විජේ අයියා....

මං මෙයා ගැන දිග විස්තරයක් කිව්වනෙ මගේ කලින් පෝස්ට් එකක.... ඒකම ආයෙ ලියන එකේ තේරුමක් නැති හින්දා ඒක නොකියවපු උදවිය මෙන්න මේ කලින් පල කළ පෝස්ට් එක කියවලා පොර මොන වගේ කෙනෙක්ද කියල දැනගන්න හොඳේ....
http://miyuruworld.blogspot.com/2011/12/blog-post_29.html#more


ඉතින් දැන් අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නැහැනෙ මේ සිද්දිය උනේ කොහේදිද කියල.... ලොක්කො ටික ගැනත් ඒ පෝස්ට් එකේම කියල තියෙනවනෙ.... ඔන්න ඔය විජේ අයිය ආවතේවකම් කරපු අය අතරෙ හිටිය පොඩි ලොක්කො දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් ගෑණු පරාණයක්... අපි එයාට කියමුකො 'රත්නා මිස්' කියල... රත්න මිස් සයිස් එකෙන් බොහොම පෝටබල් සයිස් එකේ අවිවාහක මනුස්සයෙක්.... කොණ්ඩෙත් කොල්ලෙක්ගෙ වගේ කොටටම කපල... මෙයා වැඩිපුරම ඇන්දෙ සාරි උනාට වැඩිය කාර්යබහුල නැති දවස්වලට සාය හැට්ට හෙමත් ඇඳන් ආව.... එදාට හරි අමුතුයි.... හරියට කොල්ලෙක් ගෑණු ඇඳුම් ඇඳල වගේ.....


මේ රත්නා මිස් ඒ තරම්ම කාර්ය මණ්ඩලයෙ ප්‍රසාදය දිනාගත්තු කෙනෙක් නෙවෙයි.... මං දන්නෙ නෑ හේතු මොනවද කියල.... ඒත් මට තේරුනු විදියට නම් වැඩිපුරම තිබ්බෙ ඉරිසියාව.... එයාට, මං යන්න ආසන්න කාලයකදි තමයි පොඩි ලොක්කියෙක් විදියට ප්‍රමෝෂන් එක ලැබිල තිබුණෙ.... එතකම් ඉඳල තිබුණෙ ටයිපිස්ට් නෝන කෙනෙක් විදියට....ඉතින් වැඩක් කරන්න ගියාම පළපුරුද්ද මදි කමටයි, අනිත් අයගෙ සපෝට් එක අඩු කමටයි වැඩේ අනාගන්නව.... පළපුරුද්ද මදිකම නිසා වැඩක් කෙරෙන විදියට කරන්න ඕන කොහොමද කියල දන්නෙ නෑ.... මෙයා බාරව හිටිය සෙක්ෂන් එකේ ප්‍රධාන ලිපිකාර උන්නැහේත් ප්‍රමෝෂන් එකක් බලාගෙන උන්න කෙනෙක්.... (මෙයා ගැනත් පෝස්ටුවක්ම ලියතෑකි) අතිම අති පණ්ඩිතයෙක්... කස්ටිය කිව්වෙ ඇඟ පුරාම මොළේ කියල.... මිනිහ කැමති උනේ නෑ එයාට ඉහළින් ගෑණු පරාණයක් ඉන්නවට... ඉතින් මිනිහ කළේ අර මනුස්සය වැඩක් කරන්න ගියාම දාර වලවල් කපල තියන එක, සවුත්තු වෙලාම යන්න.... මිනිහගෙ සපෝට් එක ඕන වෙලාවට එයා යනව අර නෝනට උගන්නන්න... මේ නෝනත් දන්නෙ නෑ මිනිහව චාටු කරගෙන වැඩ ටික කරගන්න.... දෙන්න කැත්තට පොල්ල වගේ... එකට එකතුවෙලා කිසිම දෙයක් කරන්න බෑ.... හිත් නොහොඳින් තමයි ඉවර වෙන්නෙ... වැඩේ චක බ්ලාස් උනාට පස්සෙ පොර කිය කිය ඇවිදිනව,
'ගෑණියෙක් කවදද හරියට වැඩක් කළේ...' කියල.....
ඔය ආරවුල මුණවීර මහත්තය දැනගෙන හිටිය.... දෙන්න ගෙන්නල මොනතරම් අවවාද කළත් තත්ත්වයේ කිසිම වෙනසක් උනේ නෑ... ඉතින් යාන්තම් මුණවීර මහත්තයගෙ අනුකම්පාව නිසා එයාගෙ පිහිටෙන් තමයි රත්නා මිස් ඉහ ගහගෙන හිටියෙ....

අපේ ඔපීසියෙ හිටිය කස්ටියට, විශේෂයෙන්ම පුරුස පරාණවලට රත්න මිස්ගෙ අවිවාහක බවත් ලොකු ප්‍රශ්ණයක් වෙලායි තිබුණෙ.... ඒත් එයාට නම් ඒක ප්‍රශ්ණයක් වෙච්චි බවක් පෙනුනෙ නෑ... මං ඒ කාලෙ අහපු විදියට එයා පවුලෙ වැඩිමලා... පවුලම ගොඩ දාල තියෙන්නෙ මේ ආයතනයෙ රැකියාව කරලා... ඒ විදියට බලනකොට වයස අවුරුදු හතළිස් පහක් විතර වෙච්චි මෙයාගෙ කසාදෙ පහුවෙච්ච එක අහන්න දෙයක් නෙවෙයි... ඔය හේතුව නිසා කිසිම අඩුපාඩුවක් නැතුව නොයෙකුත් කයි කතන්දර මෙයා වටා ගෙතිල තිබුණ.... විජේ අයිය සම්බන්ධ කරගෙනත් කතාවක් තිබ්බ.... මම නම් ඒ කතාව තුට්ටුවකටවත් විශ්වාස කළේ නෑ...
'මේ අපේ විජේ අයිය... වෙන්න බෑ... කාගෙ හරි බේගලයක්ද කොහෙද...' ඕක ඇහුනු වෙලාවෙ මං කිව්වෙ එහෙම...

ඉතින් ඔන්න එක අවුරුද්දක අවසානයේ මේ ආයතනයෙන් සංවිධානය කළා අන්තර් ආයතන ක්‍රීඩා තරගයක්.... වැඩේ සති අන්තෙක පටන් ගන්නෙ.... අනිත් ආයතනවල කස්ටිය එන්නෙ පටන් ගන්නෙ කලින් දවසෙ.... දැන් මේ එන පිරිසට නවාතැන් සපයන්න ඕන නිසා ඒකට ඕන කරන කොට්ට, මෙට්ට, පැදුරු, ඇඳුම් මාරු කරනකොට අවශ්‍ය ස්ක්‍රීන්, බෙඩ් ෂීට් ආදී කළමනා ගොඩාක් ඒ වෙනකොට හිස්ව තිබුණු කාමර කෑල්ලක ගොඩ ගහල තිබුණ... අර ස්ක්‍රීන් සපයන්න අවශ්‍ය වුනේ නවාතැන් සපයන්න ලැහැස්ති කරලා තිබුණෙ ගෑණු පිරිමි වෙන වෙනම ලොකු හෝල් දෙකක නිසා.... ඔය බඩු තිබුණු කාමරේ බාරව හිටියෙ විජේ අයිය... එයාගෙ අතේ තමයි යතුර තිබ්බෙ....

ඔය දවස්වල අවුරුද්ද අන්තිම නිසා වැඩි දෙනෙක් හිටියෙ වාර්ෂික නිවාඩු පිට.... අපේ අංශෙ හිටියෙ මායි, ප්‍රීතියි, උත්තරා කියල තව ගෑණු ළමයෙකුයි විතරයි ගෑණු පරාණ වලට.... මම නම් හිටියෙ විභාගවලට අරගෙන ඉවරවෙලා නිවාඩු වැඩිය තිබුණෙ නැති හින්දා, නත්තල් නිවාඩුවත් එක්ක රජයේ නිවාඩු ගොඩක් එනකොට ඉතුරුවෙලා තිබ්බ නිවාඩු ටික දාල යන්න බලාගෙන... ඔය කාලෙ කවුරු නැති උනත් මුණවීර මහත්තය විතරක් හැමදාම වැඩට ආව... එයා නම් අවුරුද්දටම නිවාඩු ගන්න ඇත්තෙ දවස් දෙක තුනක් විතර වෙන්නැති... පුදුම මනුස්සයෙක්... ඒ වෙනකොටත් වැඩට ආව රත්නා මිසුත් ඒ දවස් ටිකේ ඇන්දෙ සායයි හැට්ටෙයි... එයා සැරින් සැරේ ඇවිත් අපිත් එක්ක කතා කරල යනව.... ලස්සන ස්ලිපර්ස් දෙකක් ගත්ත කියල ඒකත් අපට පෙන්නුව.... ඔය අතරෙ දවසක් හවස තුනට විතර අපට තේ බොන්න ඕනවෙලා විජේ අයියව හොයනකොට පොර නෑ පේන මානෙක....මේ කාලෙට මීටිං ඇත්තෙත් නෑ.... සාත්තු සප්පායම් කරන්න ලොක්කොත් වැඩිය නෑ... ඒ නිසා අත්‍යවශ්‍ය වැඩ ටික කරල තියල මිනිහ යනව ඔළුව හැරුනු අතේ.... ඕක දන්න නිසා අපි වැඩිය එයාව හොයන්න මහන්සි වෙන්නෙ නැතුව කෝප්ප ටිකත් අරන් කැන්ටින් එකට යන්න පිටත් වුණා....

අපේ අංශෙ ඉඳල කැන්ටිමට යනකොට යන්න ඕන අර බඩු ගොඩගහල තිබුණු කාමරේ පහු කරගෙන.... ඔන්න දැන් අපි තුන්දෙනාත් හොඳ කයියක් හෙම ගහගෙන අර කාමරේ පහුකරන කොටම ඇතුලෙන් ටිකක් ලොකු සද්දයක් ආව...
අපි තුන්දෙනාම උඩ ගිහින් බිම වැටුන...
'මොකක්ද අනේ ඒ....' උත්තරා මගේ මූණ බලල ඇහුව...
'මෙන්න මේ කාමරේ පැත්තෙන් ආවෙ....' මම කාමරේ දිහාට අත දික්කරල කිව්ව...
ආපහු ගිහින් බලනකොට කාමරේ දොරත් වහල...
'දොරත් වහල තියෙද්දි කවුරුවත් කාමරේ ඉන්න විදියක් නෑනෙ....මොකක් හරි වැටෙන්නැති...' කියපු ප්‍රීති ආපහු යන්න හැරුන...
එහෙම කියල අපි යන්න හැදුව විතරයි ආයෙත් මහ සද්දයක් ආව දඩ බඩා....ස් ගාල...
'හොල්මනක්ද දන්නෑ...' ප්‍රීති ඇස් දෙක ලොකු කරන් හිනාවෙවී විහිළුවට වගේ කිව්ව....
මං ඕන එකක් වෙච්චදෙන් කියල ආපහු ගිහින් දොරේ කොක්ක කරකවල බැලුව... මෙන්න බොලේ දොර ඇරුන...
'ඒයි.. දොර ඇරලනෙ අනේ...'
අපි දොර අරිනවත් එක්කම තව සද්ද බද්ද වගයක් ඇවිත් එහෙමම නිස්සද්ද වුණා...
අපිත් මූණෙන් මූණ බලාගෙන කෝකටත් කියල ඔළු ගෙඩි තුන ඇතුලට දාල බැලුව...
'කවුරුවත් නෑ අනේ...' මං එහෙම කියනකොටම ප්‍රීති මගේ අතින් පස්සට ඇද්ද....
'ඇයි...?'
'ෂ්...' එයා අපට සද්ද කරන්න එපාය කියල අඟිල්ල තොල් දෙක උඩින් තියල සංඥාවක් කරල අර ඇඳුම් මාරු කරන්න ගෙනාව ස්ක්‍රීන් එකක් හිට ගස්සල තිබුණු තැනකට ඇඟිල්ල දික් කළා...
අනෙ අම්මේ....
ස්ක්‍රීන් එකට යටි අපට පෙනුනෙ රත්න මිස් උදේ අපට පෙන්නපු ලස්සන ස්ලිපර්ස් දෙන දාගත්තු ගෑණු කකුල් දෙකකුයි, පිරිමි ජාතික ඇඳුමෙ සරමට පහලින් දිස්වුණු පිරිමි කකුල් දෙකකුයි...ඒවයෙ අයිතිකාරයො කවුද කියල අපට අමුතුවෙන් කියන්න ඕන වුනේ නෑ...හදිසියට හරි කරුමෙට හරි දොර ලොක්කරගන්න අමතක වෙලා...