිකත් අරන් යන්න එළියට බහිනකොට අපිත් ඒ පස්සෙන් ගිහින් ඉස්සරහ දොරෙන් එළියට බැස්සා විතරයි ඇහුනෙ නැතැයි මර විලාපයක්... ආපහු හැරිලා බලනකොට චූටි නංගි දිවත් ඇදගෙන විලාප ගහනවා... අනේ මේ ගොං තඩියා අර ගිනියම් වෙලා තිබ්බ අයන් එක ඇත්තටම ලෙව කාලනෙ...!

pic from http://chemoforbeginners.files.wordpress.com/2012/11/dep_6700130-cute-chubby-girl.jpg?w=150&h=150