අත්තම්මගෙ හපන්කම........

මං පුංචි කාලෙ හරිම ආසයි අපේ අම්මලගෙ මහ ගෙදර යන්න.... ඒ ගම ඔය කාලෙ ගමක තියෙන සුන්දරත්වයෙන් අනූනයි.... මට ඒ කාලෙ දැනුනෙ ඒක සුරංගනා ලෝකයක් වගේ..... එක පැත්තකින් ඇහැට පේන තෙක් මානෙ නිලට නිලේ දිලෙන වෙල් යාය.... අනිත් පැත්තෙන් ගඟ..... ගෙයි පිටිපස්සෙන් මහ කන්ද..... පළතුරු, සමනළයො, කුරුල්ලො වගේම සතා සරුපයත් මදියි නොකියන්න....

අත්තම්මා ජීවතුන් අතර ඉන්න කාලෙ  සෑම සති අන්තයකම අපේ අම්මා අත්තම්මට කන්න බොන්න දේවල් අරගෙන ගමේ යනව.... ඒක වරද්දන්නෙම නෑ... අම්මට යන්නම බැරි උනොත් බඩු ටික අරගෙන බස් එකේ යවනවා.... අපේ ගමේ ඉඳලා අම්මගෙ ගමට තිබුනෙ එකම බස් එකයි... ඔය බස් එකේ වැඩ කළෙත් එකම ඩ්‍රයිවර් කොන්දොස්තර ජෝඩු දෙකක්... එයාල හොඳට ගමේ අයව අඳුනනවා.... අම්මට යන්න බැරි දාට සිකුරාදා වෙනකොට බස් එකේ පණිවුඩයක් යවනව අත්තම්ම බඩු ගන්න කඩේට හෙට අසුවල් වෙලාවට කඩේට ඇවිත් ඉන්නය කියල.... ඉතින් අත්තම්මා වෙලාවට එතැනට ගිහින් හිටියම බස් එකේ තනියම යන බඩු බෑග් එක කඩෙන් බානව.... ඔය විදියට තමයි ඒ ව්‍යාපාරෙ කෙරුනෙ....

ඔය වගේ අම්ම ගමේ යන දාට යන්නෙ උදේ 7.30 බස් එකේ... එන්නෙ ගමෙන් හවස 3.30ට පිටත් වෙන බස් එකේ.... උදේ ගිහින් හවස එන ගමන නිසා අපිව එක්කන් යන්නෙ නෑ... මම සමහරදාට උඩ පැනල උඩ පැනල කොහොම හරි අම්මගෙ පස්සෙන් එල්ලෙනව.... අම්ම ආසම නෑ ඉස්කෝලෙ නිවාඩුවෙන් පිට මාව එහේ එක්කරන් යන්න... ඒකට හේතුව උනේ මං එහේ ගියොත්  ආපහු එක්කරන් එන්න වෙන්නෙ ඇදගෙන වීම... මං ආසම නෑ ආපහු එන්න... ආපහු කවදාවත් එක්කන් එන්නෙ නෑ කියල තර්ජනය කළාම තමයි මං ගෙදර එන්න ලෑස්ති වෙන්නෙ... හරියට මරන්න ගෙනියන හරකෙක් වගේ අඬ අඬා.... සමහරදාට ටොකු දෙක තුනකුත් කාල තමයි මහ ගෙදරින් දොට්ට බහින්නෙ....

ඒ කාලෙ අම්මගෙ මහ ගෙදර ඉතුරුවෙලා හිටිය අත්තම්මයි, අම්මගෙ මද්දුම මල්ලියි විතරයි.... අම්මට සහෝදරයො තුන්දෙනයි.... අම්ම තමයි පවුලෙ එකම දුව... සීය නැතිවෙනකොට අපේ චූටි නංගි ඉපදිලාවත් නෑ.... සීයා නැතිඋනේ සෙංගමාලෙ හැදිලා... දොස්තරලා ලෙඩේ හඳුනගන්නකොට පහුවෙලා වැඩියි.... අපි එයාට කිව්වෙ ගම සීයා කියලා... මට එයා ගැන තියෙන්නෙ හරිම පුංචි මතකයක්.... මේ ගෙදර ඉතුරුවෙලා හිටිය අම්මගෙ මල්ලිට මම කිව්වෙ බාල මාමා කියල.... එයා තමයි අත්තම්මත් එක්ක පුංචි කාලෙ මාව බලාගෙන තියෙන්නෙ.... ඒ නිසා අපි දෙන්න අතරෙ තිබ්බෙ පුදුම බැඳීමක්.... ඒක අදටත් එහෙමයි.... (මෙයා ගැන කියන්න පෝස්ටුවක සයිස් දේවල් තියෙන නිසා ඒ ගැන පෝස්ට් එකක්ම දාන්නම් පස්සෙ වෙලාවක...) මෙයා ඔය කියන දවස්වල රැකියාවක් නොකරපු අවිවාහක ඉලන්දාරියෙක්.... ඒ වගේම හොඳ කවි කාරයෙක්... ඒ හින්දා ඉතින් බොහොම වෙලාවට එහේ මෙහේ ඇවිදින්න යනව.... හැබැයි මම එනව කියල දැනගත්තොත් මොන වැඩේ තිබුණත් පොර ගෙදර....

අනේ මට තවමත් දුකයි මතක් වෙනකොට.... අපේ අත්තම්මගෙ එක ඇහැයි පෙනුනෙ... අනිත් ඇහේ සුද මතුවෙලා.... පෙනුනු ඇහෙත් සුද මතුවෙලා ඔපරේෂන් කරලයි තිබුනෙ.... දෙවෙනි පාරටත් ඔපරේෂන් කරනවට අත්තම්මා බය වුනු නිසා අන්තිම වෙනකම් ඒ ඇහැ තිබුනෙ පේන්නෙ නැතිව.... ඉතින් ඔය හේතුව නිසයි, බාල මාම ගෙදර ඉන්න එක ෂුවර් නැති නිසයි අපේ තාත්ත වැඩිය කැමති උනේ නෑ මං එහේ නතර වෙනවට.... හදිසියේ සතෙක් සර්පයෙක් හිටියත් අත්තම්මට පෙනෙන එකක් නෑ කියල.... අපිත් ඉතින් කියන දෙයක් අහනවය.... ඒ උනාට මං නම් ඉස්කෝලෙ නිවාඩු කාලෙ එනකම් ඉන්නෙ ඇඟිලි ගැන ගැන.... තාත්ත මොනව කිව්වත් මං ඉන්නෙ නිවාඩුව කිට්ටු වෙනකොට ඇඳුම් ටික පැක් කරගෙන.... අම්ම ඉතින් මටම බාර දෙනව ගමනට තාත්තගෙන් අවසර ගන්න එක.... මාත් නොවඳිනා වැඳුම් වැඳලා පොරොන්දු දහසකුත් වෙලා කොහොම හරි තාත්තගෙ කැමැත්ත ගන්නව....

අපේ අත්තම්මලගෙ වත්ත මහ විසාල එකක්... ඒකෙ නැති දෙයක් නෑ... කොස්, දෙල්, පොල්, කිතුල්, කජු, අඹ, පේර, නාරං, මොර, ජම්බු වගේ ගස් ජාති වගෙම තේ, රබර් එහෙමත් තිබුණ.... ඒවයෙ ඔක්කොම වැඩ කළේ අත්තම්මයි, බාල මාමයි තමා.... කිතුල් මදින එකයි, කුඹුරුවල වැඩයි  විතරක් අත්තම් ක්‍රමයට කෙරුණා.... ඒ දවස්වල අපට සුපිරි කිතුල් පැණි, වැලි හකුරු වලින් කිසිම අග හිඟයක් තිබුණෙ නෑ.... ඔය කාලෙ අත්තම්මලගෙ වත්තෙ තිබුණ හුලංකීරිය කියල අල බහින පඳුරු වගයක්.... අත්තම්මා ඒව ගලවල අල ටික සෝදල සුද්ද කරල අරගෙන වනේ දාල කොටලා රොඩු බොඩු අයින් කරපු ඒ මිශ්‍රණය රැයක් දාලා තියනවා වතුර පුරවපු කොරහක.... උදේ බලනකොට ඒ අලවල තුබුනු පිටි ටික කොරහේ පතුලෙ තැන්පත්වෙලා වතුර පෑදිලා තියෙනව.... අත්තම්මා ඒ වතුර ටික අයින් කරලා පිටි ටික බේරගෙන අපට උදේට හුලංකීරිය තලප හදලා දෙනවා කිතුල් පැණිත් එක්ක කන්න.... ඒක නම් හරිම රසයි... මං හරිම ආසයි කන්න....

මට තව මතකයි අත්තම්මා උදේ පාන්දරම නැගිටලා පරණ රෙද්දකුයි හැට්ටෙකුයි පටලවගෙන රබර් කිරි කපන්න ගහෙන් ගහට යනකොට ගෙදරට වෙලා ඉන්න කියලා මගින් මගට කියද්දි මාත් යනව පස්සෙන්.... කූඩැල්ලො ඉන්න හින්දා කකුල් දෙකේ සබනුත් ගාගෙන, සපත්තු දෙකකුත් දාගෙන,  පිණිබානවට තුවායකින් ඔළුවෙ සුම්බරයකුත් බැඳගෙන මාත් අත්තම්මගෙ පස්සෙන් ගහෙන් ගහට ගිහින් ඔට්ටුපාළු එකතු කරනව....
ඒ දවස්වල එල්ලෙ ගහන්න ඔට්ටුපාළු බෝල හැදුව මතකයි.... ඒ ගමේ හිටිය සමහර දුප්පත් ළමයි මකනෙ වෙනුවට පාවිච්චි කළේ ඔය වගේ පුංචි ඔට්ටුපාළු ගුලි.... මාත් ට්‍රයි කරල තියෙනව.... සමහර ඒවයින් හොඳට මැකුනට තව සමහර ඒවයින් මැකුවම පොත කළු ගැහෙනව.... ඉතින් උදේ පාන්දරම ඔය වගේ යනකොට ඇහෙනව එක එක ලස්සන කුරුළු ගීත.... ඒ වගේම ලස්සන කුරුල්ලො, සමනළයො පිරිලා.... ඒ මදිවට වඳුරො... 'ජකා බුකුං බුකුං...' ගගා ගස්වල අතු අස්සෙ හැංගිලා ඉඳන් අපි දිහා බලන් ඉන්නව.... රබර් කට්ටිය වටේ ගිහින් ගෙදර මිදුලට ගොඩ උනාම අත්තම්ම කරන්නෙ ගෙට ගොඩවෙන පඩිය උඩින් මාව වාඩි කරවලා කකුල් දෙකේ උඩ ඉඳන් පහළටයි, ඇඟිලි කරු අස්සෙයි හැම තැනම අතගාල බලන එක කූඩැල්ලො එල්ලිලා ඉන්නවද කියලා... හිටියොත් ඉතින් ඔය ලුණු කැටයක් තියල ගලවලා දානව.... ඒ කරලා මොනවාදෝ වත්තෙම තුබුණු කොළ ජාතියක් පොඩි කරලා ලේ එන තැනට තිබ්බම ටික වෙලාවක් යනකොට ලේ ගැලීම නතර වෙනවා....

ඔන්න එක සැරයක් මං ඔහොම නිවාඩුවකට ගමේ ගිය වෙලාවක අත්තම්මා ගෙයි පිටිපස්සෙ කන්දෙ තිබුණු තේ කට්ටිය නෙලන්න පටන් ගත්තා... මාත් ඉතින් සුපුරුදු විදියට ඒ පස්සෙන් ගිහිල්ල ගලෙන් ගලට පැන පැන, අත්තම්මත් එක්ක කයිය ගහ ගහ පොළවෙ වැවිල තිබ්බ ගොටුකොළ ගැලෙව්ව පස්සෙන්දා උදේට කැඳ හදන්න.... ඒ වෙනකොට බාල මාම කඩේ ගිහිල්ල... මං ඉතින් සැරින් සැරේ ගල් උඩට නැග නැග බලන් හිටියෙ බාල මාම ගෙදර එනකම්.... ඔහොම පැයක් හමාරක් යනකොට මං දැක්කා එයා බඩු මල්ලත් අරන් පාරෙ එනවා.... මං දන්නව ඔය බෑග් එකේ ඥාණ කතාවක් හරි කිඹුල බනිසක් හරි ෂුවර් කියල... අත්තම්මත් ඒ ගමන උදැල්ල පැත්තකින් තියල ලෑස්ති උනා තේ වත්කරන්න යන්න... මට ඉතින් බල්ලට ඇති වැඩකුත් නෑ හෙමින් ගමනකුත් නෑ කියනව වගේ කන්ද මුදුනෙ ඉඳල පිම්ම ගහල දුවගෙන ආව පල්ලම දිගේ, අත්තම්ම හෙමින් යන්න පුතේ කියල කෑගහද්දිම.... ඔහොම දුවගෙන එනකොට  මගක් හරියෙදි මට පෙනුන ලොකු මහත පුල්ලි පුල්ලි තියෙන එකක් පාර හරහට තියෙනව.... ඒ උනාට ආපු වේගෙට බ්‍රේක් ගහගන්න බැරි උනු නිසා මං කළේ ඒකට උඩින්  පැනලා කෑගහගෙනම පල්ලෙහාට දුවගෙන ආපු එකයි.... දැන් මගේ මොරේ ඇහිලා අත්තම්මත් දුවගෙන එනව පහළට....
'මොකෝ පුතේ...?'
යන්තම් සිහි එලවගත්තු ගමන් මං කෑගැහුව පුළුවන් තරම් හයියෙන්.....
'අත්තම්මේ... එන්න එපෝ... පාරෙ මොකෙක්ද ඇදෙන එකෙක් ඉන්නවෝ...'
ඒක ඇහුනු ගමන්ම අත්තම්ම ආපහු කන්ද උඩහට දුවල ගිහින් උදැල්ලත් අරගෙන වටපිට බල බලා හෙමීට පල්ලෙහාට ආව.... ඒ කරලා එක තැනක නැවතිලා දෑත බදලා උදැල්ල උස්සලා බස් බස් ගාල එක දිගටම මොකක්දෝ එකකට තැලුව.... ඒ ගහන ගහන පාරට මං දැක්ක අර පුල්ලි තියෙන එක උඩ යනව.... මං පුළුවන් හයියෙන් කෑගැහුව බාල මාමට....
'අනේ බාල මාමේ... ඉක්මනට එන්නෝ....'
සද්දෙට එයාත් දුවල ආව....
'මොකෝ....මොකෝ...'
මං අත දික්කරල පෙන්නුව අත්තම්ම කරන වැඩේ.... ඒක දැක්කම බාල මාමගෙ ඇස් උඩ ගියා...
'අම්මණ්ඩියේ... අයින් වෙලා දුවන්න අහකට....'
බාල මාමා මිදුලෙ තියල තිබ්බ එයා වැඩ කර කර හිටිය උදැල්ලත් උස්සගෙන කන්දෙ දිව්ව... අත්තම්මත් කර කර හිටිය වැඩේ නතර කළේ නෑ.... බාල මාමත් ඒ ගමන ඒකටම ගහන්න තියාගත්ත එයාගෙ අතේ තිබුණු උදැල්ලෙන්.... ටිකකින් දෙන්නම හති හල හලා වැඩේ නතර කළා....
'පුතා ඔහොමම ඉන්න... එන්නෙපා...' බාල මාම කිව්ව...
'හා...'
ඒ ගමන බාල මාම පහළට දුවල ඇවිත් ගෙයි තිබුණු ගෝනියක් අරගෙන කන්ද නැග්ග... ඊට පස්සෙ දෙන්නත් එක්කම ඒ මොකක්ද එක උදළු වලින් උස්සලා ගෝනියට දාල දෙපැත්තෙන් අල්ලගෙන මිදුලට අරන් ඇවිත් හොඳට ගෝනිය දිග ඇරලා බැලුව....
'හොඳනෙ සයිස් එක...' අත්තම්මට කියැවුණා...
මගේ සද්දෙට දුවගෙන ආපු අහළ පහළ අය ඒක බලල කිව්ව,
'පත පිඹුරු තඩියෙක්නෙ...' කියල...

එදා දවල් අම්මා සුපුරුදු විදියට අත්තම්මට බඩු අරගෙන එද්දි මගදිම සීය කෙනෙක් කිව්වලු,
'අන්න අම්මණ්ඩි ලොකු හපන්කොමක් කොරල... ගොඩවෙලාම බලාගන්නකෝ...' කියල...
අම්මා ආවෙ දුවගෙන... සතාගෙ සයිස් එක දැක්කම අම්මට 'ඈහ්..' ගෑවුනා....
අම්ම ඒ සැරේ මාව ගෙදර එක්කන් ගියේ වෙච්චි දේ ගැන කටෙන් කෙළ බින්දුවක්වත් නොහලන බවට මාව පොරොන්දු කරවගෙන.... ගෙදර ගිහින් කිව්වනම් හෙම මට ආයෙ කවදාවත් ගමේ යන්න වෙන්නෙ නැති හින්දා.... මමත් ඒ පොරොන්දුව අකුරටම රැක්කා අද වෙනකම්ම....තාත්ත කවද හරි සිද්දිය දැන ගන්නෙ මේක බලපුදාට... එතකොට ඉතින් පෙරහැර ගිහින් හුඟක් කල්....
දැන් නම් මට ඒක මතක් වෙනකොට ඇඟේ හිරිගඩු පිපෙනව.... අනේ මගේ හතර පෝයට සිල් ගත්තු අත්තම්ම එදා ඒ භයානක පව්කාර වැඩේ කරන්න ඇත්තෙ මං හින්දා.... මැරිච්චි පිඹුරගෙ සයිස් එක දැකපු කස්ටිය කිව්වෙ පණ පිටින් අල්ලගත්ත නම් සත්තු වත්තට භාරදෙන්න තිබුණ කියල... ඒකා ඒ තරම්ම විසාලයි....