මතකය...

මං ලියන කතා බැලුවම අපේ පවුලෙ අයට හරි පුදුමයි මට මෙච්චර දේවල් මතක තියෙන්නෙ කොහොමද කියලා... ඒ සමහරක් ඒවා මං ගොඩාක් පුංචි කාලෙදි වුනු සිදුවීම්... සමහර මතකයන් සම්බන්ධව කියන්න තරම් දිග කතා නැත්තෙ ඒවා නිකම්ම සිදුවීම් දාමයන් හින්දයි... ඒ උනාට සමහර මෑත සිදුවීම් මතකයෙන් ගිලිහිලා තියෙන්නෙ පුදුම විදියට... සමහර පුද්ගලයොත් එහෙමයි... සමහරුන්ව දැක්කම හොඳට පුරුදු කෙනෙක් කියල මතක් උනාට කොහෙදිද මෙයාව දැක්කෙ, කතා කළේ, නම මොකක්ද කියන විස්තර මතකයට එන්නෙම නෑ... ටියුබ් ලයිට්... ඒක පත්තු වෙන්නෙ සමහරවිට ගෙදර ආවටත් පස්සෙ... එතකොට පෙරහැර ගිහින් ඉවරයි... ඒ වැඩේ නම් මහ සවුත්තුම දෙයක්....


2012 අන්තිම, පරණ ඉස්කෝලෙ යාළුවො හමුවුනු එක ගැන මං කියලා ඇති... ඒ වෙලාවෙ මට සමහරුන්ගෙ සුපුරුදු මූණු දැක්කට නම් මතකයට එන්නෙම නෑ... 'ඒ, උඹේ නම මොකක්ද' කියලා අහන්නයැ... බැරිම තැන එකෙක්ව පැත්තකට ඇදගෙන තමයි අහගත්තෙ... 'ඇයි බං උඹට මතක නැද්ද... ඒ අර අහවලානෙ...' අන්තිමට හිතෙනව හැබෑ නේන්නං, කොහොමද මට ඒකව අමතක උනේ කියලා... ඒකට පොඩි පොඩි සාධාරණ හේතුත් තියෙනවා හැබැයි... අවුරුදු විස්සකට විතර පස්සෙ පළමු වතාවට දකිනකොට, හොඳට තිබ්බ කොණ්ඩෙ ගිහිල්ලා තට්ටෙ පෑදිලා, ස්පෝට්ස් කරලා ෆිට් බොඩි හදාගෙන හිටි උන්ගෙ කටවල් ළඟට බඩවල් ඇවිල්ලා, තප්පදෝරු උනහම කාටද දෙයියනේ අඳුනගන්න පුළුවන්....

අපේ මනූ ළඟදි දවසක් කියනවා එයාත් එක්ක එකම ඉස්කෝලෙ, අල්ලපු පුටුවෙ අවුරුදු හතරක් ඉඳගෙන හිටපු යාළුවාව ඊට අවුරුදු හතර පහකට විතර පස්සෙ මුණ ගැහුනම වෙච්චි දේ... ඒ යාළුවා ළඟට මෙයා ගිහින් කතා කළාම ඇහුවලු 'මචං උඹ කවුද' කියලා... අන්තිමට මල පැනපු පාර මෙයා මොකුත් නොකියා එන්න ඇවිත්... තවමත් ඒ ගැන කතා කරන්නෙ තරහින්... අවුරුදු හතර පහක් කියන්නෙ නම් එකටම හිටපු යාළුවෙක් අමතක වෙන්න තරම් කාලයක් නෙවෙයි.... ඒත් මං කිව්ව මට වෙන වැඩේ... ඒ උනාට තවම හිතට සවුත්තුයි එයාගෙ...

ඒ අස්සෙ වෙනින් කෙනෙකු කිව්ව තවත් කතාවකුත් මතක් වුණා... කතාව මට කීව කෙනා ඒ වෙනකොට වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයෙක්... මිනිහා කියනවා එයා දවසක් වෝඩ් එකේ ඉන්නකොට එයාත් එක්ක එක පන්තියේ ඉගෙන ගත්තු යාළුවෙක් ආවලු ඉස්පිරිතාලෙට... මේ යාළුවා ජේලර් කෙනෙක්... ඇවිත් තියෙන්නෙ හිරකාරයෙක් අරගෙන... ඉතින් ඒ මනුස්සයා මේ පරණ යාළුවා දැක්කම ළඟට ඇවිත් කතා කළාලු 'සර්' කියලා... මං ඇහුවා තමුන්ගෙ පන්තියේ හිටපු කෙනෙක් එහෙම කතා කළාම ලැජ්ජා හිතුනෙ නැද්ද කියලා... එයා කියනවා යාළුවා උනත් එහෙම තමයිලු කතා කරන්න ඕන, තනතුරට සරිලන ගරු නම්බු දීලා... අන්තිමට දොස්තර උනාම මගෙනුත් එයා බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ සර් කියලා කියව ගන්නද කියල මට හිතුනා එහෙම කිව්වම... ඉගෙන ගන්න කාලෙ එහෙම නම්...

පුංචි කාලෙ වෙච්චි සිදුවීම් දෙකක් තියෙනවා අදටත් මගේ හිතේ හොල්මන් කරන... මොකද ඒ සිදුවීම් වෙනකොට මං ගොඩාක් පුංචි නිසාත්, කතාවට සම්බන්ධ ප්‍රධාන චරිත ගැන දැනගත්තෙ ගොඩක් ලොකු උනාට පස්සෙ නිසාත්... ඒ එක සිදුවීමක් සිද්ද වුනේ පුංචි කාලෙ මගේ යාළුවා රශ්මිලගෙ ගෙදරදි... රශ්මිලගෙ තාත්තා හොඳට කන බොන කෙනෙක්... ඒක අපේ පළාතෙ සියළු සත්වයෝ දන්නවා... එයා මේ කියන කාලෙ නිල නොලත් බාර් එකකුත් කළා... ඒකත් ප්‍රසිද්ධ රහසක්... එක දවසක් අපේ ගෙදර සෙල්ලම් කර කර හිටපු රශ්මියි මමයි සෙල්ලම ඉවර කරලා එයාලගෙ ගෙදර ගියා... අපි යනකොට එයාලගෙ ඉස්තෝප්පුව වගේ තිබ්බ කෑල්ලට තිබුණු දොර ඇරලා තිබ්බට මැද සාලෙට ඇතුළු වෙන දොර අඩවන් කරලයි තිබ්බෙ... අපිටත් ගානක් නෑ, අපිත් ආපු වේගෙටම ඒ දොරත් ඇරගෙන සාලෙට ඇතුළු වුණා... සාලෙ ඉඳගෙන හිටපු දෙන්නා අපි දිහා බැලුවෙ ඇස් ලොකු කරගෙන... අපි කවුද කියලා අඳුන ගත්තට පස්සෙ ඒ දෙන්නගෙ මූණුවල පොඩි හිනාවක් නැගුනා... එයාලා ඉස්සරහ පුටු දෙක ළඟට ලං කරලා තිබුනු ස්ටූල් එක උඩ තිබ්බෙ අරක්කු බෝතලයකුයි, පොඩි වීදුරු දෙකකුයි... මේ දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් රශ්මිගෙ තාත්තා... අනිත් කෙනා හාමුදුරු කෙනෙක්... අපි ඒ ස්ථානය පහු කරලා යනකොටම වගේ අර හාමුදුරුවො සිවුර අස්සට අත දාලා තවත් අරක්කු බෝතලයක් අරන් ස්ටූල් එක උඩින් තිබ්බා... අපි ඕකත් බලාගෙනම කුස්සිය පැත්තට යනකොට රශ්මිගෙ අම්මා කුස්සියට වෙලා බයිට් හදනවා... එයා අපිට කිව්වා ආයෙ සාලෙ පැත්තට යන්න එපාය, එළියෙ ඉඳගෙන සෙල්ලම් කරන්නය කියලා... ඔය සිදුවීම මට කවදාවත් අමතක උනේ නෑ හාමුදුරු කේස් එක නිසා... ඒ හාමුදුරුවන්ගෙ හැඩ රුව මගේ හිතින් මැකිලා ගියෙත් නෑ... පස්සෙ කාලෙක, එක්තරා දේශපාලන යුගයක ලංකාවෙ ප්‍රසිද්ධියට පත් වෙච්ච හාමුදුරු කෙනෙක්ගෙ රූපෙ නිතර දෙවේලෙ පත්තර වලින්, රූපවාහිනියෙ දකින්න ලැබෙනකොට මගේ මතකය ආයෙ අළුත් වුණා... ඒ හාමුදුරුවන්ගෙ නමට ඉස්සරහින් තියෙන ගමේ නමත් අපේ අල්ලපු ගමක නමක්.... ඔන්න මගේ මතකය අළුත් වුණා... මට මතක් උනා බොලේ මේ අර හාමුදුරුවො නේද කියලා...

ඔය අනිත් සිදුවීම සිද්ද උනේ ඉස්කෝලෙ දෙසැම්බර් නිවාඩු කාලෙක නුවර ගුන්නෑපානෙ ඥාති නිවසක නිවාඩුව ගත කරන්න ගිහිල්ලා... ඒ අයගෙ ගෙදරක් කුලියට දීලා තිබුණා මගේ වයසෙම ළමයි ඉන්න පවුලකට... මං එහේ ගියාම වැඩිපුරම සෙල්ලම් කළේ ඒ අයත් එක්ක... එක දවසක් හදිසියේම ඒ ළමයෙක් කිව්වා අපි යමු සුදු සීයා බලන්න කියලා... ඕං එපාර කට්ටියත් එක්කම දිව්වා ඊට ගෙවල් කිහිපයක් ඈතින් තිබුණු සුදු සීයගෙ ගෙදරට... එතරම් විශාල නොවුනු ගෙදර ඉස්තෝප්පුව වගේ තිබුණු කෑල්ලෙ බාග බිත්තිවලට උඩින් වහලට වෙනකම් දැල් ගහලා තිබුණා... එතැනින් ඇතුළු වෙන්න තිබුණු දොර වහලා තිබුණට ගෙට ඇතුළු වෙන දොර නම් ඇරලයි තිබුණෙ... ඒ දොරෙන් ගෙයි පිටිපස්සට යනකම්ම පෙනුනා... මගේ යාළුවො සෙට් එකම දුවලා ගිහින් ඒ වේගෙටම අර දැලේ එල්ලුනා... එතකොට නැගුනු ලොකු සද්දෙට මට බය හිතුනත් මාත් ගිහින් ඒකෙම එල්ලුනා... එතකොටයි මං දැක්කෙ ඉස්තෝප්පුවේ බිත්තියට හේත්තු කරලා තිබ්බ චිත්‍ර තොගය... මං සිහිසන් නැතුව බලන් හිටියෙ ඒවා දිහා... සමහර ඒවා බිත්තිය පැත්තට හරවලා තිබුණට කිහිපයක් උඩ අතටත් හරවලා තිබ්බා... ඒවා හරිම ලස්සනයි... වැඩි හරියක් අමුතුම ශෛලියකට ඇඳපු කාන්තා රූප... හරිම අමුතුයි... මෙන්න බොලේ එක සැරේම බිම හිටපු කෙනෙක් නැගිට්ටෙ නැතැයි... මගේ පපුව දඩ දඩ ගාලා ගැහෙන්න ගත්තා හරියට හොරකමක් කරලා අහුවුනා වගේ... අර ළමයි නම් කිසිම වෙනසක් පෙන්නුවේ නෑ... 'ආ සුදු සීයෙ, අද චිත්‍ර අඳින්නෙ නැද්ද?' කියලා එක්කෙනෙක් ඇහුවම සුදු සීයා වචනයක්වත් නොකිය හිනාවෙලා අර ඇරලා තිබ්බ දොරත් වහගෙන ගේ ඇතුලට ගියා... මට තේරුනේ එයා අපි ආවාට වැඩි කැමැත්තක් දැක්වූයේ නැහැයි කියලයි... මේ සුදු සීයා නමටම ගැලපෙන විදියට සුදුම සුදුයි... වැඩිහරියක් සුදු වෙලා තිබ්බ කොණ්ඩෙ උරහිස ළඟට එනකම් වැවිලා තිබ්බා... කමිසයක් නැතුව සරමක් ඇඳගෙන හිටපු සීයා, අපි එනකොට හිටියෙ ඉස්තෝප්පුවේ සිමෙන්ති පොළොවෙ නිදාගෙන... අපේ සද්දෙට ඇහැරෙන්න ඇත්තෙ... තරහා ගියාද දන්නෙ නෑ කියලා මට හිතුනු නිසා ආයෙ ඒ ළමයි සුදු සීයා චිත්‍ර අඳිනවා බලන්න යන්න කතා කළාට මං ගියේ නෑ... පස්සෙ කාලෙක ලංකාවෙ ප්‍රසිද්ධ චිත්‍ර ශිල්පියෙකුගෙ පින්තූරෙයි එයාගෙ චිත්‍රයි දකිනකොට මාව උඩ ගිහින් බිම වැටුනා, මේ අපේ සුදු සීයා නේද කියලා... ඒ ජෝර්ජ් කීට් මහත්මයා... සුදු සීයගෙ මුහුණුවර මට වැරදුනත් අර චිත්‍ර ශෛලිය නම් වරදින්න කිසිම විදියක් නෑ... ඒ නිසා අදටත් මං විශ්වාස කරනවා මං එදා දැක්කෙ මේ ප්‍රසිද්ධ චිත්‍ර ශිල්පියාමයි කියලා...

මතකය ගැන මට පුදුම හිතුනු සිදුවීමක් උනේ අපේ චූටි නංගිගෙ වෙඩින් එක දවසෙ... ඒකට සහභාගි වුනා මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න මහත්මයා මස්සිනාගෙ දැන හැඳුනුම්කම මත.... මට එතුමාව මුලින්ම මුණ ගැහුනෙ මං මුල්ම කාලෙ රාජකාරි කරපු තැනකදි... එතුමා ආවෙ රාජකාරී වැඩකට අපේ ලොක්කව මුණ ගැහෙන්න... ඒ උනාට වැඩේ කරන්නෙ කවුද කියලා අහගෙන ලොක්කා ළඟට යන්න ඉස්සරින් එතුමා මං ළඟට ඇවිත් වැඩේ කෙරීගෙන යන බව තහවුරු කරගත්තා... ඒ වෙලාවෙ මගේ නමත් අහගත්තා... එදාට පස්සෙයි මේ වෙඩින් එක දවසෙ මුණ ගැහුනෙ... ඒ වෙනකොට ඒ සිදුවීම සිදුවෙලා අවුරුදු හයක් හතක් ගිහින්... ඒ වැඩ කළ තැනින් ඉවත්වෙලා ඒ වෙනකොට මං වෙනත් රැකියාවක... කසාද බැඳලා දරුවෙකුත් ඉන්නවා... කලින්ට වැඩිය මහතුත් වෙලා... මහාචාර්යතුමාට දොරින් ඇතුළුවෙලා ශාලාවෙ පුටුවකින් ඉඳගන්නම සෑහෙන වෙලාවක් ගියා, කලා ලෝකෙ අඳුනන පිරිසකුත් වැඩේට සහභාගිවෙලා හිටිය නිසා... එතුමා යන එන තැන් හැම එකකදිම එහෙම වෙන්න ඇති... දවසකට කී දෙනෙක් කියලා නම් මුණ ගැහෙනවද... විශ්වවිද්‍යාලෙ ළමයිම ගත්තොත් අවුරුද්දකට අළුත් මූණුම නම් කීයක්ද... එතුමා ඉඳගන්නකම් ඉඳලා මං එතැනට ගිහින් ඇහුවා 'සර්ට මාව අඳුනන්න පුළුවන්ද' කියලා... එතුමා තත්පර කිහිපයක් මගේ දිහා බලන් ඉඳලා කිසිම දෙගිඩියාවක් නැතුව හිනාවෙලා ඇහුවා 'මියුරු නේද?' කියලා... 


පින්තූරය ගත්තෙ http://blog.powerscore.com/gre/bid/140805/GRE-Word-of-the-Day-Agnostic