''කේන්ති යන්නැද්ද මහත්තය... මං කියල මොනව කොරන්නෙයි....'

මේ කියන කාලෙ මං කැම්පස් යන ගමන් මගේ දෙවෙනි රස්සාව කරනව... එතකොට මට යාන්තම් අවුරුදු විස්සක් විතර ඇති... අපරාදෙ කියන්න බෑ ඒ කාලෙ මගේ බොස්ලා නිදහසේ ඉගෙන ගන්න වැඩ ටික කරගෙන යන්න මට උපරිම නිදහස දීලයි තිබුණෙ... හැබැයි කොහොම හරි දවසේ වැඩ කොටස ඉවර කරන්න ඕන.... එදිනෙදා වැඩ ටික නම් මට කරදරයක් උනේ නෑ... ඒත් සමහර වැඩ නම් වෙලාවට කර ගත්තෙ සති අන්තෙ වැඩ කරල.... මං නැති අතරෙ එන හදිසි වැඩ කරල දුන්නෙ මගෙ යාළුවො.... ඒ කාලෙ මේ යාළුවන්ගෙන් මට ලැබුණෙ පුදුම සහයෝගයක්... ඒ වැඩිදෙනෙක් මට වඩා අවුරුදු දහයකටත් වැඩිය වැඩිමහල් විවාහකයො.... පොඩි එකා නිසා මට හොඳට සැලකුව.... ඒ යාළුකම් කිසිම වෙනසක් නැතිව අදටත් තියෙනව...


අපේ ලොක්ක තමයි මුණවීර මහත්තය... එයාට මට වඩා ටිකක් වැඩිමහල් පුතෙක් හිටිය... ඉතින් මට සැලකුවෙත් දරුවෙකුට සලකනව වගේ.... මට මතකයි එක දවසක් කෑම පැයේදි ඉක්මනට කෑම කාල ඉවර කරල පුස්තකාලෙන් ගෙනාව සිංහල පොතක් බල බල ඉන්නකොට එකපාරටම ලොක්ක ඇවිත් පොත ඉල්ලගෙන බැලුව මං මොකක්ද බලන්නෙ කියල.... මට ඇත්තටම මතක නෑ මොකක්ද බැලුවෙ කියලා.... ඒ පොත උඩින් පල්ලෙන් එහෙට මෙහෙට හරවල බලල කිව්ව,
'දරුවො, මං කියනවට මේ සිංහල පොත් කියවන එක නවත්තල ඉංග්‍රීසි පොතක් ගෙනත් නිකම් ඉන්න වෙලාවට කියවන්න... එතකොට තමන්ගෙ ඉංග්‍රීසි දැනුමවත් දියුණු වෙනව...' කියල...
මං ඒක එච්චර ගණන් ගත්තෙ නෑ... ඊට පස්සෙ දවසකත් කෑම පැයේදි සිංහල පොතක් කියව කියව ඉන්නකොට ලොක්ක මගේ පිටිපස්සෙන් සද්ද නැතුව ඇවිල්ල පොත උදුරගත්ත... ඒක සිංහල පොතක් කියල දැක්ක ගමන් වචනයක්වත් නොකිය පොත අල්ලල වීසි කළා.... මේස දෙක තුනක් උඩින් රූං ගාල පියාඹල පොත වැටුන බිම.... කෑම කකා හිටපු කස්ටියත් දුවල ආව සද්දෙට... මට පොළව පලාගෙන යන්න තරම් හිතුන... හැමෝම ඇස් උඩ තියන් බලන් ඉන්නව මොකද උනේ කියල... ලොක්ක වචනයක්වත් නොකිය එයාගෙ  කාමරේට ගියා... මට යක්ෂ තරහයි.... හුහ්...මේ මිනිහට තියෙන අමාරුව මොකක්ද මං සිංහල පොතක් කියෙව්ව කියල...
තරහටම මං එවෙලෙම ගියා ආයතනයෙ පුස්තකාලෙට... අර සිංහල පොත රිටර්න් කරල ගත්ත පත ඉංග්‍රීසි පොතක්.... පොත තමයි Sir Arthur Conan Doyle's Sherlock Holmes... මේ පොත නිල් පාට කවරයක් තිබිච්චි අඟල් හයක් විතර උස එකක්... ෂෙක්ස්පියර් ඉංග්‍රීසි තමයි තිබ්බෙ... කියවන්න තියා බලන්නවත් හිතුන්නෑ... ඒත් මගේ පලිය ගන්නත් එපැයි... මං ඕක ගෙනැල්ලා අනිත් එවුන් හිනා වෙද්දිම තියාගෙන හිටියා මගේ මේසෙ උඩින් ලොක්කට පේන්න... ඕක දැකල ලොක්ක හිනාවෙලා කිව්ව,
'ආ... ළමය හොඳ පොතක් ගෙනැත් තියෙන්නෙ... හොඳයි...හොඳයි...' කියල...
මං ඉතින් දවස් දෙක තුනක් වැඩට ආවම ඔය පොත් දණ්ඩ ලාච්චුවෙන් අරන් ලොක්කට පේන්න මේසෙ උඩින් තියනව... කොහේ හරි යනකොට ලාච්චුවට දාල ලොක් කරනව... ලොක්කත් හිටිය නොදැක්ක වගේ... අන්තිමට මටම එපාවෙලා මං ඉංග්‍රීසි නවකතා කියවන්න පටන් ගත්ත.... ඒක මට හොඳට අල්ලල ගියා...
ඊට පස්සෙ මෙන්න ලොක්ක කියනව,
'මින් පස්සෙ මට මිනිට්ස් දාන කොට සිංහලෙන් හෙම ලියල ගේනව නෙවෙයි... ලියනව ඉංග්‍රීසියෙන්...' කියල...
කාල වරෙන්කො... ඔව්ව ඉංග්‍රීසියෙන් ලියන්න ගිහිල්ල මොන කුණුහබ්බයක් ලියවෙයිද කියල කව්ද දන්නෙ... ෆයිල් එකක ලිව්වට පස්සෙ දන්න මනුස්සයෙක් කියෙව්වොත් වස නෝන්ඩියනෙ...
බැරිම තැන ලොක්කට ගිහින් කිව්ව,
'සර්, මං මිනිට් එක ඩ්‍රාෆ්ට් කරන්නම්... හරි වැරදි හදල දෙන්න... ඊට පස්සෙ ෆයිල් එකේ ලියන්නම්...' කියල..
පොර ඒකට පැනල කැමති උනා.. ඒකෙන් මනුස්සයට වැඩ වැඩි උනාට කවමදාකවත් අතහැරියෙ නෑ... අන්තිමට මාව අල්ලගත්ත ඉතාමත්ම වැදගත් ලිපි ඩ්‍රාෆ්ට් කරන්නත්... මගේ ඉංග්‍රීසි දැනුමත් දවසින් දවස වැඩි දියුණු උනා....ඉතින් ඔය විදියට ඒ ආයතනයෙන් එළියට බහිනකොට බොස්ට පින් සිද්දවෙන්න කිසිම අපහසුතාවයකින් තොරව ඉංග්‍රීසියෙන් වැඩ කිරීමේ හැකියාව මට ලැබිලයි තිබුණෙ...මං මේ කතාව කිව්වෙ ගොඩක් අය ඉංග්‍රීසි තමුන්ට බැරිය කියල හිතාගෙන ඉන්නවා මිසක් තමන්ගෙ දැනුම වැඩි කරගන්න වැඩි උත්සාහයක් දරන්නෙ නැති බව අත්දැකීමෙන් දන්න නිසා.... මට තාත්ත කෙනෙක් වගේ බොස් කෙනෙක් ලැබුණු නිසා මගේ බය නැතිවුණා... ඒ මනුස්සයට පින් සිද්ද වෙන්නයි මම ඒ අමාරුම මානසික කඩුල්ල පැනගත්තෙ... තව කාට හරි අළුත් අවුරුද්දෙ අළුත් අධිෂ්ඨානයක් ඇතිකරන්න දිරිගන්වන්නයි මේ අතුරු කතාව ලිව්වෙ....

ඔන්න දැනුයි නියම කතාව පටන් ගන්නෙ...හික්ස්...

ඔය අපේ මුණවීර මහත්තයට ඉහළින් තවත් ලොක්කො දෙන්නෙක් හිටිය... ලොකුම ලොක්කයි, දෙවෙනි ලොක්කයි.... මුණවීර මහත්තයට පහලිනුත් පොඩි ලොක්කො දෙන්නෙකුත් හිටිය.... ඔය පස් දෙනාගෙම ආවතේවකම් කරන්නයි, මීටින්වල ආවතේව වැඩවලටයි හිටිය විජේරත්න  කියල මනුස්සයෙක්... කස්ටිය කිව්වෙ 'විජේ අයිය' කියල....විජේ අයිය ඇන්දෙ ජාතික ඇඳුම.... මනුස්සය අඩි හයක් විතර උස, උසට ගැලපෙන මහත ඇතුව හිටිය කෙනෙක්... කොණ්ඩෙටත් තද කළුවට සුපිරි ඩයි පාරක් හෙම දීල තිබ්බ...  මං ඒ ආයතනයෙ වැඩට යනකොට මනුස්සයට පැන්ෂන් යන්න අවුරුදු දෙක තුනක් තමයි ඉතුරුවලා තිබ්බෙ....
කවුරුවත් නොකිව්වොත් මෙයා එච්චර වයසයි කියල කාටවත් කියන්න බෑ... අවුරුදු පණහක් කියන්න පුළුවන් වැඩිම උනොත්...පොර හරිම පිරිසිදුයි, පිලිවෙලයි... හිනාවෙනකොට හරිම සිරියාවයි... හැබැයි මිනිහට මූලග්ගාය... නිකම්ම තද වෙනව...ඒ නිසා හිනාවෙලා ඉන්නවට වැඩියි තද වෙලා ඉන්න වෙලාවල්....  ඒ නිසා කස්ටිය කිට්ටු කරන්නෙ ටිකක් බයෙන් බයෙන්...ඔය තද වෙන එකටත් කස්ටිය පදයක් හදල තිබුණ... විජේ අයිය කසාද බැඳල තිබුණෙ හුඟක් පහුවෙලා... අවුරුදු පණහත් පැන්නට පස්සෙ... (ඒවටත් හේතු තියෙනව... ඒ කතන්දර පසුවට....) කස්ටිය කිව්වෙ විජේ අයියගෙ නෝන විජේ අයියගෙ ජංගිය හෝදල වේලෙන්න තුත්තිරි ගාලක වනලාය ඒක ඇඳන් ආපු දාට තුත්තිරි ඇනෙන ඇනෙන පාරට පොරට තරහ යනවය කියල... ඔය මොනව කිව්වත් ඒවට නම් මිනිහට තරහ ගියේ නෑ... හිනාවෙවී ඉන්නව...

විජේ අයියගෙ තේ හදන පුංචි කාමර කෑල්ල තිබුණෙ අපේ පත මීටින් රූම් එකට අල්ලල.... කැන්ටින් එකේ ටින් කිරි තේ එක බොන්න අකැමැති අය විජේ අයියගෙ පිටි කිරි තේ එක බොන්න ඔය කාමරේට එනව තමුන්ගෙ කෝප්පත් අරගෙන.... ඔතනට විස්සක් එනව නම් විජේ අය්ය අඳුනනව ඒ ඒ අයගෙ කෝප්ප... ඒ වගේම ඒ කස්ටියට ඕන පදම.... ඒ නිසා ළඟ හිටියත් නැතත් ඕන ගානට තේ එක හම්බවෙනව.... ඒ කාලෙ හරිම පුංචි ගාණක් තේ එකට ගෙව්වෙත්... එකම ප්‍රශ්ණෙ විජේ අයියගෙ මූඩ් එක අනුව තමයි පදම.... හොඳට හිටියොත් තේ එක 'එළ කිරි'.... නහුතෙට තදවෙලා හිටියොත් තේ කොළ වෙලාවට මාරු කරන්නෙ නැතුව තැම්බිච්චි තේ කොළ වලින් තමයි තේ එක හදන්නෙ... එතකොට රහ කියන්න ඕනෙ නෑනෙ... මිනිහ තේ කොළ ගෙනාවෙත් එයාගෙ ගමෙන්... හොඳම වර්ගයක්... මිනිහට ඔහොම තරහ ගියපු වෙලාවට ලොකුම ලොක්කටත් තේ එක හොඳට දුන්නට කියන එක නම් මූණට කියනව... ඒ නිසා සමහරු කිව්වෙ විජේ අයිය තමයි නිල නොලත් ලොකුම ලොක්ක කියල... ලොක්කොත් බයයි විජේ අයියගෙ කට අවුස්ස ගන්න... මිනිහ ආයතනය ඇතිකරපු කාලෙ ඉඳල හිටිය කෙනෙක් නිසා ඔය කාගෙ කාගෙත් කිල්ලෝටවල තියෙන හුණු ගැන හොඳට දන්නව... විජේ අයිය ඒ වගේ එව්ව කවදාවත් අපිත් එක්ක කිව්වෙ නැතුවට ලොක්කො බයයි... අර බරව කකුළ වගේ...

දැන් මේ විජේ අය්යගෙ තේ කාමරේ තියෙන්නෙ මීටින් රූම් එක ඇතුලෙ නිසා මීටිමක් තියෙනකොට අපට තේ බොන්න ඔතෙන්ට යන්න විදියක් නෑ... මිනිහ හොඳ මූඩ් එකක හිටියොත් කියනව අසවල් වෙලාවට මීටිමක් තියෙන නිසා දැන්ම එන්න කියල තේ ඕන නම්... බෑඩ් මූඩ් නම් මීටිම පටන් ගන්න කලින් ඇතුලට රිංග ගත්තත් පන්නනව.... ඔහොම මීටින් දාට පොර පිං අතේ වැඩත් කරගන්නව.... මීටින් එකේ ඉතුරු වෙන කෑම ජාති පෙරේත තටුවෙ තියල කිරි තේ පෝච්චියකුත් එක්ක අපේ කා.කා.ස. මහත්තයගෙ මේසෙ උඩින් ගෙනත් තියනව... ඉතින් ඕකට කාක්කො වැහුව ගාණයි... සුටුස් ගාණකොට රොඩ්ඩක්වත් නෑ...

ඉතින් මං කිව්වනෙ විජේ අයිය ලොක්කො පස් දෙනෙකුගෙ ආවතේවකම් කරනව කියල... ඔය ඉහලම ලොක්කො තුන්දෙනාට විජේ අයියව කැඳවන්න ඕන වෙනකොට බෙල් එකක් තියෙනව ගහන්න... එතකොට ලොකුම ලොක්කගෙයි, දෙවෙනි ලොක්කගෙයි කාමරවලට පිටතින් සිවිලිමේ මැදට වෙන්න හොඳට පේන්න හයි කරල තිබුණු 1, 2, 3 නොම්මර තුනක් තිබ්බ පෙට්ටියේ අදාල නොම්මරේ සෙලවෙනව.... සද්දෙ ඇහුනු ගමන් විජේ අයිය ඔතනට දුවල බලනව පෙට්ටිය දිහා... ඊට පස්සෙ සෙලවෙන අංකය හිමිකාරය හොයාගෙන යන එක තමයි සිද්ද වෙන්නෙ...

එක දවසක් විජේ අයිය හොඳටම බිසි... එකකට පස්සෙ එකක් විදියට ඉන්ටවීව් පෝලිමයි... ඕකට එන හැම කෙනාටම තේ හදන්න ඕන... කෙටි කෑම දෙන්න ඕන... ඒ අතරෙම ලොක්කන්ගෙ ආවතේව කරන්නත් ඕන... පොර උදේම කිව්ව අද නම් එන්න ලෑස්තිවෙන්න එපා තේ බොන්න කියල... ඔන්න ඉතින් මීටින් පෝලිම පටන් ගත්ත... අපි විජේ අයියව ඇහැටවත් දැක්කෙ නෑ පැය දෙකක් තුනක් යනකම්... මෙන්න ඊට පස්සෙ පොර කොරිඩෝවෙ මුණවීර මහත්තය ඉන්න පැත්තට යනව විදුලි වේගෙන්... ඒ ගිහිල්ල මොනවදෝ කියල ආපහු එනව වෙව්ල වෙව්ල... අපිත් එක්ක වැඩ කරපු එකෙකුට කට තියන් ඉන්න බැරුව විජේ අයියගෙන් ඇහුව,
'මොකද විජේ අයියෙ කෙන්තියෙන් වගේ...?'
'කේන්ති යන්නැද්ද මහත්තය... මමත් මනුස්සයෙක්නෙ... මට තියෙන්නෙ අත් දෙකයි... එහෙන් මීටින්, මෙහෙන් අරය කතා කොරනව, මෙයා කතා කොරනව... මං දුව දුව ඒ ඔක්කොමත් කොළා... මේන් දැං සුට්ටකට කලින් ටාං ටාං ගාල වැදෙනකොට පෙට්ටිය ළඟට ගිහිං බැලින්නං තුනම හෙල්ලෙනව.... මං කියල මොනව කොරන්නෙයි...' පොර කියපි...