අදටත් මට හිතාගන්න බෑ...

ගිය පාර කතාව කියවලා සමහර අය කියලා තිබුණා ඔය අවුරුදු හතර අතරතුර වෙච්චි ඒවාත් ලියන්න කියලා.... ඒ ඉල්ලීමට ප්‍රතිචාරයක් විදියටයි මේක ලියන්නෙ... නැත්නම් මං හිතාන හිටියෙ නෑ මේ තරම් විස්තරයක් ලියන්න.... ඇත්තටම ඒ තරම් දිගු කාලයක් තුල වෙච්චි දේවල් අකුරු කරන්න ලේසියට බැරි නොයෙකුත් සිද්දීන් සමුදායක්ම ඔය කාලෙ සිද්ද වුනු නිසා.... ඒ නිසා සිදුවීම් කිහිපයක් ලියලා මේක ඉවර කරලා දාන්නම්.... පස්සෙ කාලෙක කතාවට ගැලපෙන මේ සම්බන්ධ සිදුවීම් තිබුනොත් විතරක් මගේ අතින් මෙයා ගැන ලියවේවි......

දැන් නම් මේ ළමයට නමක් දාන්න ඕන... අර ගිය සැරේ ඔබ නොදුටු ලොවක් දාපු 'සමන්' කියන නමම දාමුකෝ... හැබැයි මේක මෙයාගෙ ඇත්ත නම නම් නෙවෙයි.....මේ සමන්ගෙ තාත්තා විදුහල්පතිවරයෙක්.... එයාල හිටියෙ අපි බස් එකේ ඉස්කෝලෙ යනකොට මගදි හම්බවෙන පාර අයිනෙ තිබුනු ඉස්කෝලෙක ගුරු නිවාසෙ....  ගෙදර පේන හින්දා මෙයාට නංගියෙකුයි, හුඟක්ම පොඩි මල්ලියෙකුයි ඉන්න බවත් මං දැකලා තිබුණ.... ඉතින් අර මං කලින් කිව්ව පෝස්ට් එකේ තිබුණා වගේ මෙයාගෙ මේ වැඩේ මට කරදරයක් වෙනකොට ඇත්තටම මට බය හිතුන.... ඉස්කෝලෙ ගුරුවරුන්ට ආරංචි වෙයිද... ගෙදරින් දැනගත්තොත් මොනවා වෙයිද කියල..... පස්සෙ මට හිතුනා ගුරුවරු දැනගන්නවට වැඩිය හොඳයි ගෙදරින් දැනගන්න එක කියල මං ගිහින් අම්මටයි තාත්තටයි කිව්ව..... මෙන්න බොලේ තාත්ත පස්සෙන්දම සමන්ලගෙ ගෙදර ගිහින්.... ඒ යනකොට සමන් ගෙදර ඉඳලා නැහැ.... අපේ තාත්තා බොහොම සුහදව සමන්ගෙ තාත්තට විස්තරේ කියලා කියල තිබුණා මං තාම ගොඩක් පුංචි නිසා මට නිදහසේ ඉගෙන ගන්න ටික කරගෙන යන්න දෙන්න කියලා පුතාට කියන්න කියල....

ඉතින් ඔන්න පහුවදා ඉස්කෝලෙ ඇරිලා බස් එකේ එද්දි වෙනදා වගේ සමන් හිටියෙ නෑ එයාගෙ යාළුවොත් එක්ක.... යාළුවොත් වැඩි සද්දක් නෑ... මට නිකම් තේරුනා මට රවනවත් වගේ.... මට නිකමට හිතුනා තාත්ත සමන්ලගෙ ගෙදර ගිය එක පත්තු වෙලාදෝ කියලා.... හැබැයි මට ඔය ගැන ඉස්කෝලෙ ගිහින් කාටවත්ම කියන්න එපා කියලා ගෙදරින් කිව්ව නිසා මම නම් කාටවත් කියල තිබ්බෙ නෑ.... එදා හැන්දෑවෙ තාත්ත වැඩ ඇරිල ආවම තමයි මොකක්ද වෙලා තියෙන්නෙ කියල තේරුනේ.....සමන්ගෙ තාත්ත කරල තියෙන වැඩේ, සමන්ට කියලා අපේ තාත්තගෙ ඔෆිස් එකට ගිහින් අපේ තාත්තගෙන් සමාව අරගෙන ආයෙ එහෙම දෙයක් කරන්නෙ නෑ කියල පොරොන්දුවෙලා එන්න කියල.... එදා හවස ඉස්කෝලෙ ඇරිලා මෙයා තාත්තගෙ ඔෆිස් එකට ගිහින් තාත්තගෙ කකුල් දෙක ළඟ වැටිලා වැඳලා සමාව අරගෙන.... අපේ තාත්තා හීනෙකින්වත් එහෙම ප්‍රතිචාරයක් බලාපොරොත්තු වුනේ නැති නිසා එයා ලොකු අපහසුතාවයකටත් පත්වෙලා.... තාත්ත ඕක ගෙදර ඇවිත් කිව්වෙ හරිම කණගාටුවෙන්.... අම්මගෙත් හිත රිදුනු බව මට තේරුනා... ඇත්තටම මටත් හිතුනා ඒක හරිම පව්කාර වැඩක්නෙ කියලා... ඒ ළමයටත් ආත්මයක් කියල එකක් තියෙනවනෙ....අපේ තාත්ත බලාපොරොත්තු වුනේ ගෙදරින් දෙන අවවාදයක් විතරයි.... සමාව ගැනීමක් ගැන නම් හීනෙකින්වත් හිතන්න නැතුව ඇති...  ඇත්තටම මට සමන් ගැන පව් කියලත් හිතුනා....එදත් වෙනදා වගේම මට ගෙදරින් කිව්වා මේ ගැන කටෙන් කෙළ බින්දුවක්වත් හලන්න එපා කියල.... ගෙදරින් කිව්වත් නැතත් මාත් හිතාගෙන හිටියෙ මේක කාටවත් කියන්නෙ නෑ කියල.... පස්සෙන්ද මං ඉස්කෝලෙ ගියාට පස්සෙ ඉන්ටවල් එකේදි මෙන්න කට්ටිය හා හූ ගාල කතාව මේ සිද්දිය ගැන.... මගේ යාළුවොත් දුවන් ඇවිත් අහනව මෙහෙම සිද්දියක් වෙලා කියන්නෙ ඇත්තද කියල... බලනකොට සමන්ම කියල කොල්ලොන්ට වෙච්චි දේ.... මං කලින් කියල තියෙනවනෙ මිනිහගෙ හැම දෙයක්ම මුළු ඉස්කෝලෙම දන්නව කියල.... අන්තිමට මේකටත් එච්චරයි.... ඒත් එහෙම උනා කියල මෙයාගෙ වැඩේ නම් නතර උනේ නෑ....ආයෙ එහෙම දෙයක් උනාද කියලවත් වගක් නැතුව සුපුරුදු බිස්නස් එකම කෙරීගෙන ගියා....

සමන්ගෙ තාත්තගෙ ඉස්කෝලෙ ඉස්සරහම තිබුනු බස් හෝල්ට් එකෙන් තමයි සමන් බස් එකට නගින්නෙ.... එතැනින් නගින බහින ළමයි ටිකක් වැඩිපුර හිටපු නිසා බස් එක එතැන නතර කළාම මෙයා හොඳට වටේ කැරකිලා බලනවා මං ඉන්නවද කියල.... පස්සෙ කාලෙක බස් එකේ කොල්ලො දැනගත්තම මෙයා මේ බලන්නෙ මොකක්ද කියලා උන් මෙයා හෝල්ට් එකේ ඉන්නව දැක්ක ගමන්ම 'නැගපාං... ඉන්නවා...ඉන්නවා....' කියල  කොහොම හරි කුදලලා බස් එකට දාගන්නව.... සමහරදාට බස් එකේ මං වාඩිවෙලා හිටියොත් කිසිම ඇහිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුවම උන්දගෙ පොත් ටිකත් දඩස් ගාල වැටෙනව මගේ ඔඩොක්කුවට.... එක දවසක් මට මතකයි ඔහොම මෙයාලගෙ බස් හෝල්ට් එක ගාවින් අපේ බස් එක එනකොට එදා කවුරුවත් හිටියෙ නෑ එතැනින් බහින්නවත් නගින්නවත්.... මම වාඩිවෙලා හිටියෙ බස් හෝල්ට් එක පැත්තෙන්.... මං දැක්කා බස් එක පාස් වෙනවත් එක්කම පොර ගේට්ටුවෙන් එළියට දුවන් එනවත්, මිනිහා මාව දැක්ක බවත්....ඊළඟ බස් හෝල්ට් එකෙන් තවත් ඉස්කෝල දෙකකට යන ළමයි බහිනවා වගේම හතරදිග්බාගෙන් එන ළමයි සෑහෙන සංඛ්‍යාවක් අපේ බස් එකෙන් යන්න පුළුවන් ඉස්කෝල හතරකට යන්න නගිනව... ඒ නිසා ඒ හෝල්ට් එකේ බස් එක සෑහෙන වෙලාවක් නතර කරන් ඉන්න බව දන්න නිසා සමන් කළේ අර දිවිල්ලම බස් එක පිටිපස්සෙන් ඊළඟ හෝල්ට් එකටම දුවන් ආපු එකයි.... කොල්ලො ෆුට් බෝඩ් එකටත් බැහැලා මෙයාට චියර් කළා.... ඒ අතරෙ මගේ නමත් කියවෙනවා මට ඇහුන....එදා මගේ මොකක්දෝ හේතුවකට රශ්මිගෙ ලොකු අයියාත් අපේ බස් එකේ හිටිය... එයා හිටගෙන හිටියෙ අපි ළඟ.... මගේ නම කියවෙනව ඇහෙනකොටම මට ඉබේම එයාගෙ මූණ බැලුන... කොල්ලො නටන නාඩගම දිහා බලන් හිටපු එයාත් මං දිහා බලල අහක බලාගත්ත.... මට තේරුනා අයියට මීටර් කියලා වැඩේ.....

ඊට පස්සෙන්දා රශ්මි (මෙයා කවුද කියලා මගේ කලින් පෝස්ට් කියවපු අය දන්නවනේ) ඉස්කෝලෙ ඇවිත් මාව තනි කරගෙන ලොකු කතාවක් කිව්ව..... රශ්මිගෙ අයියලා දෙන්න ගියේ අපේ ගමේ තිබුනු මහා විද්‍යාලෙට.... කලින් දවසෙ බස් එකේ ගිය ලොකු අයියට මං හිතුව වගේම වැඩේ තේරිලා.... හැබැයි මිනිහා මේකෙ අගක් මුලක් දන්නෙ නැති හින්දා එයා හිතලා තියෙන්නෙ මං සමන් එක්ක යාළුයි කියලා.....අයියා රශ්මිට කියලා තියෙනවා 'මියුරුට කියන්න ඕකට අහුවෙන්න එපාය කියලා... ඌ වැලිකෙළියෙ පටන් යාළුවෙලා ඉන්න කෙල්ලෙක් ඉන්නවා අපේ ඉස්කෝලෙ...' කියල.... අයියා තව කියල තිබුණ දැන් ඒ කෙල්ලට ආරංචි වෙලාය මෙයා තවත් කෙල්ලෙක් එක්ක යාළුයි කියලා, කෙල්ල අහුවුනොත් බැටේ දෙන්නයි බලන් ඉන්නෙ, ඒ නිසා මියුරුට කියන්න පරෙස්සම්වෙලා ඉන්නය කියලා..... මගෙ අම්මෝ... මං බය වුනු බයවිල්ල... මේ එකෙක්ගෙන් ගැලවෙන්න බැරිව තියෙන කරදරේ මදිවට ඌ නිසාම කාපන්කො ගුටි තවත් කෙල්ලෙක්ගෙන්.... එහෙම උනොත් ඇතිවෙන විළි ලැජ්ජාව....!! අපරාදෙ කියන්න බෑ අයියා කෙල්ලගෙ නමත් කියල තිබුණ.... ලස්සන වැඩේ කියන්නෙ රශ්මිගෙ අයියගෙ නමත් 'සමන්', කෙල්ලගෙ නම 'සමන්ති'....(මෙතන හිතාගන්නකො රශ්මිගෙ අයියගෙ ඇත්ත නමත් මේ ළමයගෙ ඇත්ත නමමයි, අර ගෑණු ළමයගෙ නම ඒකෙම ස්ත්‍රී වර්ශන් එකයි කියල...) මේක දැනගත්තු වෙලේ ඉඳන් මං හිටියෙ සීතලවෙලා.... ඒ එක්කම මට හිතුනා මං මේක දන්න බව සමන්ට ඇඟෙව්වොත් මිනිහා මං පස්සෙ එන එක නතර කරාවි කියල.....

ඔහොම ඉන්නකොට ඔන්න අපේ හවුස් මීට් එකත් ආව.... ඒ වෙනකොට සමන් ඉස්කෝලෙ ශිෂ්‍ය නායකයෙක්.... මේ කියන දවසෙ ඉතුරුවෙලා තිබුනෙ අවසාන දුවන තරඟ ටික විතරයි.... හිටපු ගමන් අපේ පන්තියෙ කෙල්ලෙක් දුවල ඇවිත් මාවයි රශ්මිවයි ඇදගෙන ගියා 'මෙහෙ වරෙන් බඩුවක් පෙන්නන්න...' කියල... ඒ කරලා ඉවෙන්ට්ස් එනවුන්ස් කරන අය හිටපු හට් එකේ ඉඳගෙන හිටපු මනුස්සයෙක්ව පෙන්නල මට කිව්ව 'හොඳට බලාගනිං... අර ඉන්නෙ උඹේ මාමණ්ඩි...' කියල... එතකොටම වගේ ඒ මනුස්සය අපි දිහා ඔළුව හරවල බැලුව නිසා මං විගහට අහක බලාගෙන එතැනින් පැනල දිව්ව... අන්තිමට ඕක ආරංචි වෙලා එක එකා ගිහින් අර මනුස්සයව බලල එනව.... හිතාගන්න පුළුවන්නෙ වැඩේ කොහොමට තියෙන්න ඇතිද කියල.... ඉතින් ඔන්න එදා අවසාන දුවන තරග පවත්වනකොට ළමයින්ට පිට්ටනිය මැදට එන්න බැරිවෙන්න වටේට ලණු ඇදලා රවුමක් හදලා ශිෂ්‍ය නායකයොන්ට භාරදීල තිබුනා ඒක රකින්න... අපිත් ඉතින් ගිනි කාෂ්ඨක අව්වේ ඔය ලන්න අයිනට වෙලා ඉන්නකොට කොහෙද ඉඳලා සමනුත් ඇවිත් අපි ඉස්සරහින් හිට ගත්ත.... රශ්මි මාව කෙනිත්තුව... මට දැන් අර කතාව කියාගන්න කට පොපියනව.... මගෙ වෙලාවට මෙයා පිටිපස්ස හැරිලා මගෙන් ඇහුවා,
'කොහොමද...' කියල....
'කවුද සමන්ති කියන්නෙ...' මං ඇහුව...
'කවුද කිව්වෙ..?'
'සමන්'
එච්චරයි... මිනිහ සද්දක් නෑ... වෙන සාක්ෂි ඕන නෑනෙ වැඩේ ඇත්ත බවට..... මං හිතුව දැන් නම් මට කරදරයක් නැතුව ඉන්න පුළුවන් වෙයි කියල.....ඇත්තටම ටික දවසක් යනකම් මට කරදරයක් තිබ්බෙ නෑ....

ඔය අතරෙ දවසක් මම 7 ශ්‍රේණියේ (8 වසරෙ ) අවසාන භාගයේ ඉන්න කාලෙ (මේ වෙනකොටත් අපි ඉස්කෝලෙ ගියේ හවස් වරුවෙ ) ඉස්කෝලෙ යන්න බස් එකට නැගලා වාඩිවෙලා ඉන්නකොට රශ්මිලගෙ අයියලගෙ ඉස්කෝලෙ කෙල්ලො තුන් දෙනෙක් ඇවිත් අපි හිටපු තැනට සීට් දෙක තුනකට ඉස්සරහින් වාඩි වුනා.... ටික වෙලාවක් යනකොට අර තුන් දෙනා හැරි හැරී මං දිහා බල බල සුටු පුටු ගගා මොනවාදෝ කොඳුරන බවත් මට තේරුනා.... මට එකපාරටම මතක් උනා රශ්මිගෙ අයිය කියපු දේ.... එතකොට මං දැනගත්තා තුන් දෙනාගෙන් එක්කෙනෙක් සමන්ති තමයි කියල.....මගේ ඇඟ සීතල වෙලා ගියා... වෙලාවට රශ්මිත් ඇවිත් තිබුනෙ නෑ... අපේ මාමගෙ දුව ගයනි තමයි මාත් එක්ක එක සීට් එකේ වාඩිවෙලා හිටියෙ..... මොකක් හරි උනොත් උන්දගෙන් නම් පිහිටක් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැරි බව මං දැනගෙන හිටිය..... දැන් මට පේනවා එක කෙල්ලෙක් 'මං අහන්නද ...' කිය කියා මගේ දිහා බල බල සීට් එකෙන් නැගිටින්න හදනවත්, අනිත් කෙල්ල එයාව සීට් එකට තියන් තද කරන් ඉන්නවත්... කොහොමින් හරි පරාණ බයේ හිටිය මගේ සැනසිල්ලට කිසිම සිදුවීමකින් තොරව ඒ තුන්දෙනා සමන්ලගෙ ගමේ හෝල්ට් එකෙන්ම බැහැලා යන්න ගියා.... ඒත් මට අදටත් පුදුමයි සමන්ති හරියටම මාව අඳුනගත්තෙ කොහොමද කියල....

මම 8 ශ්‍රේණියේ ඉන්න කාලෙ අපේ ඉස්කෝලෙ පටන් ගත්තා 'බස් මගීන්ගෙ සංගමය' කියලා එකක්.... ඒකෙන් කෙරුනෙ සීසන්කාරයන්ට වෙලාවට සීසන් ටික ගන්න පහසුකම් සලවන එක තමයි ප්‍රධාන වශයෙන්ම.... ඉතින් ඕකෙ සභාපතිද ලේකම්ද උනේ සමන්.... මේගොල්ලො  පන්තියෙන් පන්තියට යන්න පටන් ගත්ත ඕකට පන්ති නියෝජිතයො තෝරන්න.... වටේ කැරකිලා ඔන්න අපේ පන්තියටත් ආව.... අරුන් ආව කාරනේ කියල ඉවර වෙනකොටම මගේ නම යෝජනා කරල ස්ථිර කරලත් ඉවරයි.... මං බෑ කියන්න කට අරින්න හදනකොටම වෙන්නෙ මොකක්ද කියල තේරුනු සමන් යාළුවත් ඇදගෙනම පන්තියෙන් එළියට බැහැල ගියා නෙවෙයි විද්ද.... ඕකට පන්තියේ කොල්ලො කිව්ව උන් දැක්කෙ පොඩි ආලෝක රේඛාවක් යනව විතරයි කියල, ආලෝකයේ ප්‍රවේගයෙන් අතුරුදහන් වෙච්චි හින්දා......  බෙරිවෙච්චි මගේ මූණ දැක්ක ඒ වෙලාවෙ පන්තියේ හිටපු මිස් කිව්ව ඔයාට බැරි නම් පස්සෙ මීටින් එකට ගියාම ඒ ගැන කියල ඉල්ලා අස්වෙලා වෙන කැමති කෙනෙක් පත්කරගන්න කියල.... වෙන කෙනෙක් පත් කිරිල්ල කෙසේ වෙතත් ඉස්කෝලෙ ඉවර උනාම මීටින්වලට යන්නයි, පන්තියේ ළමයින්ගෙ සීසනුයි සල්ලියි එකතු කරගෙන ගිහින් සීසන් අරන් එන්නයි සිද්ද වුනේ මට.... සාමාන්‍ය විදියට වචනයක් දෙකක් කතා කරන එකත් කෙරුනා.... එහෙම කතාකරනකොට වටාපිටාවෙ අය කන් ටියුන් කරගෙන හිනාවල් තද කරගෙන අහන් ඉන්න බවත් තේරුනා... තවත් ඔය කාලෙ කෙරුනු දෙයක් තමයි ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්න කලින් පොඩි ව්‍යායාම පාරක් දාන එක.... බෙල් එක ගැහුවම අපි ඉඩකඩ තියෙන තැන්වල පෝලිම් ගැහිල පන්සිල් අරගෙන මේ ව්‍යායාම් ටික කරල තමයි පන්තියට යන්න වුනේ... ඒවා කරවන්න උනේ ශිෂ්‍ය නායකයන්ට... ඉතින් කියන්න දෙයක් නෑනෙ... අපේ පන්තිවල ඒ වැඩේට ආවෙ සමන්... ඉතින් ළමයි ව්‍යායාම කරන්නෙ මගේ දිහායි සමන් දිහායි මාරුවෙන් මාරුවට බල බලා... එහෙම වෙලාවට මං හරිම අපහසුතාවයට පත්වුනා...

ඔන්න එක දවසක් අපේ පන්තිවල ළමයින් පෝලිම් ගැහිලා එසෙම්බ්ලි එකට යනවා.... අපේ 8 පන්ති තිබුනෙ පොඩි ඉස්කෝලෙම වෙනමම කොටසක.... එසෙම්බ්ලි එක තිබුනෙ ලොකු ඉස්කෝලෙ හින්දා අපට මීටර් 50 ක් විතර අතුරු පාරක ගිහින් තවත් මීටර් 50ක් ප්‍රධාන පාරෙ ගිහිල්ල තමයි ලොකු ඉස්කෝලෙට යන්න වුනේ.... දැන් අපි ඔය කිව්ව අතුරු පාරෙ යනවා.... ටික වෙලාවකින් මට පෙනුන අපට ඉස්සරහින් යන කෙල්ලො ටික  පෝලිමෙනුත් පැනලා පස්ස හැරි හැරී හිනාවෙවී මගෙ දිහා බලනව.... මං බැලුවට වට පිට... මට මොකුත් පෙනුනෙ නෑ... මෙන්න රශ්මි කියනව 'යකෝ.. උඹේ මාමණ්ඩි...' කියල... බලනකොට සමන්ගෙ තාත්ත පාර අයිනෙ හිටගෙන පෝලිමේ යන ළමයි දිහා බලන් ඉන්නව.... කෙල්ලො කිචි බිචි ගගා හිනාවෙනකොට ඒ මනුස්සයටත් හිනහයි... එයාත් යාන්තම් හිනාවෙවී බලන් ඉන්නව.... හැමෝම මගේ දිහා හැරි හැරී බලන නිසා ඒ මනුස්සයා අඳුනගත්තා මාව.... ඒ කරලා එක එල්ලේම මගේ දිහා අර විදියටම යන්තම් හිනාවක් දාගෙනම බලන් හිටියා.... මම ලැජ්ජාවයි හිනාවයි එක්කම බිම බලාගෙන තමයි එතැන පහු කළේ... ටිකක් දුර ගිහින් පස්ස හැරිලා බලනකොටත් ඒ මනුස්සයා ඒ විදියටම හැරිලා මගේ දිහා බලන් හිටියා.... මං දන්නෙ නෑ අදටත් ඒ ඇයි කියල.... ඒක අහම්බයක්ද, නැත්නම් වුවමනාවෙන් කරපු දෙයක්ද මන්දා..... අහම්බයක් වෙන්න බැරිය කියලා හිතෙන්නෙ එයා වෙන ඉස්කෝලෙක විදුහල්පතිවරයෙක් වෙච්චි හින්දා... ඒ වෙලාවෙ එතැන පාළු පාරෙ මොනව කළාද... මාව බලන්න ආව නම් අපි ඒ වෙලාවෙ එතැනින් යන බව එයා දන්නෙ කොහොමද....

ඔහොම ඉන්න අතරෙ එක දවසක් අපි ඉස්කෝලෙ ඇරිල බස් එකට නගින්න පෝලිමේ ඉන්නකොට මං අහම්බෙන දැක්ක සමන්ති අපේ සහෝදර ඉස්කෝලෙක යුනිෆෝම් එකත් ඇඳගෙන පොත් ටිකත් තුරුළු කරන් මං දිහා බලන් ඉන්නව... මං එතකොට දැනගත්තා ගෑණි හිටපු ඉස්කෝලෙන් අස්වෙලා අළුත් ඉස්කෝලෙට ඇවිත් කියල වෙන්ට මහත්තයව බේරගන්න.... ටිකක් හොඳට බලනකොට මට පෙනුන සමනුත් ඈතින් ඉඳගෙන මගේ දිහා බලන් ඉන්නව.... ඒක දැක්කම නම් මට හිනාත් ගියා... මං පේන්නම හිනාවෙලා අහක බලාගත්ත....තව දවසක් මං දැක්කා මං බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට එනකොට ඒ දෙන්න කතා කර කර ඉඳලා මං එනවා දැක්ක ගමන්ම සමන් ඈතට යනව.... සමන්ති මාව දැක්ක ඕනම වෙලාවක ඊට පස්සෙ හිටියෙ මගේ දිහා බලාගෙනමයි.... ඒ දෙන්න අතර තිබ්බෙ මොන විදියෙ සම්බන්ධයක්ද කියල මට අදටත් හිතාගන්න බෑ....

ඉතින් මේ විදියට නොයෙකුත් වික්කිරියාවල් සිද්ද වෙලා ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙලා යන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි තමයි අර මං කලින් කතාවෙදි කිව්ව වගේ සමන් අන්තිම වතාවට යාළුවෙක් එවලා මගෙන් ඇහුවෙ මං එයාට කැමතිද කියල....මං එයාට අකමැතියි කිව්වම පස්සෙ වෙලාවක මගේ ළඟට ඇවිත් කිව්වා 'මොනව උනත් කමක් නෑ....මගදි දැක්කොත් මීට පස්සෙ හිනාවෙලා යන්න... අහක බලාගෙන යන්නෙ නැතුව...' කියල... එත් එහෙම කියපු එක්කෙනා මගදි දැක්කම මං යන්තම් හිනාඋනාට එයා හිනාඋනේ නෑ.... ඇහි පිය නොහෙලා මගේ දිහා බලන් උන්න විතරයි.... පස්සෙ මෙයා මගේ හොඳම යාළුවෙකුගෙ අක්කලා දෙන්නෙක්ම කරපු කෝස් එකක් කළා එයාලත් එක්ක... මේ අක්කලා මගේ සිද්දිය දැනගෙන හිටිය නිසා දවසක් විහිළුවට වගේ සමන්ගෙන් අහල තියෙනව 'කොහොමද මියුරු හෙම...?' කියල...  සමන් වචනයක්වත් නොකිය ගිහින් එයාලගෙ ලෙක්චර් රූම් එකෙන් වාඩිවෙලා කල්පනා කර කර හිටියලු.... ඇත්තටම ඒක කිව්වම නම් මට ටිකක් ඒක වැදුන... ඒ බව තේරුනාම මගේ යාළුව මට වද කර කර ඇහුවා මං සමන්ට ඇත්තටම හිත යටින් කැමතියි නේද කියල.... මම නෑම කියල හිටිය.... ඊට පස්සෙ එයා මට සමන් ගැන කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ.... මට විස්තර දැනගන්න ඕන කම තිබ්බත් මං අහන්න ගියේ නෑ ලැජ්ජාවටයි, ආයෙමත් මේක ඇවිස්සිලා එයි කියන බයටයි.... ඉන් පස්සෙ අවුරුදු ගාණකින් මට සමන් ගැන කිසිම විස්තරයක් දැනගන්න ලැබුනෙ නෑ...

ඊට අවුරුදු ගණනාවකට පස්සෙ මං කැම්පස් එකේ ඉන්දැද්දි අපි පිකට් එකක් කළා යූජීසී එක ඉස්සරහ පට්ට අව්වෙ.... එක සැරයක් මොකක්දෝ සටන් පාඨයක් කියලා අත උස්සනකොට හරියටම එතැනම ඉස්සරහින් පාරෙන් එහා පැත්තෙ තිබුනු තට්ටු දෙකේ බිල්ඩිං එකේ උඩ තට්ටුව දිහා බැලුනෙ අහම්බෙන්.... ඒ බැල්කනියෙ ඉඳන් සුපුරුදු ඇස් දෙකක් මගේ දිහා බලාගෙන හිටිය... මූණ පුරාම රැවුල වවල... ඒත් නීට් එකට ට්‍රිම් කරල හෙම නෙවේ.... ඉස්කෝලෙ කාලෙ වගේම සුදු කලිසමකුයි ෂර්ට් එකකුයි ඇඳන් හිටියෙ... මමත් අත පහළට දාල බලන් හිටිය... ඒ වෙනකොට අපි දෙන්නම රූපෙන් ගොඩාක් වෙනස් වෙලා... ඒත් අපි දෙන්නටම අපිව අඳුනගන්න පුළුවන් උනා... පස්සෙ කවුද ඇවිත් කතා කළාම එයා ඇතුලට ගියා.... එදා තමයි මං සමන්ව අන්තිමටම දැක්කෙ....