කාක් ගින්න.....

අපි පුංචි කාලෙ අපේ අම්මලා නොසෑහෙන්න දුක් විඳිනවනෙ කෑම කටක් කවා ගන්න.... රටේ නැති පච දෙස දෙසා (හරි නම් ඒවා ඇති පණ පිටින් අපාගත වෙන්න ) ගේ වටේ ඇවිද ඇවිද හෙමනෙ යාන්තම් බත් ගුලියක් එහාට දා ගන්නෙ... එහෙම දුක් විඳලා කව්ව ගත්ත කාලෙ පහු උනාම ඊළඟට එනවනෙ කොයි තරම් කෑම තිබ්බත් මදි වෙන කාලයක්.... ඕං අපේ ගෙදරත් එහෙව් කාලයක් උදාවෙච්චි...(දැන් මගේ ගෙදරත් ඉන්නව ඒ ජාතියෙ එක්කෙනෙක්... සමහරදාට මං වැඩට ගියාම කෝල් කරලා මනූගෙන් අහනවා මෙයා බඩගින්නෙද, නැතිනම් මොනව හරි කෑවද කියලා... එක දවසක් ඔහොම අහනකොට මනූ කියනවා 'යන්තම් කෑම තියෙන කබඩ් එකේ ලෑලි ටික ඉතුරුවෙලා තියෙනවා තවම' කියලා...) අපේ ගෙදර ඔය ගින්න වැඩිපුරම බලපෑවෙ අපේ ලොකු නංගිට... ගේ ඇතුලෙ කෑම තියෙන්න පුළුවන් කියල හිතෙන සෑම අහුමුල්ලක්ම අවුස්සන උන්දැගෙ ගින්නට අපේ අම්මා කිව්වෙ 'කාක් ගින්න' කියලා.... කාක්කට වගේ ඒ ගින්න නිවෙන්න කොච්චර කෑම තිබ්බත් මදි....




වැඩිපුරම අම්මට ඕක වාතයක් උනේ සති අන්තෙ දවස්වල සහ පාසැල් නිවාඩු කාලෙ... .... ඇයි ඉතින් දවස පුරාම කට්ටිය ගෙදරනෙ.... ඉල්ලුමේ තරමට සැපයුම කරන්නත් එපායැ... ඉතින් අපේ ලොකු නගාට ප්‍රධාන කෑම වේලවල් වලට අමතරව කන්න ඕන වෙන ඉතුරු වේලවල් දහයට එකක්වත් වැඩි උනොත් මිස අඩු නොවෙන ගානට මොනව හරි තියෙන්න එපායැ.... මමයි චූටි නංගියි ඔහේ තියෙන දෙයක් කාලා නැති වෙලාවට සද්ද නැතිව හිටියට ලොකු නංගි නෙවෙයි සැලුනෙ.... එයා කරන්නෙ අම්මගේ ගවුමෙ ඉණ පිටිපස්සෙන් කොණක් අල්ලගෙන අම්මා යන යන තැන කුරු කුරු ගගා පස්සෙන් යන එක..... ඔහොම වෙලාවට උන්දැ අම්මගෙන් බැණුම් අහගන්න වෙලාවලුත් අනන්තයි... ඒත් බැණුමත් කාගෙනම අර කුරු කුරුව දිගටම යනවා, මොනවාම හරි දෙයක් හදලා දෙනකම්ම....

ඉතින් අම්මා කුස්සියේ ඉඳන් මොකක් හරි කෑමක් හදනකම් නගා අම්මව පේන මානෙ තිබුණු කෑම මේසයට වාඩිවෙලා ඉඳන් බලන් ඉන්නව මොකාද වගේ.... ඔහොම ඉන්න ගමන් අවසිහියෙන් මේසෙ උඩ තියෙනවා නම් පිහියක් වගේ දෙයක්, ඒක අරගෙන මේසෙ ගැට්ට වටේට කපනවා... එහෙම නැත්නම් ඒකෙ තුඩ පැත්තෙන් මේසෙ හිල් හදනවා... ඉතින් පස්සෙ වෙලාවක එතැන වාඩිවෙලා කන්න යන එකාගෙ අතක් හෙම ඒ වගේ තැනක ඇතිල්ලුනොත් ඉවරම තමා.... එහෙම මොකක් හරි, හරි හමන් ආයුධයක් අතට අහු නොවුනු වෙලාවට කරන්නෙ මේසෙට දාල තිබුනු ඉටි රෙද්ද හීන් තීරුවලට ඉරන එක.... ඉතින් අම්මා කරන්නෙ මුන්දා මේසෙට වාඩි වෙච්චි ගමන් අතට අහුවෙන්න තියෙන ඔක්කොම මේසෙ අනිත් කෙළවරට තල්ලු කරන එකයි... මේස රෙද්දත් අකුලලා එහාට කරනවා.... එහෙම කරලා තමයි කෑම හදන්න පටන් ගන්නෙ.... ඊට පස්සෙත් ඉතින් අම්මගෙ කනටවත්, කටටවත් ඉස්පාසුවක් නෑ අහන ප්‍රශ්ණ වලට උත්තර දීලා... අහන්නෙත් හරිම බරපතල ප්‍රශ්ණ... තවම ඉවර නැද්ද... ඉවර වෙන්න ළඟද වගේ එව්වා....

ඒ කාලෙ අපේ ගෙදරට ඔය මස් ජාති හෙම ගෙනාවෙ කලාතුරකින්... ඒකට හේතුව නිතරම අළුත් මාළු මිළදී ගන්නට තිබුණු හැකියාව... හැබැයි ඔය කාලෙ අපි මාළු ගත්ත ප්‍රේමදාසගෙන් මාළු ගන්න ඕන නම් මිනිහා ඉන්න තැනට යන්න ඕන පාන්දර හයට... නැත්නම් මාළු තියා, මාළු කට්ටක් තියා ප්‍රේමදාසවත් නෑ... මිනිහගෙ මාළු ටික විකිණෙන්න යාවි වැඩිම උනොත් පැය භාගයක්... ඒ දවස්වල පාන්දරින් මාළු ගේන්න යන ඔය කට්ට කන්නෙ අපේ තාත්තා.... ඔන්න ඔය ගමන වැරදුනොත් විතරයි අපට අතරින් පතර මස් ටිකක් කන්න ලැබෙන්නෙ... ඒත් කුකුල් මස් විතරයි... ඉතින් ඔහොම මස් උයන දාට මායි නංගිලා දෙන්නයි බලන් ඉන්නෙ කුකුල් අණ්ඩක් ඩැහැගන්න... සමහර දවස්වලට ඕක බෙදාගන්න බැරුව හෙන ගෝරි... බැරිම තැන අම්ම පොල්කටු හැන්ද උරුක් කරගෙන කෑගහනවා, 'කුකුළට තියෙන්නෙ අඬු දෙකයි බොල...' කියලා... ඉතින් කොහොම ඕක තුනට බෙදන්නද... තවත් සමහර වෙලාවට අම්ම බනිනවා 'අනේ මෙහෙමත් පෙරේත කමක්... හරියට කවදාවත් කාපු නැති එවුන් වගේ' කියලා... එහෙම වෙලාවට ලොකු නංගි කියනවා 'කාපු නැති එවුන් කොහොමද අම්මේ ඒකෙ රස දන්නෙ... කාල රහ දන්න නිසානෙ ඉල්ලන්නෙ' කියලා... ඔය විදියට එක දිගට කුකුල් මස් උයපු දෙතුන් වතාවකම ටිං ගාලා නියම වෙලාවට අඬු දෙක මමයි චූටි නගයි ඩැහැ ගත්තායින් ලොකු නගාට ඕක මිස් උණා... ලොකු නගා හිටියෙ දෙඤ්ඤං කියල බලාගෙන...

එක දවසක් දවාලෙ මං සාලෙට වෙලා මොනවදෝ කර කර ඉන්න වෙලාවක කුස්සියේ උය උයා හිටපු අම්මා දුවගෙන ඇවිත් මට කිව්වා, 'අනේ පුතේ එන්නකො යන්න බඩුවක් පෙන්නන්න,' කියලා... මාත් අම්මා පස්සෙන් කුස්සියට දිව්වා...
හනේ සංදුක්කාරේ.... අපේ ලොකු නගා, දර ලිපේ මස් හට්ටිය පැහෙද්දි, ලිප් බොක්ක ඉස්සරහින් පුටුවක් තියාගෙන වාඩිවෙලා ඒ දිහා බලන් ඉන්නවා උයල ඉවර වෙනකොටම අණ්ඩ ගන්න....!

pic from http://comps.fotosearch.com/comp/UNN/UNN723/u12839589.jpg