ර්ර්..රාජ්ජ ෂඟ බෝ හිෂ දී දුගියාට්ඨා....

www.123rf.com/clipart

"මචං, අරූට හොඳටම වැඩියි. පොඩ්ඩක් ගාඩ් එක දීගෙන හිටපං, උඹට පුළුවන් නම්. මං බිසී බං අර පැත්තෙ."
"හරි, උඹ බය නැතුව උඹේ වැඩේ කරගෙන පලයං. මං බලා ගන්නම්."

සිතිවිලි...

https://moodsmith.com/thought-action-fusion/

වෙනදා වගේම අදත් උදේ නැගිටලා තේ එකත් හදාගෙන ඉස්සරහ පාර පැත්තෙ ජනෙල් තිර ඈත් කරලා පාර දිහා බැලුවා. මුළු පැත්තම පාළු වෙලා වගේ. අවුරුද්ද අවසානෙ නිවාඩුවට විශ්වවිද්‍යාල ළමයි තම තමුන්ගෙ ගම් රටවල් බලා ගිහින් හින්දද කොහේද, වෙනදට අපේ ගෙදර ඉස්සරහ බස් හෝල්ට් එකේ පිරිලා ඉන්න ළමයි එක්කෙනෙක්වත් දැන් පේන්න නෑ. මට දැනුනෙ දුකක්. අපි ඉන්නෙ විශ්වවිද්‍යාලයක් කිට්ටුව නිසා මේ පැත්තෙ ගෙවල් වැඩි හරියක් ළමයින්ට කුලියට දීලායි තියෙන්නෙ. ඉතින් හැමදාම අවුරුද්දෙ අන්තිම, පැත්ත පළාතම මේ වගේ පාළුවෙලා යනවා. ඒ ළමයි කවුරුවත් මං කවදාවත් දැන හඳුනාගෙන කතා කරලා නැතුවට (වැඩි දෙනා ආසියාතික රටවල් වලින් ආව අය ), මේ කාලෙට මට දැනෙන්නෙ මහ පාළුවක්. ඒ හැඟීම දැන් නත්තලත් එක්ක බැඳිලා. හැම වෙලාවෙම හිත කියන්නෙ කොහේ හරි ගිහින් පොඩ්ඩක් විනෝද වෙයන්, කාත් එක්ක හරි කෑම ටිකක් හදාගෙන රජ්ජුරුවන්ගෙ උයනට පලයන්, එතකොට ඔය ගතිය මග හැරේවි කියලා. කොහෙද, දවස් පහ වැඩ කරලා ඉවර වෙනකොට පාං කියාගන්න බෑ. ඔහේ වැටිච්ච තැනක වැටිලා ඉන්න හිතෙනවා. එහෙම ඉන්න තිබ්බා දරු පවුලක් නොහිටියා නම්.

හොඳ කුක් කෙනෙක් වෙන්න ඕන නම්....

https://all-free-download.com/free-vector/cartoon-chef.html

මං ඉස්සෙල්ලම උයන්න ගන්නකොට කරපු ගිනි විජ්ජුම්බර බලන් ඉන්නම බැරි තැන, කොළයක් අරගෙන ලියා ගන්න කියලා අපේ අම්මා මට මෙන්න මේ උපදෙස් ටික දුන්නා. ඒ ටික මට හෙන ප්‍රයෝජනවත් උනා එක, එක අවස්ථා වලදි. ළඟදි ඒක අහම්බෙන් මගේ අතට පත්වුනු නිසා, මට හිතුනා කවදා හරි, කාට හරි ප්‍රයෝජනයක් වෙන්නත් එක්ක, ඔන්න ඔහේ ලියලා දානවා කියලා. තමුන්ට දැන් අවශ්‍ය නැතත් මට වගේ දරුවෙකුට හරි කියලා දෙන්න පුළුවන්නෙ…

එක්තරා පිලිපීන ගැහැණියකගේ කතාවක්.......

අපි මෙයාට නීනා කියමු... නීනා කියන්නෙ මං වැඩ කරන තැනදි මුණ ගැහුනු අවුරුදු පණස්පහක් විතර වයස කෙසඟ, කොට පිලීපීන ගැහැණියක්... ඒ උනාට ඈ සුන්දරයි... වයසයි කියල නෑ එයා වැඩට එන යනකොට ඇන්දෙ කොට කලිසම්... ඒක නම් මහ අප්‍රසන්න දර්ශනයක්... ඒ කාලෙ අපි හැමදාම කෑම විවේකයේදි ආහාර ගන්නකොට වාඩිවෙන්නෙ එකම මේසෙ... ඒවා හරියට එක එක කණ්ඩායම් වලට ලියාදීල වගේ... අළුතෙන් කෙනෙක් ආවොත් තමයි වැරදිලා අර මේසෙක වාඩිවෙන්නෙ... මගේ අවධානය ඉස්සෙල්ලම මෙයාට යොමු වුනේ හැමදාම අපට අල්ලපු කෑම මේසෙ ඉඳගන්න මෙයාගෙ කෑම පිඟානෙ කොත ගහල තියෙන කෑම කන්දරාව දුටුව නිසා... අපේ ආයතනය විසින් විවිධාකාර කෑම වර්ග යම් කිසි ප්‍රමාණයක් නොමිලේ ලබා දෙනවා... මෙයා මේ ගොඩ ගහන් එන්නෙ ඒවා... ඒ උනාට මොකද එයින් බාගෙකටත් වැඩිය අන්තිමේදි විසි කරනවා...

පස්සෙ කාලෙක මං එයත් එක්ක තරමක සුහදතාවයක් ගොඩ නගා ගත්තා... ඊට පස්සෙ දවසක් අර වගේ කෑම විසි කරන්න යනකොට මං කිව්වා කන්න පුළුවන් තරමට බෙදාගත්ත නම් ඉවරයිනෙ කියලා... එතකොට එයා කියනවා කෑම දැක්කම ආස හිතිලා කන්න පුළුවන් වේවි කියලා බෙදා ගන්නවලු.... ඒ උනාට ටිකක් කනකොටම බඩ පිරෙනවලු... ඒ කතාවත් එක්ක ඇතිවුනු සුහදතාවය ඔස්සේ නීනා දවසක් මාව එයාගෙ අතීතයට එක්කන් ගියා...

මේ ඇගේ කතාව...