සිතිවිලි...

https://moodsmith.com/thought-action-fusion/

වෙනදා වගේම අදත් උදේ නැගිටලා තේ එකත් හදාගෙන ඉස්සරහ පාර පැත්තෙ ජනෙල් තිර ඈත් කරලා පාර දිහා බැලුවා. මුළු පැත්තම පාළු වෙලා වගේ. අවුරුද්ද අවසානෙ නිවාඩුවට විශ්වවිද්‍යාල ළමයි තම තමුන්ගෙ ගම් රටවල් බලා ගිහින් හින්දද කොහේද, වෙනදට අපේ ගෙදර ඉස්සරහ බස් හෝල්ට් එකේ පිරිලා ඉන්න ළමයි එක්කෙනෙක්වත් දැන් පේන්න නෑ. මට දැනුනෙ දුකක්. අපි ඉන්නෙ විශ්වවිද්‍යාලයක් කිට්ටුව නිසා මේ පැත්තෙ ගෙවල් වැඩි හරියක් ළමයින්ට කුලියට දීලායි තියෙන්නෙ. ඉතින් හැමදාම අවුරුද්දෙ අන්තිම, පැත්ත පළාතම මේ වගේ පාළුවෙලා යනවා. ඒ ළමයි කවුරුවත් මං කවදාවත් දැන හඳුනාගෙන කතා කරලා නැතුවට (වැඩි දෙනා ආසියාතික රටවල් වලින් ආව අය ), මේ කාලෙට මට දැනෙන්නෙ මහ පාළුවක්. ඒ හැඟීම දැන් නත්තලත් එක්ක බැඳිලා. හැම වෙලාවෙම හිත කියන්නෙ කොහේ හරි ගිහින් පොඩ්ඩක් විනෝද වෙයන්, කාත් එක්ක හරි කෑම ටිකක් හදාගෙන රජ්ජුරුවන්ගෙ උයනට පලයන්, එතකොට ඔය ගතිය මග හැරේවි කියලා. කොහෙද, දවස් පහ වැඩ කරලා ඉවර වෙනකොට පාං කියාගන්න බෑ. ඔහේ වැටිච්ච තැනක වැටිලා ඉන්න හිතෙනවා. එහෙම ඉන්න තිබ්බා දරු පවුලක් නොහිටියා නම්.

ආපහු අළුතෙන් මෝදුවුනු බ්ලොග් ඇල්මේනියාව නිසා ජාලෙ අතරමං වෙලා හිටිය මම උඩ ගියේ වෙලාව දැක්කම. බුදු කිරි හබේස්! (අහන්න එපා මේක කොහෙන් ආව එකක්ද කියලා. අනිත් අය බුදු කිරි අප්පොච්චියේ කියලා කියනකොට ලොකු නංගියි, මමයි කිව්වෙ ඔහොම) උයලා වැඩට යන්න ලෑස්ති වෙන්නම තියෙන්නෙ තව පැය දෙකයි. මොනවද ඉක්මනට උයා ගන්න පුළුවන් දෙයක් තියෙන්නෙ කියලා බැලුව මං, එළවළු බතක් හදලා මස් ටිකක් ඉව්වා. මෙහෙම බත ඉක්මනට හදාගන්න පුළුවන් උනේ මං කලින්ම කැරටුයි, ලීක්ස්නුයි, ලූණු කොළයි කපලා ෆ්‍රිජ් එකේ දාලා තිබුනු හින්දයි. බත් වලට 'ශාන් මැලේ බිරියානි මික්ස්' එක එකතු කරලා ගත්තම එක රසයකුයි, එහෙම නැතුවම තව රසයකුයි ගන්න පුළුවන් හින්දා, මං කට්ටියගෙ දිවවල් රවට්ටනවා ලේසියෙන්ම. තිබුනෙ ලෑම්බ් වගයක් නිසා ඒකටම අල ටිකක් දාලා, කිරිත් දාලා හදාගත්තා වෑංජනයක මදි පාඩුවටත් එක්ක.

වැඩට යන්න ලෑස්තිවෙන්න ගිහින් ඇඳුමක් අතට අරගෙනත් ආපහු පැත්තකින් තියලා ෆෝන් එකෙන් බැලුවෙ දවසේ කාලගුණය ගැන. කලින් දවසෙ නිවුස් වලින් ඊයෙ  මහ ලොකුවට රස්නෙයි කියලා කිව්ව හින්දා අත් කොට බ්ලවුස් එකක් ඇඳගෙන වැඩට ගිහින් හෙන පරිප්පුවක් කෑවා මං. හවස් වෙනකොට කොහේද නැති හුළඟක් ඇවිත් පැත්ත පළාතම හීතල කරලා දැම්මා. වැඩ ඉවර වෙලා එළියට බැස්සෙ වෙව්ල වෙව්ලා. අපි මේ දවස්වල එක දවසක් ඇතුලත සෘතු හතරම විඳිනවා. මරු කාළගුණේ. ඉතින් වැඩට එනකොට ග්‍රීස්ම සෘතුවට ලෑස්තිවෙලා, ආපහු යන වෙලාවට ශීත සෘතුවට මාරු වෙන්න පුළුවන් විදියේ ඇඳුම් ඇඳගෙනයි දොට්ට බහින්න ඕන. ෆෝන් එකෙන් අද සෙල්සියස් 28 කියලා පෙන්නුවට කෝකටත් කියලා මං පිටිපස්ස දොරෙන් එළියට බැහැලා බැලුවා. අප්පා! මට නම් සීතලයි තවම. අව්ව තිබුනට සුළඟ. ඕන්නොහේ ඕන පුxx කියලා මං ජැකට් එකත් දාගෙන ගිහින් බස් එකට නගිනකොට, බස් එකේ ග්‍රීස්ම සෘතුවට ලෑස්තිවෙලා හිටිය සුද්දො මං දිහා බැලුවෙ ඒලියන් කෙනෙක් දිහා බලනවා වගේ. මමම විතරයි ජැකට් එකක් ඇඳගෙන හිටියෙ. ඇයි හත්තිලව්වේ මට සීතලයි! ඒ උනාට ඇතුලෙ සීතලක් දනුනෙ නැති හින්දා සීට් එකේ වාඩිවුනු ගමන්, මං හෙමින් සීරුවේ එහාට මෙහාට ඇඹරිලා ජැකට් එක ගලවලා උකුල උඩින් තියාගෙන ඒක වැහෙන්න උඩින් බෑග් එක තියා ගත්තා.

හප්පා, දුකේ බෑ. බස් එකෙත් හිටපු සේනාව එක බැල්මකින් ගණන් කරන්න පුළුවන්. මං ජනේලයෙන් අනිත් පැත්ත බැලුවා. පාරවලුත් පාළුවට ගිහින්. තැනින් තැන ළමයෙක් දෙන්නෙක් යනවා පේනවා. සමර් කෝස් එක කරන අය වෙන්න ඇති කියලා මට හිතුනා. සමහර පාළු ගෙවල් ඉස්සරහ ළමයි නිවාඩුවට ගම් රටවල්වල යන්න කලින් තියලා තියෙන රී සයිකල් බින්ස් අරන් ගිහින් නෑ. ඒවායෙ පියනවල් ඇරිලා කුණු හුළඟේ පාවෙනවා. තව දවසක් දෙකක් යනකොට කවුන්සිල් එකෙන් ඒවි ඒවා අහුලන්න. මේ ළමයින්ට කොච්චර කිව්වත් තේරෙන්නෙ නෑනෙ ඒ බින්වලට දාන්න ඕන දේවලුයි, එපා දේවලුයි. ඒවා ඇතුලෙ උඩින්ම තියෙන ප්ලාස්ටික් බෑග් පෙනුනු ගමන්, බින් කාරයා ස්ටිකර් එකක් අලවලා ඒවා එහෙමම තියෙන්න ඇරලා යනවා. කවුරු හරි ඉතින් දකින කෙනෙක් බලන් ඉන්න බැරිකමට ඒක අයිනකට ඇදලා දානවා. නැත්නම් ඉතින් බින් අයිතිකාරයො නිවාඩු ගිහින් එනකම් ඒක පාර අයිනෙනෙ.

බස් එක හැරෙව්වෙ වයසක මිනිස්සුන්ගෙ ගම්මානෙ පැත්තට. මේ ටික බස් එක යන්නෙ හරිම හෙමින්. හිටපු ගමන් අතුරු පාරවල් වලින් ප්‍රධාන පාරට දාන වයසක අය එලවන කාර් බේරන්නයි, කහ ඉරි වලින් ට්‍රොලි තල්ලු කරගෙන බොහොම අමාරුවෙන් තනිවම හරි, කවුරු හරි එක්ක හරි හෙමින් සීරුවේ පාර මාරුවෙන වයසක ඇත්තො යනකම් ඉවසීමෙන් බලන් ඉන්නයි ලේසියි එහෙම උනාම. මේ පාර අයිනෙ හොඳට අව්ව වැටෙන තැන්වල හදලා තියෙන බංකුවල වාඩිවෙලා අව්ව තපින වයසක කණ්ඩායම් ඉන්නවා. හැමදාම වගේ එකම සෙට් එක එකට ඉන්නෙ. අද ඒ බංකුවක තනියම වාඩිවෙලා, මං වගේ ජැකට් එකකුත් දාගෙන ඔහේ නිනව්වක් නැතුව තනිවම දුර ඈතක් බලාගෙන ඉන්න වයසක නෝනාගෙ මූණෙ නම් තිබ්බෙ බොහොම වේදනාවක්. සමහරවිට අසනීපෙන්ද දන්නෙ නෑ. එහෙම නැත්නම් මේ උත්සව කාලෙ එයාව බලන්න එන්න කවුරුවත් නැතුවද දන්නෙ නෑ. මං ඒ දුක් සිතුවිලි වලට වැඩි දුරක් යන්න නොදී ආපහු මගේ ළඟට ඇදලා ගත්තා.

අන්න අදත් බස් හෝල්ට් එකේ ඉන්නවා අර ගොං ගෑණි. වෙනදා වගේම සිගරට් එකෙ අදින ගමන් තමයි බස් එකට අත දැම්මෙ. ඩ්‍රයිවර් බලන් ඉන්න ඕන එයා ඒකෙ අන්තිම උගුර ඇදලා, බස් හෝල්ට් එකේ බංකුව උඩ තියලා තියෙන එයාගෙ අඩුම කුඩුම ටික එකතු කරගෙන, මොනවා හරි අමතක උනාද කියලා සෝදිසි කරලා බස් එකට නගිනකම්. ඒ කරලා අර බඩු ටික බිමින් තියලා පර්ස් එක අරගෙන ගනිනවා සල්ලි සත පහේ ඒවයෙ ඉඳලා. දවසක් ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් කිව්වා ගන්න කියලා ස්මාර්ට් රයිඩර් එකක් (අපේ ඉලෙක්ට්‍රොනික් සීසන් එක ). තියෙනවලු එකක් බෑග් එකේ. මොන රෙද්දකට තියාගෙන ඉන්නවද මන්දා ප්‍රයෝජනයක් ගන්නෙ නැත්නම්. මං තවත් මේකෙ දාන්න බැරි දේවලුත් සුටු පුටු ගාලා හිතෙන් මුමුණා ගත්තා.

බස් එක පිටත් වෙනකොට මං බෙල්ල දාලා බැලුවෙ ඩොලරස් ඉන්නවද කියලා බස් හෝල්ට් එකේ. කොහොමද දන්නෙ එයාගෙ නම ඩොලරස් කියලා. අනේ මන්දා. බලනකොට ඒ නම හිතට ඇවිත් තියෙන්නෙ ඉබේම. ඈ ලස්සන,  අවුරුදු හැට පහක් විතර වෙන, ලස්සනට ඇඳ පැළඳලා එන සීදේවි සුදු නෝනා කෙනෙක්. එයා සතියකට දවසක් විතර මේ බස් එකේ සිටි එකට යනවා. මං ඊළඟ හෝල්ට් එක දිහා ඈත තියාම බැලුවෙ එයාගෙ යාළුවා පීටර් ඉන්නවද කියලා. පීටර් කියන්නෙ ඒ අවුරුදු අසූවක් විතර පෙනුම තියෙන වයසක, සුදු මහත්තයට මගේ හිත තියාපු නම. එයා මං බස් එකේ වැඩට යන හැම සතියෙ දවසකම මොනවටදෝ මන්දා සිටි එකට යනවා. වින්ටර් එකේදි පට්ට සීතලෙත් එහෙමයි. හයියෙන් වැස්සොත් විතරයි එන්නෙ නැත්තෙ. අයියෝ, අද නෑනෙ. වැස්සකුත් නෑ. මොකද දන්නෙ නෑ. අසනීපයක්වත්ද? මේ කවදාවත් කතා කරලා නැති, හිනාවෙලා නැති, නොදන්නා මනුස්සයා ගැන මගේ හිත වද වෙන තරමක්.

අනේ අන්න අර බස් හෝල්ට් එක පිටිපස්සෙ හිටිය වයසක උන්දැගෙ ගෙදර අස් කරනවා. එයා ඉස්තෝප්පුවේ වාඩිවෙලා පාර බලාගෙන ඉන්න පුටුවත් අයින් කරලා. කරදරයක් වෙලා වත්ද? නෑ හොඳින් ඇති. මීට වඩා හොඳ ගෙයක් හම්බුවෙලා ඒකට මාරු වෙන්න ඇති. මං ගිය සතියෙත් එයාව දැක්කද කොහෙද? අප්පා, අන්න අර තට්ටු දෙකේ ගෙදර උඩ තට්ටුවේ තියලා තියෙන රෙදි වැටේ ඒ ගෙදර ආච්චිගෙ පත අන්ඩීස් දෙකක් වනලා අදත්. මේ මනුස්සයට ලැජ්ජාවක් නැති හැටි. ඒ ගෙදර පහළ තට්ටුව පාරට පහළින් තියෙන නිසා, බස් එකේ යන කෙනෙකුට උඩ තට්ටුව පේන්නෙ ජනේලෙට අඩි කිහිපයක් එහායින්. උන්දැ බස් එකේ යන්නෙ නැත්නම් ඒක දන්නෙ නැතුව ඇති. උන්දැට ලැජ්ජ නැත්නම් මට මොකද? ඒත් හැමදාම ඔය ගේ පහු කරලා යන වෙලාවට මට ඔය රෙදි වැට දිහා නිකම්ම බැලෙනවා. ෂික්, කැත පුරුදු. අනිත් දවසෙවත් අහක බලාගෙන යන්න ඕන.

"හැචෑ...හැචෑ...හැචෑ... හැචෑ...."

එකපාරටම ඇහුනු ගෝසාවට මං උඩ ගිහින් බිම වැටුනා. බැලින්නම් ඔසී ආදි වාසී සෙට් එකක්ම බස් එකට නැගලා. පට්ට වයසක උන්දැ කෙනෙක් දක්වාම එක එක වයස්වල කට්ටිය හිටියා. එක්කෙනෙක් මාව පහු කරගෙන යද්දි මං නහය අල්ලා ගන්නෙ නැතුව හිටියෙ බොහොම අමාරුවෙන්. ඔක්කොමල්ලා ඇවිත් මං හිටිය හරියෙ වටේට වාඩිවෙලා කතා කරන්න ගත්තා. සුද්ද ඉංගිරිසිත් එක්ක. ආයෙ ඉතින් කොහේ හිතන්නද මං. හිතන්න දෙයක් නෑ, වචන වලින්ම හම්බු වෙනවා බඩු, කණට කිසි, කිසි ගාලා හිතන්න කලින්ම.