එක්තරා පිලිපීන ගැහැණියකගේ කතාවක්.......

අපි මෙයාට නීනා කියමු... නීනා කියන්නෙ මං වැඩ කරන තැනදි මුණ ගැහුනු අවුරුදු පණස්පහක් විතර වයස කෙසඟ, කොට පිලීපීන ගැහැණියක්... ඒ උනාට ඈ සුන්දරයි... වයසයි කියල නෑ එයා වැඩට එන යනකොට ඇන්දෙ කොට කලිසම්... ඒක නම් මහ අප්‍රසන්න දර්ශනයක්... ඒ කාලෙ අපි හැමදාම කෑම විවේකයේදි ආහාර ගන්නකොට වාඩිවෙන්නෙ එකම මේසෙ... ඒවා හරියට එක එක කණ්ඩායම් වලට ලියාදීල වගේ... අළුතෙන් කෙනෙක් ආවොත් තමයි වැරදිලා අර මේසෙක වාඩිවෙන්නෙ... මගේ අවධානය ඉස්සෙල්ලම මෙයාට යොමු වුනේ හැමදාම අපට අල්ලපු කෑම මේසෙ ඉඳගන්න මෙයාගෙ කෑම පිඟානෙ කොත ගහල තියෙන කෑම කන්දරාව දුටුව නිසා... අපේ ආයතනය විසින් විවිධාකාර කෑම වර්ග යම් කිසි ප්‍රමාණයක් නොමිලේ ලබා දෙනවා... මෙයා මේ ගොඩ ගහන් එන්නෙ ඒවා... ඒ උනාට මොකද එයින් බාගෙකටත් වැඩිය අන්තිමේදි විසි කරනවා...

පස්සෙ කාලෙක මං එයත් එක්ක තරමක සුහදතාවයක් ගොඩ නගා ගත්තා... ඊට පස්සෙ දවසක් අර වගේ කෑම විසි කරන්න යනකොට මං කිව්වා කන්න පුළුවන් තරමට බෙදාගත්ත නම් ඉවරයිනෙ කියලා... එතකොට එයා කියනවා කෑම දැක්කම ආස හිතිලා කන්න පුළුවන් වේවි කියලා බෙදා ගන්නවලු.... ඒ උනාට ටිකක් කනකොටම බඩ පිරෙනවලු... ඒ කතාවත් එක්ක ඇතිවුනු සුහදතාවය ඔස්සේ නීනා දවසක් මාව එයාගෙ අතීතයට එක්කන් ගියා...

මේ ඇගේ කතාව...


'අපි පුංචි කාලෙ හරිම දුප්පත්... අපේ පවුලෙ දරුවො දහතුන් දෙනෙක් හිටියා... අම්මටයි තාත්තටයි අපි ගැන සොයා බලන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නෑ... එයාල ගොවිපොලවල නැහුණා... අපට හරි හමන් ඉන්න තැනක්වත් තිබුණෙ නෑ... පුංචිම පුංචි ගේ කෑල්ලක මැටි පොළොවෙ අපි පාළොස් දෙනෙක් රෑට බුදිය ගත්තා එක පේලියට... සමහර දවස්වල ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ඇවිත් අම්මගෙන් කන්න දෙයක් ඉල්ලුවම අම්ම කියනවා අද කන්න දෙයක් නෑ, බඩ පිරෙන්න වතුර ටිකක් බීලා නිදියගන්න කියලා... එහෙම දවස්වලට ගෙදර පුංචි එවුන් ඔක්කොම වතුර බීලා බඩ තදවෙන්න තුන්කුදු ගැහිලා නිදා ගන්නවා... ඒ කාලෙ කන්න නොතිබුනු නිසා දැන් මේ කෑම දැක්කම කන්න ආස හිතෙනවා... ඒකයි බෙදාගන්නෙ...  ඒත් කන්න බෑ...

'මට හොඳට ඉගෙන ගන්න පුළුවන් උනාට මට උගන්වන්න අපේ අම්මටයි තාත්තටයි සල්ලි තිබුණෙ නෑ... ඒ නිසා වැඩි කාලයක් යන්න ඉස්සරින් ඉස්කෝලෙ ගමන නතර කරලා ගෙදර නැවතුනු මම, අම්මටයි තාත්තටයි උදව් කරන්න පටන් ගත්තා... ඔහොම ඉන්නකොට මට මිනිහෙක් මුණ ගැහිලා මං ඒ මිනිහත් එක්ක ගියා...'

'එතකොට වයස කීයද?' මං ඇයට බාධා කළා...

'පහළොවක් විතර ඇති... පවුලෙ කවුරුවත් මොකුත් කිව්වෙ නෑ... එක්කෙනෙක්ගෙ හරි බඩක් පුරවන එක අඩුවුනු එක ගැන සැනසිල්ලක් දැනෙන්න ඇති... ඒත් ඒ මිනිහා මාව කවදාවත් කසාද බැන්දෙ නෑ... මටත් එහෙම ඕන කමක් තිබ්බෙ නෑ...ඒ මිනිහගෙන් මට දරුවො දෙන්නෙක් ලැබුණා... කොල්ලො දෙන්නෙක්... ඒත් ඒ දරුවන්ට බඩ කට පිරෙන්න කන්න දෙන්න අපට පුළුවන් කමක් තිබ්බෙ නෑ...  අපි දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙකුටවත් ස්ථිර රැකියාවක් තිබුණෙ නැති නිසා මං පුංචි කාලෙ වගේම නොවුනට අපි කවදාවත් වේල් තුනක් කෑවෙ නෑ... එක දවසක් ගෙදර කන්නම දෙයක් නැතුව පොඩි උන් දෙන්නා හාමතේ ඉන්නවා බලන්න බැරි තැන, දරුවො දෙන්නා එහාට මෙහාට යනකම් ඉඳලා මං පොඩි පුතා හුරතලේට ඇති කරපු බලු පැටියව මරලා ඉව්වා...'

'මොකක්?' මට අදහ ගන්න බැරි වුණා... මගේ බඩත් එක්ක දඟලන්න පටන් ගත්තා පිළිකුලෙන්...

'ඉතින් වෙන මොනව කරන්නද කන්න දෙයක් නැති උනාම...? පොඩි පුතා ගෙදර ඇවිත් ඒක දැනගත්තම බිම පෙරලි පෙරලි ඇඬුවා... එයා කෑවෙ නෑ... ඒත් අනිත් අය කෑවා... එයින් පස්සෙ අවුරුදු කිහිපයක් ගියාම මගේ මිනිහ මාව දාල ගියා... මං දරුවො දෙන්නත් එක්ක තනි වුණා... දරුවන්ගෙ ඉස්කෝලෙ ගමනත් නතර වුණා... මං ගෙවල් ගානෙ ගිහින් කුලී වැඩ කළා... දවසට එක වේලයි කෑවෙ... මට ආපහු මගේ ගෙදර යන්න පුළුවන් කමක් තිබ්බෙ නෑ... එහේ ඊටත් අන්තයි...

'ඔහොම ඉන්නකොට දවසක් මගේ යාළුවෙක් මට කිව්වා ඩේටිං සයිට් එකක් ගැන... ඒකෙ හිටියෙ ඔක්කොම ඕස්ට්‍රේලියාවෙ මිනිස්සු... මගේ යාළුවා මට කිව්වා එයින් එක්කෙනෙකුට මේල් එකක් දාන්න කියලා ෆොටෝ එකකුත් එක්ක... ඒ යාළුවාම මගේ ෆොටෝ එකකුත් අරන් දුන්නා... එතැනින් මට හොඳයි කියලා හිතුනු තරමක් තලතුනා මිනිහෙකුට මං මගේ ෆොටෝ එකත් එක්ක විස්තරේ කියලා මේල් එකක් දැම්මා... ඒත් ඒ ගැන මට කිසිම බලාපොරොත්තුවක් තිබ්බෙ නෑ... ඒ උනාට පුදුමයකට වගේ බොහොම ඉක්මනට ඒකට උත්තරයක් ලැබිලා තිබුණා... මගේ විස්තර වැඩිදුරටත් අහලා... මං කිසි දෙයක් හංගන්නෙ නැතුව කිව්වා... මගේ දරුවො දෙන්නා ගැනත්... අන්තිමේදි ඒ මනුස්සයා මාව කසාද බඳින්න කැමතිවෙලා මාවත් දරුවො දෙන්නත් ඕස්ට්‍රේලියාවට ගෙන්න ගන්න සියළු වියහියදම් දරලා සෑම දෙයක්ම කළා...'

'ඔයාට බය හිතුනෙ නැද්ද නොදන්න රටක කවදාවත් දැකලා නැති කෙනෙකුට තමුන්ගෙ විතරක් නෙවෙයි දරුවො දෙන්නගෙත් ජීවිත භාර දෙන්න...?'

'මට නැතිවෙන්න දෙයක් තිබුණෙ නෑනෙ... මට නැතත් දරුවො දෙන්නටවත් කලක් යාවි කියලා මං ප්ලේන් එකට නැගලා ඕස්ට්‍රේලියාවට ආවෙ අතේ සතේ නැතිව... මට තාමත් මතකයි ඒ මනුස්සයගෙ ෆොටෝ එකක් විතරක් අතේ තියාගෙන, බයේ ගැහි ගැහි ඇඟේ වෙලිලා හිටපු දරුවො දෙන්නෙකුත් එක්ක කවුරු හරි එක්කන් යන්න එනකම් එයාපෝට් එකේ බලන් හිටපු හැටි... මං එහෙම ඉන්නකොට දැක්කා මගේ පැත්තට එනවා බොහොම වයසක මනුස්සයෙක් හැරමිටියත් ඇන ඇන... මං අතේ තිබ්බ ෆොටෝ එක දිහා බැලුවම ඒ මුහුණෙ තිබ්බ හැඩහුරුකම්වල නෂ්ඨාවශේෂ මං ළඟට ආව වයසක මනුස්සයගෙ මුහුණෙත් තියෙනවා මං දැක්කා... මට තේරුනා එයා මට එවල තියෙන්නෙ එයාට වයස අවුරුදු පණහෙදි විතර ගත්තු පින්තූරයක්ය කියලා... මගේ ඉස්සරහ හිටපු මනුස්සයට අවුරුදු අසූවක් විතර ඇති...'

'ඔයාට මොකද හිතුනෙ?'

'මොනව කරන්නද...? අතේ සතේ නැති මං ආපහු යන්නද...? ඒ මනුස්සයා හලෝ කියල හිනාවෙලා මට කිස් එකක් දෙනකොට, මාළුවෙකුගෙ වගේ සීතලට ගෑවුනු තොල් නිසා මට දැනුනෙ වස අප්පිරියාවක්... ඒත් මං එයත් එක්ක ගියා ඒ හැම දෙයක්ම ඉවසගෙන... අන්තිමට ඒ මනුස්සයා මැරෙනකම්ම මං එයාට ආවතේව කරගෙන හිටියා... මේ රස්සාවට ආවෙ එයා මැරුණට පස්සෙ..'

ඒ මට නීනා එදා කියපු කතාව... දැන් මං කියන්න යන්නෙ ඊට පස්සෙ මං දැනගත්තු කතාව...

නීනා ඕස්ට්‍රේලියාවට ඇවිත් කසාද බැඳපු වයසක මනුස්සයට හොඳට සල්ලි තිබිලා තියෙනවා... එයා නීනටයි දරුවො දෙන්නටයි අත දිග ඇරලා වියදම් කරලා... අන්තිමේදි මෙයා Mahjong කියන සූදුවට පුරුදු වෙලා නවත්තන්න බැරුවම ගිහින්... අර මනුස්සයගෙ සල්ලි ඒවටයි ලස්සන ලස්සන ඇඳුම් වලටයි වියදම් කරලා තියෙනවා... නහයට ප්ලාස්ටික් සැත්කමක් පවා කරගෙන... ළමයි දෙන්නා හැදිලා තියෙන්නෙ එයාලට ඕන විදියට... අන්තිමට වයසක මනුස්සයා මැරෙණකොට එයාගෙ ගේ ලැබිලා තියෙන්නෙ මෙයාට... සූදුවේ ආනිසංස කොහොමද කියනවා නම් අන්තිමේ ගේත් විකුණලා පාරට බහින්න වෙලා තියෙනවා... ඊට පස්සෙ යාළුවෙකුගෙ ගෙදර ඉන්න ගමන් තමයි මේ රස්සාවට ඇවිත් තියෙන්නෙ... දරුවො එතකොට ලොකුයි... ලොකු එක්කෙනා බැඳලා පිලීපීන කෙල්ලෙක්ව... දරුවෙකුත් ඉන්නවා... මට ලේලිගෙයි මුනුබුරාගෙයි පින්තූරෙකුත් පෙන්නුවා... ලේලි හරිම ලස්සනයි... පොඩි පුතා විතරයි ඒ වෙනකොට මෙයාත් එක්ක හිටියෙ...

ඊට පස්සෙ මෙයා අර යාළුවගෙ ගෙදර ඉන්න ගමන් ඒ ගෙදර අර සූදුව කරවන්න පටන් අරන්... මේක පිලිපීන ගෑණුන් අතරෙ ගොඩක් ජනප්‍රිය එකක් නිසා සෑහෙන සංඛ්‍යාවක් එනවලු ගෙදරට... ටික දවසක් යනකොට ඒ ගෙදර අයිති යාළුවට මේක දරාගන්න බැරි තැන මෙයාට එහෙනුත් යන්න කියලා... ඒ ගමන පොඩි පුතා එයාගෙ යාළුවෙක් ළඟටත්, මෙයා ලොකු පුතාගෙ දරුවා බලාගන්නත් එක්ක ඒ ගෙදරත් ගිහින් නැවතිලා...

එක දවසක් මං වැඩ ඇරිලා එනකොට කවුදෝ කෙනෙක් ඇවිත් මගේ මූණට එබුණා... බලනකොට හිනාවෙවී ලස්සනට කෙල්ලෙක් වගේ ඇඳගෙන මගේ ඉස්සරහ හිටියෙ නීනා... එයා එයත් එක්ක හිටිය හරිම ලස්සන කෙල්ලෙක්ව මට හඳුන්වලා දුන්නා එයාගෙ ලේලි කියලා... මට ඇස් අදහා ගන්න බැරිව ගියා... ඒ ළමයා එච්චරටම ලස්සනයි... ළමයෙක් ඉන්නව තියා බැඳලද කියලවත් හිතන්න බෑ... එයා මට කිව්වා ලේලිත් එක්ක නයිට් ක්ලබ් යනව කියලා...

ඔහොම ඉන්න අතරෙ දවසක් මං ලිෆ්ට් එකට යන්න එතැනටම ගියාම ලිෆ්ට් එකේ කවුදෝ හිර වෙලා... බලනකොට නීනා... ලිෆ්ට් එක, එක තට්ටුවක නවතින්නෙ නැතුව ඉහළට පහළට යන්න අරන්... මේන්ටෙනන්ස් කට්ටිය අඬු පඬු ටික උස්සන් උඩටයි පහළටයි දුවනවා... නීනගෙ බොසුත් අතේ තිබුණු රේඩියෝවෙන් එයත් එක්ක කතා කරනව උඩට පහළට දුව දුව... අන්තිමේදි බොහොම අමාරුවෙන් ලිෆ්ට් එක නතර කරලා මෙයාව එළියට අරගෙන මෙඩික්ස්ලා ළඟට අරන් ගියා... මං ඒකට කැමැත්තෙන්ම සහභාගි වුණා... බලනකොට නීනගෙ ප්‍රෙෂර් එක හොඳටම වැඩි වෙලා... ගෑණි කොච්චර බය වෙලාද කිව්වොත් මගේ අත තද කරල අල්ලගෙන මට එයාව දාලා යන්න එපාය කිව්වා... මාත් හිටියා ළඟට වෙලා... අන්තිමේදි තත්වය පොඩ්ඩක් අඩු උනාම අනිවාර්යයෙන්ම දොස්තර කෙනෙක් ළඟට යන්න කියලා එයාගෙ ලොකු පුතා ගෙන්නලා නීනව එයාට භාර දුන්නා... මාත් එතැනට ගිය නිසා මං එයාගෙ පුතාව දැක්කා... කොණ්ඩයක් බැඳගෙන හිටපු ඒ මනුස්සයා බොහොම හොඳ පෙනුමක් තිබුණු කෙනෙක් උනාට මිනිහා මූණ හංගනවා වගේ මට පෙනුනෙ... මට ඇතිවුනේ මහ නොපහන් හැඟීමක්... අඩු තරමේ එයාගෙ අම්මට ප්‍රතිකාර කරපු මෙඩික්ස්ලට ස්තුති කරන්නවත් ඒකගෙ දිව නැමුනෙ නෑ...

ඊට පහුවදා නීනගෙ යාළුවෙක් එක්ක ඔය ගැන කතා කරනකොට මං එයාගෙ පුතාගෙ හැසිරීම ගැන කිව්වා...
'ඔයා හිතන්නෙ මොකක් නිසා එයා මූණ හැංගුව කියලද...?' ඒ යාළුවා මගෙන් ඇහුවා...
'මට නම් හිතාගන්න බෑ...'
'ඒකා කුඩු විකුණනවා... ඒ විතරක් නෙවේ නීනත් කුඩු ගහනවා...'
මට අදහා ගන්න බැරි වුණා... 'නෑ..!' මට කියැවුණා...
'ඔයා දන්නවද එයාගෙ ලේලි මොකක්ද කරන්නෙ කියලා...?'
'ම්හු..'
'එයා ප්‍රොස්ටිටියුට් කෙනෙක්..!'
මට ඉහළට ඇදපු හුස්ම පහළට දාන්න අමතක උණා... මට මැවිලා පෙනුනෙ ඒ ගෑණු ළමයගෙ ලස්සන...

ඊට ටික කාලෙකට පස්සෙ නීනව රස්සාවෙන් දොට්ට දැම්මා.... හේතුව වැඩ කරන වෙලාවෙ මත්ද්‍රව්‍ය ළඟ තබාගෙන සිටීම... එදායින් පස්සෙ එයා ගැන කිසිම ආරංචියක් නෑ...

නීනගෙ සැබෑ කතාව අහපු මට එයා ගැන ඇතිවුනේ කළකිරීමක්... හොඳ ජීවිතයක් ගෙවන්න ජීවිතය විසින් දෙවෙනි වතාවට ලබා දුන්න අවස්ථාව විනාශ කරගත් ගැහැනියක් විදියටයි මං ඈව දකින්නෙ... අනිත් අතට එයා විතරක් නෙවේ, පුතා ලේලි පවා එහෙම ජීවිතයකට වැටෙන්න බලපෑ කරුණු කාරණා මොනවා වෙන්න ඇද්ද...?


පින්තූරෙ ගත්තෙ http://www.theguardian.com/commentisfree/2012/aug/15/age-gap-soros-peoples-panel