මං හැමදාම වගේ උදේට දකිනවා අපේ ගෙදර ඉස්සරහින් හැරමිටියක් ගහ ගහා යන වයසක අන්කල් කෙනෙක්. සුපුරුදු විදියට මගේ හිත එයාට තිබ්බ නම තමයි අන්කල් මාක්. ඉතින් මේ අන්කල් මාක් යනකොට හිස් අතින් ගියාට ආපහු එනකොට බොහෝ වෙලාවට එයාගෙ අතේ මල් පොකුරක් හරි එක මලක් හරි තියෙනවා මං දකිනවා. එයා අර මං කලින් කියපු වයසක මිනිස්සුන්ගෙ ගම්මානෙ පැත්තට යනවා වෙන්න ඇති කියලා මට හිතුනා. මට හිතුනෙ එහේ එයාගෙ නෝනා ඉන්නව ඇති එයාට වෙන්න ඇති මේ මල් අරන් යන්නෙ කියලා. ඔන්න ඉතින් හීනි දුකකුත් මගේ හිතට රිංගුවා, නිකම් මේ පොඩි ආත්මානුකම්පාවක් වගේ එකක්. අනේ ඉතින් අපේ මනුස්සයා කවදාවත් මට මලක් තියා මල් පෙත්තක්වත් ගෙනැත් දීලා නෑ නේද කියලා. ඉතින් ගේම පාළුවෙන්න සුසුමකුත් හෙලල බැලුවම මට කල්පනා උනා එයා යනකොට ඒ පැත්තට ගියත්, ආපහු එහේ ඉඳන් එනකොට නේද මේ මල් අරන් එන්නෙ කියලා. මේක මට හෙන ප්‍රහේලිකාවක්. මොකෝ ඒ මනුස්සයා ළඟට බෙල්ල කඩාගෙන දුවගෙන ගිහිල්ලා අහන්නයැ. අපටත් හිතන්න දේවල් නැතුවට හිතෙන දේවල් කියලා හිත හදාගන්න ඕන උනාට එන්න එන්නම මේ වැඩේ මගේ හිතට කුතුහලයක් ඇති කළා.
