Total Pageviews

Saturday 22 September 2012

බස් එකේ ගිය පුතා....

කාටත් මතක ඇති නේද අර පෞද්ගලික බස් සේවාව ආරම්භ වෙච්චි කාලෙ ආව පුංචි ඩප්පි බස්.... සමහරු ඒවට ඩප්පි කියල කිව්ව, තවත් සමහරු පාන් බාග කියලත් කිව්ව... මං හිතන්නෙ ගම්වල තමයි මේව වැඩිපුරම දිව්වෙ කියල... ඒවයෙ යනකොට වාඩිවෙන්න ලැබුනත් පහසුවෙන් යන්න බෑ.... බස් එකේ මුල්ලට චිරි බිරිච්චි වෙලා තුන්කුදු ගැහිලා තමයි යන්න වෙන්නෙ... මැදින් වාඩිවෙච්චි එකාට නම් අජරාමර සැප ඔක්කොම ලැබෙනව.... හිටගෙන යන උන්ව, උන්ගෙ අවයව සහ උන්ගෙ කද මළු කරේ තියාගෙන යාමේ වාසනාව වගේම මුල්ලෙ ඉන්න එකා බහින්න ගියාම ලැබෙන සැප වගේ එව්ව.... හිටගෙන යන උන් ගැන නම් ආයෙ කතාකරන්නම දෙයක් නෑ... කොන්ද කෙලින් තියන් යන්න කොහොමටවත් බැරි හින්ද, හතරට පහට නැවිල කාගෙ හරි කිහිල්ලක් යටින් හරි ඔළුව විතරක් දාල හුස්ම ගන්න පොටක් පාදගෙන තමයි යන්නෙ... ආයෙ ඉතින් එන ගඩු හඳවල්, ගං හඳවල් නම් නිමක් නෑ... කවුරු හරි බහින්න ගියාම නම් ඉතින් හිටගෙන ඉන්න පොදියෙන් තුන්කාලකටම බහින්න වෙනව... පිටි පස්සෙන්ම ඉඳගෙන ආවොත් නම් ඉතින් දෙයියන්නෙම පිහිටයි...  

ඔන්න ඔය බස්, පාරෙ දුවපු කාලෙ වෙච්චි සිද්දියක් පත්තරේක තිබුණෙ මෙහෙම.... එක්තරා ගමක ඔය වගේ බස් එකක හිටගෙන යනවලු ටිකක් මොඩ් පහේ නෝන කෙනෙක්... තද රතු පාට ලිප්ස්ටික් එහෙම ගාගෙන.... ඒ කාලෙ දැන් වගේ නෙවෙයි, ගම්වල එහෙම ලිප්ස්ටික් ගාගෙන යන ගෑණු  උදවිය ඇත්තෙම නැති තරම්... ඉතින් මේ නෝනව බස් එකේ ගිය කට්ටියගෙ අවධානයට වැඩිපුර ලක්වෙලා තියෙනව.... මෙහෙම යන අතරෙ බස් එකට නැගල තියෙනව බඩු වගයක් ගෝනියකට දාගත්තු සරම්කාර මනුස්සයෙක්... ගම්වල මිනිස්සුන්ගෙ සුහද බව ගැන කවුරුත් දන්නවනෙ... දැන් ඉතින් මේ මනුස්සය අඳුනනවලු රියැදුරු මහත්තයව.... වැඩිපුර කට්ටිය ඉඳල නෑ හිටගෙන යන්න... ඉතින් මිනිහ පිටිපස්සට යන්නෙ නැතිව දෙකට නැවිල රියැදුරු මහත්තයගෙ කර උඩින් ඔළුව දාගෙන සුහද කතා බහක යෙදිල දැන් ගමන යනවලු... අනේ මෙහෙම යනකොට කොහෙද ඉඳල නොසණ්ඩාල බල්ලෙක් පැන්නලු බස් එක ඉස්සරහින් පාර හරහ.... රියැදුරු මහත්තයත් හිටු කියල ගැහුවලු සුපිරි බ්‍රේක් පාරක්.... අනේ ඉතින් අර හිටගෙන හිටිය උදවිය පොල් පොදිය වගේ ඉස්සරහට විසිවෙලා එක ගොඩේ පෙරලුනාලු... අර නෝන විසි වෙලා ගිය පාර අතට අහුවෙලා තියෙන්නෙ සරම්කාරයගෙ සරම... අයිතිකාරය අල්ලගන්න කලින් උන්ද සරමත් එක්කම බිමට පාත් වෙලා... නෝනට නැගිටගන්න ගිය වෙලාවට සමාන වෙලාවක් ගියාලු සරම අතාරින්න.... එතකම් අර මනුස්සය සරමෙ ඉස්සරහින් අල්ලගෙන පස්ස එළියෙ දාගෙන ඉන්නවලු නෝන සරම අතාරිනකම්... එතකොට තමයි බස් එකේ මිනිස්සු දැකල තියෙන්න ඒ මනුස්සයගෙ තට්ටමක තිබ්බ ලස්සන ලිප්ස්ටික් පාර... බස් එකේ මිනිස්සුන්ට හිනාව නවත්තගන්න බැරිවෙච්චි පාර ලැජ්ජා හිතුනු නෝන, කරකියාගන්න දෙයක් නැතිව මගින්ම බැහැල ගියාලු...

ඉතින් ඔන්න ඔය වගේ බස් එකක දවසක් යන්න උනාලු අර මං කලින් 'අප්පච්චිගෙ තත්තෙ රැකපු පුතණ්ඩියා' කතාවෙ කියපු මලයට.... පොර පොඩියි මේ සිද්දිය වෙනකොට.... මනුගෙ බාප්ප වගේම ලොකු තාත්තත් හිටියෙ අනුරාධපුරේ.... දවසක් ලොකු අම්ම ඇවිත් මල්ලිව එහේ එක්කරගෙන යන්න.... ඒ වෙලාවෙ ගෙදර වාහනේ නොතිබුණු නිසා කවුරුවත් ඉඳල නෑ මේ දෙන්නව ඇරලන්න... ලොකු අම්ම කියා තියෙනව 'මං පුතාව බස් එකේ එක්කන් යන්නං' කියල.... ඒ පාරෙ යන්නෙ අර කිව්ව ජාතියෙ ඩප්පි... ආයෙ සෙනග කට කපල... ඒවයෙ යන්න ඕන වා නම් වා, පෝ නම් පෝ කියල හිතාගෙන... මොකද ටික වෙලාවක් යනකම් හිතාගන්න බෑ තමුන්ගෙ මූණ ඉස්සරහ තියෙන්නෙ තව කාගෙ හරි මූණක්ද වෙන මොකක්ද කියල.... පණ පිටින් බහින්න පුළුවන් වෙයිද කියල ගැරන්ටියකුත් නෑ.... මොකද බස් එකක් යන්නෙ පැයකට විතර සැරයක් හින්ද රියැදුරු මහත්තය හරි අනුකම්පයි බුරුතු පිටින් මග බස් හෝල්ට්වල ඉන්න මිනිස්සු ගැන.... ඒ නිසා දෙකට තුනට නවල හරි දාගන්නව බස් එක ඇතුලට.... හුස්ම ගන්න පුළුවන් විදියට නාහෙ පාදගන්න පුළුවන් වෙන එකම ලොකු දෙයක්... ඒ වෙනකොට මලය කවදාවත් බස් එකක ගිහින් තිබිල නෑ.... ඉතින් පොරත් ලොකු අම්මත් එක්ක බස් එකේ ගිහින්, හවස බස් එකේම ආපහු ආවලු පුදුම සන්තෝසෙකින්..... උඩ පැන පැන අම්ම ළඟට දුවගෙන ආපු පොර කියනවලු, 'අම්මෙ, අම්මෙ... ඒ බස් එකේ ආපු අය නම් හරි ෂෝක්... මට බහිනකම්ම උම්ම දුන්න..' කියල...


Thursday 30 August 2012

කේස් එක....



මේකත් මේ අර ගිය සැරේ කියපු ආයතනයෙම වැඩ කරන කාලෙ වෙච්චි දෙයක්.... 
ඒ කාලෙ අපිව අවුරුදු දෙකෙන් දෙකට සෙක්ශන් එකෙන් සෙක්ශන් එකට මාරු කරනවා.... මේ කියන සිදුවීම වෙච්චි දවස්වල මං වැඩ කරපු සෙක්ශන් එකේ හිටිය අයට බොහොමයක් වෙලාවට ආයතනයෙන් පිට යන්න වෙනවා එක එක වැඩ වලට.... දෙන්න තුන්දෙනා වගේම ගැන්සි පිටින් යන්න වෙන වෙලාවලුත් තිබ්බා.... ඒකෙ කස්ටමර් සර්විස් එකක් නැති නිසා සමහරදාට උදෙන් පිටත් උනාම එන්නෙ හවස, පාං කියා ගන්නවත් බැරුව.....

මෙතැන වැඩ කරපු කිහිපදෙනා අතරෙ හිටියා රංජිත් කියල අවුරුදු හතළිස්පහක් විතර පෙනුම තියෙන මනුස්සයෙක්.... පොර ළඟට එනකොට කට්ටිය ටිං ගාලා මාරු වෙන බව මට මෙතැනට ආපු මුල් දවස්වලම තේරිලායි තිබ්බෙ.... ඒත් ඒකට හේතුවක් නම් මට හිතාගන්න බැරි උනා.... ඕක අහන්න ගිහින් කොතනින් පත්තු වෙයිද කියල දන්නෙ නැති හින්දා මාත් නොදැක්කා වගේ හිටියා....

ඔන්න දවසක් රංජිත්ගෙ කේස් එකකට එළියට යන්න ලොක්කගෙන් අවසර අරගෙන ආයතනයෙ වාහනයකුත් ලැහැස්ති  කරගෙන එනකොට එකට වැඩ කරන පිරිමි පරාණ ටික වාෂ්ප වෙලා..... අනේ ඉතින් මේ මනුස්සය එහෙට දුවනව, මෙහෙට දුවනවා වැඩේට යන්න සහයට ඩැනී කෙනෙක් හොයාගන්න.... පැය කාලක් විතර දඟලලාත් පොරට බැරි උනා එකෙක් අල්ලගන්න.... බැරිම තැන මිනිහා ඇවිත් මට කතා කළාම, කේස් එක මොකක්ද කියලාවත් නොදැනම  මං එකඟ උනා යන්න.... ඒ වෙනකොට මට පොර ගැන පව් කියලා හිතිලයි තිබ්බෙ....

ඉතින් අදාල ස්ථානයත් වැඩි කරදරයකින් තොරව සොයාගෙන, ඒ ගෙදරට දාල තිබ්බ පත ගේට්ටුව ළඟට ගිහින් කිහිප වතාවක් බෙල් එක ගැහුවත් නෑ කිසිම ප්‍රතිචාරයක් ගෙදර ඇත්තන්ගෙන්..... දැන් රංජිත්ට මළ පැනලා.... මිනිහගෙ මූණ දැක්කම මට හිනා යනවා.... මං හිනා වෙනකොට මිනිහට තවත් තරහයි.... ඒ ගමන ගැහුවෙ නැද්ද පොර පයින් පාරක් අර ගේට්ටු පතේට.... හම්මා... හෙන ගැහුව වගේ සද්දයක් ආව.... ඒ සද්දෙත් එක්ක කොහෙද හිටපු බලු තඩියෙක් බුරාගෙන ආවෙ නැතැයි අපි දිහාට.... ඌව දැකපු ගමන් රංජිත් කෑ ගැහුවා, 'මියුරුවෝ දුවපං.... ඕකා කයි...' කියලා... මං පස්ස හැරිලා බලනකොට රංජිත් පාර දිගේ දුවනව හිටු කියලා.... ඒ ඇති මට.... මාත් උස්ස ගත්තා දෙපැත්තෙන් සාරිය ටිකක් උඩට... දිව්වා රංජිත්ගෙ පස්සෙන්.... බලු තඩිය එනව කඟවේනා වගේ.....එතකොටම වගේ පාර දිගේ යන්න ආව බයිසිකල්කාරයෙක්... මනුස්සයා තරඟෙට දුවන අපි දෙන්නාවයි, බලු රාලයි දැක්ක ගමන් කෑ ගැහුවා, 'දුවන්න එපා... හෙමිහිට නවතින්න...' කියලා. එතකොට මටත් තේරිලායි තිබ්බෙ දුවලා වැඩක් නෑ කියල... මාත් ඇස් දෙක පියාගෙන එහෙම්ම නැවතුනා.... ඒත් රංජිත් නෙවේ නැවතුනේ....

මෙන්න බොලේ මං නවතිනව දැකපු බලු රාළත් ගියර් එක මාරු කරලා, බ්‍රේක් ගහලා නැවතුනේ නැතැයි ටිකක් ඈතින්.... උගේ බලු ආතල් එක නැති උනාද කොහෙද..... එතකොටම වගේ එතැනට ආපු බයිසිකල්කාරයා ගල් ගෙඩියක් අරගෙන ඌට දමා ගැහුවම මේ දුවන්නෙ බලු වීරයා නගුට පශ්චාත් භාගයේ ගහගෙන..... 'මේ දඩාවතේ යන වල් බල්ලෙක් මිස්... අපරාදෙ මිස්ලා දිව්වෙ... ඌ පැන්නුවෙ ඕගොල්ලො දුවපු නිසා...'
'එතකොට ඌ අර ගෙදර බල්ලා නෙවෙයිද...' මං අර ගේට්ටුව පැත්තට අත දික්කරලා ඇහුවා...
'අපොයි නෑ..' කියලා ඒ මනුස්සයා හිනා උනා.... සික්...

ඔන්න මට එකපාරටම මතක් උනා රංජිත්ව.... මිනිහා පේන මානෙකවත් නෑ..... මං බයිසිකල්කාරයට කිව්වා 'අනේ පොඩ්ඩක් බලනවද අර පාර දිගේ දුවපු මහත්තයව අල්ලගන්න පුළුවන්ද කියලා...'
'මිස් එහෙනම් මෙතැනම ඉන්න....' කියපු මනුස්සයා ගියා රංජිත්ව හොයන්න...
මෙන්න විනාඩි දහයකට විතර පස්සෙ රංජිත් එනව අර මනුස්සයත් එක්ක බයිසිකලේ නැගලා.... ඒක දැකපු මට මැරෙන්න හිනා.... 
'මං යනකොටත් මහත්තය තාම දුවනවා මිස්....' බයිසිකල්කාරයා කට කණේ තියන් කිව්වා.... 



ආපහු ඔෆිස් එකට ඇවිත් සිද්දිය කිව්වම කට්ටිය හිනා උනා බඩවල් අල්ලගෙන... රංජිත්ට කාඩ් කෝටියයි.... අහක හිටපු මටත් එච්චරයි....
'ඕකනෙ අපි රංජියගෙ වැඩවලට ගෑවෙන්න නැත්තෙ....' කියලා එකෙක් කියනකොට මට තේරුනා කට්ටිය වාෂ්ප උනේ ඇයි කියලා උදේ.....
'මෙහෙ දීපං ඔය ෆයිල් එක... මොකක්ද කේස් එක...' කවුරු හරි බලහත්කාරයෙන්ම වගේ ෆයිල් එක අරගෙන බැලුවා.... 'අඩේ, උඹ ඇපොයින්ට්මන්ට් එක දාල තියෙන්නෙ අදට නෙවෙයිනෙ... ලබන බදාදටනෙ...' 

'කෝ...' රංජිත් ෆයිල් එක උදුරගෙන ආපහු බැලුවා....
අනිත් උන් ටිකත් ගිහින් ඌට උඩින් නැමුනා...
'මේ බං... අද නෙවේනෙ....'
'ඔව් නේන්නං...' අන්තිමට රංජිත් පිළිගත්තා....
මට ඌව මරන්න හිතුනා.... 



Sunday 19 August 2012

මකියගෙ පස්ස.........

මේ සිදුවීම උනේ අර මං කලින් කියල තියෙන මුදල් අමාත්‍යාංශ දෙපාර්තමේන්තුවේ, පිරිමි රාජධානියේ සේවය කරපු කාලෙ.... මං ටිකක් විතර කියල තියෙනවනෙ එතැන හිටපු එකම ගෑණු පරානෙ මං හින්දා මොනතරම් සීරුවට නූලට වැඩ කරන්න සිද්ද උනාද කියල ඒ කාලෙ.... මං විතරක් හිටපු එකෙන් අපේ පිරිමි සෙට් එක නම් පුදුම විදියට ආතල් ගත්තා මාව බයිට් කරලා.... ඒ සෙක්ශන් එක උපරිම විදියට කස්ටමර් සර්විස් තිබ්බ තැනක්.... කස්ටමර්ස්ලත් 100%ක් වගේම පිරිමි.... හරිම කලාතුරකින් තමයි ගෑණු පරාණයක් ආවෙ.... පිරිමින්ගෙම ලෝකයක්....

ඒ දවස්වල උදේ හවස අපට පොතක් තමයි අත්සන් කරන්න දාල තිබ්බෙ.... දැන් නම් ඒව වෙනස්වෙලා.... ඔය පොත අත්සන් කරන්නවත් මට නැවෙන්න බෑ ඒ කාලෙ.... ඉතින් මෝල් ගහ වගේ කෙලින් හිටගෙන තමයි ඕන මගුලක් කියල අත්සන ගහන්නෙ.... ඔතැනට ගිය අළුත දවසක් හෑන්ඩ් බෑග් එක පැත්තකින් තියලා අත්සන් කරලා ඔළුව උස්සලා බලනකොට ඒක ආ ගිය අතක් නෑ.... ඒ වෙනකොට කස්ටමර්ස්ලා ඇවිල්ලත් නෑ.... මං පණ යනකම් පුළුවන් තැන්වල හෙව්ව හෙව්වා, කට්ටියගෙන් ඇහුවා හොරාගෙ අම්මගෙන් පේන අහන්න වගේ...ම්හු... මට දැන් ඇඬෙන්නත් එනව.... මගේ සබ්බ සකලමනාවම ඒක ඇතුලෙ.... මෙන්න දහයහමාර විතර වෙනකොට අපේ ඩිරෙක්ටර් මහත්තයෙගෙන් පණිවුඩයක් එනවා එයාගෙ ඔෆිස් එකට එන්න කියලා.... එපාර ඒ මොකක්ද හෙන පතේ කියල හිතාගන්න බැරුව මාත් ඇදි ඇදි ගියා ඒ පැත්තට බොක්කෙ බිත්තර තම්බ තම්බ.... මට ඇහැ කොණින් පෙනුනා සමහරු මූණවල් හංගගෙන හිනා වෙනවත් වගේ.... ලොක්කගෙ කාමරේ තිබ්බෙ උඩ තට්ටුවේ... මං යන ගමන් කා.කා.ස. උන්නැහේගෙන් ඇහුව ලොක්ක කතා කරන්නෙ මොකටද කියා දන්නවද කියල... ඌ 'අනේ මන්දන්නෑ මිස්..' කියලා හිනාවෙලා නිකම් හිටියා.... මං ගිහින් කාමරේට ඇතුළු වෙනකොටම දැක්කෙ මොකක්ද.... ලොක්කගෙ මේසෙ උඩ දිලිහි දිලිහි තියෙන මගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක.... මට හිතාගන්න බැරි උනා ඒක කොහොම එතැනට ගියාද කියලා....

'මේ බෑග් එක මිස්ගෙ වෙන්නැති නේද?'
ලොක්කා බෑග් එක පෙන්නල ඇහුවා....
'අනේ ඔව් සර්... මං දන්නෑ ඒක කොහොම මෙතැනට ආවද කියල...' මොනව කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරි වුනු හින්දා මං මෝඩ හිනාවක් දාල කිව්වා....
'ඔය නිකම් තියෙනකොට ඇවිදගෙන එන්න හිතෙන්නැති...' ලොක්ක කියපි...
'ඒකට ඇවිදන් එන්න හිතිල තියෙන්නෙ සර්ගෙ මේසෙ උඩටමනෙ' කියල කියන්න හිතුනත් මං කට පියාගෙන බෑග් එකත් අරන් ආපහු හැරෙනකොට ඉස්සරහ වීදුරුවෙන් දැක්ක ලොක්කා එක අතකින් ඇස් දෙක වහගෙන මේසෙ දිහා බලන් හිනාවෙනව.... සික්...වස නෝන්ඩිය... ඔක්කොටම වැඩිය නෝන්ඩියි වැරදිලාවත් බෑග් එක ඇරල බැලුව නම් හෙම.... ඒකෙ තිබ්බ එව්වා... හපොයි.... මං බෑග් එකත් කිහිලි ගන්නගෙන ආපහු සෙක්ශන් එකට එනකොට ඔක්කොම ඉන්නව හිනා වෙවී බලාගෙන... ඒ උනාට මගේ තරහෙන් පිපිරි පිපිරි තිබ්බ මූණ දැකපු ගමන්ම කට්ටිය ටිං ගාල පුටු හරෝගෙන තම තමුන්ගෙ මේසවලට නැමුනා.... එකෙක්වත් ඇහුවෙ නෑ මොකද උනේ කියලවත්.... මං සද්දෙ ඇහෙන්නම බෑග් එක ලාච්චුවට දාල දඩස් ගාලා වැහුවා.... එදායින් එදා මං නෙවෙයි ලාච්චුවට දාල ලොක් කරන්නෙ නැතිව හෑන්ඩ් බෑග් එක තිබ්බෙ....


ඔය කාර්යාලෙ හිටියා අපිත් එක්ක වැඩ කරපු මනුස්සයෙක් මකීම් කියලා.... පොර නියම කාලගෝල කෙනෙක්... වයස පණහකට වැඩි ඇති.... ඇෆ්‍රිකන් කළු... යටි තොල් බරිය එල්ලෙනවා.... මහතයි... කොටයි.... පොර නිතරම වගේ ඇන්දෙ තැඹිලි පාට කලිසමක්.... මිනිහට තිබ්බා මහා පත පස්සක්.... මොනතරම් සල්ලි තිබ්බත් පොර වැඩට ආවෙ මලකඩ කාලා කෑලි හැලෙන සයිස් එකේ පරණ කාර් ලඩියකින්.... මිනිහා කරපු වැඩක් තිබ්බෙ නෑ.... කාගෙ හරි මේසයක් ළඟට පුටුව ඇදගෙන ඕපදූප කියෙව්ව එක තමයි වැඩිපුරම කළේ.... මේ කියන දවස්වල මම වැඩ කරපු සබ් සෙක්ශන් එකේ හිටියෙ අට දෙනයි.... ඒකෙ මේස පුටු ඇරේන්ජ් කරලා තිබ්බෙ හෝර්ස් ෂූ එකක් විදියට.... මම හිටපු පැත්තෙ අපි හතර දෙනෙකුගෙ මේස බිත්තිය අයිනෙන් තියලා අපි වාඩිවෙලා හිටියෙ මේ  හෝර්ස් ෂූ එක ඇතුළු පැත්තෙන්.... මම හිටියෙ එක පැත්තක මුලම.... මකිය හිටියෙත් ඇතුළු පැත්තෙ මැද.... කවුරු හරි කතා කරපු ගමන් පුටුව ඇදගෙන එතැනට යන්න ලේසියිනෙ....


දවසක් මොකක්දෝ ඩොකියුමන්ට් එකක  තිබ්බ වැරැද්දක් සොයා ගත්තු මගේ කෙලින්ම අනිත් පැත්තෙ හිටපු රාජිත, ඒ කොලේ උස්සලා මට පෙන්නුවා...
'මියුරු, මේ බලන්නකො...'
ඒක ඒ මනුස්සයගෙ කටින් පිට වුනා විතරයි මකිය වැහුව එතැනට.... පුටුව එහෙම්ම දාල මිනිහා ගිහින් නැවුනා රාජිතගෙ මේසෙ උඩට....
'දැක්කද...?' රාජිත ආයෙම ඇහුවා...
 මං ඔළුව දාල බැලුවට මට පෙනුනෙ මකියගෙ තැඹිලි පාට කලිසමින් වැහිච්චි රාජපස්ස විතරයි....
'කොහෙද... මට පේන්නෙ පත වට්ටක්ක ගෙඩියක් විතරනෙ...' මං කිව්වා...
ඒක ඇහුනු මට අනිත් පැත්තෙ හිටපු උපාලි, මේසෙක ගැට්ටකින් කැඩිලා අයින් කරලා එයාගෙ මේසෙ අයිනෙන් තියලා තිබ්බ පටිය අරගෙන, උඩ තියාගෙන හිටපු මකියගෙ පස්සට ඇන්නා 'අයින් වෙය...' කියල....
අනේ අර පට්ට ගහ ගහ ඇඳලා බාගෙට දියවෙලා තිබ්බ කලිසමට ඒ ෂොට් එක දරා ගන්න බැරිවද කොහෙද ඒක මැද මූට්ටුවෙන් පැලුනෙ නැතැයි.... මකිය දුන්න වගේ අනිත් පැත්තට නැවිලා 'හේයි..' කියලා අත් දෙකෙන්ම පස්ස රාජයා වහගන්න දැඟලුවා.... ඒත් එතකොට දකින්න ඕන කට්ටිය දැකලා ඉවරයි....හයියෝ... මට හිනා ගිහින් දඟලපු පාර රෝද පුටුවත් පෙරලගෙන මං වැටුනෙ නැතැයි බිම පසඟ පිහිටුවාගෙන..... සිකේ.... හතර විලි ලැජ්ජාවයි.... මං දඩ බඩ ගාල නැගිටගන්න හැදුවත් නැගිටගන්න බැරි වුනා, සාරි පොටේ කොණක් පුටුවෙ රෝදයක් අස්සෙ හිරවෙලා.... අන්තිමට කොහොම හරි නැගිට්ටා සාරි පොටින් පුටුවත් උස්සගෙනම.... කට්ටිය ඕකට මට හිනා වෙන අතරෙ මකිය හෙමින්ම මාරුවෙලා.... ඌ ආගිය අතක් නෑ....

අනේ ඉතින් ඔක්කොම වෙන්නෙ මටමනෙ කියල හිතාගෙන හැමෝගෙම හිනාවට ලක්වෙවී දවස ගත කරලා, පස්සෙන්ද ඇවිත් උදේ පොතේ අත්සන ගහනකොට කට්ටියගෙ මූණුවල අමුතු හිනාවල්... කසු කුසු කුට්ටම් හැමතැනම... ඇයි යකෝ... එපාර මොකක්ද කිය කියා හිත හිතා ඉන්නකොට කා.කා.ස. උන්නැහේ හොරෙන් හොරෙන් මට ඇඟිල්ලෙන් පෙන්නනවා නෝටිස් බෝර්ඩ් එක....
හනේ මට මැරෙන්න හිතුනා.... කවුදෝ ඒකෙ චිත්‍රයක් ඇඳල එල්ලලා කලිසම පැලිලා එලියට ආපු හෙළු පත පස්සකට, බිම වැටිලා  පසඟ පිටුවාගෙන වැඳගෙන ඉන්න ගෑණු පරාණයක්ව....


Tuesday 14 August 2012

නිල ඇඳුමේ රඟ.....

හැමදාම උදේට පොඩි උන් දෙන්නා ඉස්කෝලෙ යවන්න ලැහැස්ති කරනකොට මට නිතරම මතක් වෙන්නෙ අපි පුංචි කාලෙ ඉස්කෝලෙ යන්න ලැහැස්ති වෙච්චි හැටි.... පාසැල් නිල ඇඳුම නිසා අපි වින්ද වදයක්... තවමත් එහෙම වෙන්න ඇති.... 

සුදු ගවුම් අයන් කරන එක තරම් පෙන්නන්න බැරි වැඩක් මට තවත් නෑ ඒ දවස්වල.....මොන තරම් පරෙස්සමින් ලස්සනට රැලි තියලා අයන් කරලා ඇඳන් ගියත් එක පාරක් කොහේ හරි වාඩිවුනු ගමන් ඒ ඔක්කොම ඉවරයි.... අනේ අර මහන්සිය.... ඒ මදිවට අපට තව යුද්දයක් තිබුණා..... ඉස්කෝලෙ යන්න හැතැප්ම දහයක් විතර බස් එකෙන් යන්න තිබ්බ නිසා ගොඩ වෙලාවට බස් එකේ පළවෙනි ගමනෙදි තමයි අපට යන්න වෙන්නෙ.... අනේ ඉතින් අර ලස්සනට රැලි තියාගෙන සුදට සුදේ ඇඳන් යන ගවුම ඔක්කොම ඉවරයි, ඒ බස් එකක කල්ප කාලෙකින් වතුර පොදක් නොදැකපු සීට් එකක වාඩි වුනු ගමන්.....අර සීට්වල තියෙන කුණු දහ ජරාව ඔක්කොම එක්කො පිටේ සීල් තියලා, නැත්නම් සායෙ..... අනේ ඉතින් මතක ඇතුව පත්තර කෑලි අරන් ගිහින් සීට් ඌරච්චි කරලා තමයි ඒවයෙ වාඩි වෙන්නෙ.... එහෙම කළත් හේත්තු වෙන්න බෑ....

ඊට පස්සෙ ඉතින් හවස ආපහු එනකොට අර චිරිබිරිච්චි වෙච්චි බස් එක ඇතුලෙ එක එකාගෙ කිහිළි අස්සෙ රිංගලා තනි අණ්ඩෙන් හිටගෙන ඇවිත් ගෙදර එනකොට හොඳ පුස්ඹ.... තමුන්ගෙ දාඩිය විතරක් නෙවෙයි අනිත් උන්ගෙ ඒවත් අරන්නෙ එන්නෙ....දවසක් ඔහොම අපි තුන්දෙනා එනකොට අහම්බෙන් වගේ තාත්ත ගෙදර.... තුන්දෙනා සුවඳ ගහගෙන ගෙට ගොඩ වෙනකොට තාත්තගෙ නහය කඩල යන්නැති... එදාම අම්මට ඕඩරේ දවස් පහට අඳින්න සුදු ගවුම් පහ ගානෙ මහල දෙන්න කියලා.... එතකම් තිබ්බෙ එකාට දෙක ගානෙ... කොට වෙච්චි, පරණ වෙච්චි තුන්වෙනි එකක් පැත්තකින් තිබ්බ.... ඒක ඇන්දෙ නෑ ස්ටයිල් එකට මදි හින්දා..... අළුත් ගවුම් ආවට පස්සෙ ලස්සනට ඇඳන් ගියාට අලි මදිවට හරක් කිව්ව වගේ සති අන්තෙ හෝදපල්ලකො සුදු ගවුම් පහක්.... ඒ විතරක්යැ... අයන් කරන්නත් එපැයි.... ඒ දවස්වල සුදු ඇඳුම්වලට නිල් දාන එක ගැන අම්මා ඇහැ ගහගෙන නොහිටියොත් අපේ සූටි නගා නම් ඊට පස්සෙ ඉස්කෝලෙ යන්නෙ රොබින් කුරුල්ලා වගේ..... අපි හිනාවෙනකොට රණ්ඩුවෙලා අඬලා තමයි පිටත් වෙන්නෙ....

ඒ ඔක්කොමත් හරි...සපත්තු..!! අපි ඒ දවස්වල දැම්මෙ සුදු පාට කැන්වස් සපත්තු... පස්සෙ කාලෙක නම් ඒව වෙනස් උනා.... හප්පොච්චියේ.... සුදු ගවුම් හේදිල්ලත් හරි, සපත්තු සුද්ද කිරිල්ලත් හරි..... ඒවා දාපු අය දන්නව ඇති රඟ.... සුද්ද කරලා, පයිප්ලේ උලල සුදු පාට කරලා, වේලලා.... අනේ ඒ අතින් දැන් ළමයි මොනතරම් වාසනාවන්තද..... ඒ මොනව කළත් එක පාරයි බස් එකේ යන්න ඕන.... බහිනකොට නොයෙකුත් පාටවල්..... ඒක දකිනකොට ඉතින් කකුළ් පාගපු උන්ට හිතෙන් %&$ කිය කියා තමයි යන්නෙ....

ඔන්න ඔය කාලෙ ආව අළුත් සපත්තු ජාතියක් 'නෝර්ත් ස්ටාර්' කියලා.... දන්න අයට නම් හිනාවක් යන්න ඇති නම කියවනකොට..... සුදු කරන්න ඕන නෑ, පණ යනකම් උලන්න ඕන නෑ.... ඉතින් මාත් ගත්ත පැන්න ගමන් ඔයින් දෙකක්.... ආයිස් අප්පා සනීපෙ.... මෙන්න බොලේ සති දෙකක් විතර යනකොට තමයි ප්‍රතිඵල එන්න පටන් ගත්තෙ.... ගෙදර ගිහින් සපත්තු දෙක ගලවල ඉන්නකොට ටික ටික නහය කඩල යන සුවඳක් එන්න පටන් ගත්තා.... වැඩේ තව ටිකක් නැගලා යනකොට අම්ම මට ඕඩර් කළා සපත්තු දෙක එළියෙ ගලවලා අව්වෙන් තියලා ගෙට එන්න.... හප්පට සිරි... අන්තිමේදි මට කකුල් සබන් දාල හෝදගන්නෙ නැතුව ගෙට එන්නත් තහනම්....ඒක තවදුරටත් සාර්ථක වෙච්චි පාර මට රෑටවත් සපත්තු දෙක ගෙට ගන්න තහනම් උනා.... අන්තිමට දවසක් උදේ බලනකොට එක සපත්තුවයි තියෙන්නෙ.... අනික බලුවහන්සෙ කෙනෙක් වළඳලා කරවල කියල හිතාගෙන.....

Sunday 12 August 2012

කාලෙකට පස්සෙ.....

සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ මේ පැත්තෙ ආවෙ.... ඇත්තටම ලියන්න විතරක් නෙවෙයි, කියවන්නත් ආවෙ වස කම්මැලිකමක්.... තව පෞද්ගලික වැඩත් එක්ක ලියන එක තව තවත් පහු උනා.... නොලියා ඉන්නකොට ලියන්න හිතෙන්නෙම නෑ.... පහුගිය කාලෙ බලන්න නොලැබුනු ලිපි බොහොමයක් තියෙනවා.... යන්න ඕන ඒ පැතිවලත්... මෙහෙම කාලයක් වල් වැදිලා තිබිලා ආයෙ පටන් ගන්නකොට වැඩ ගොඩයි... කවුරුවත් අමනාප නැතුව ඇති කියලා හිතනවා.... මං ගැන සෙව්ව බැලුව අයටත් ගොඩාක්ම ස්තුතියි හොඳේ....

ඊයෙයි, පෙරේදායි ඔබා මාමා වෙනුවෙන් බණක් කියවලා දානයක් දුන්නා පවුලේ කට්ටිය.... මාසයකට කලින්ම නිවාඩු දාලා සැදී පැහැදී හිටියත් අන්තිමේදි ෆ්ලූ එක හැදිලා ඇඳටම වැටුනා මම... මහත්තයා තමයි නියෝජිතයා උනේ... සියළුම බ්ලොග්කරුවන් වෙනුවෙන් ඔබා මාමාට පිං සලකා හාමුදුරුවන්ට පිරිකර පූජා කළා අපිත්.... මේ අවස්ථා දෙකටම විශාල පිරිසක් සහභාගි වුනු බවයි දැනගන්න ලැබුනෙ... ඔබා මාමගෙ පිණටද කොහෙද ඒ දවස් දෙකම හොඳට වැස්ස නැතුව තිබුණා... ඔය අද පාන්දරම පටන් අරන් තියෙන්නෙ පළාතම අඳුරු කරන්, සුළඟත් එක්ක....

ඉතින් එහෙනම්..... හමුවෙමු ආයෙ ඉක්මනින්ම..... :D




Wednesday 23 May 2012

අප්පච්චිගෙ තත්තෙ රැකපු පුතණ්ඩියා....

ඉස්සර අපේ අම්මා කියනව පුංචි කාලෙ මාවත් එක්කරගෙන කොහාට හරි ගියොත් කෑම අල්ලන වෙලාවට අම්ම සහලෝල ගිහින් ඉන්නෙ කියලා.... මොකද කේක් හරි බිස්කට් හරි වගේ ජාතියක් තිබුණොත් ආයෙ තසිමම ඉවර කරලලු පස්ස බලන්නෙ.... ඉතින් අපේ අම්මට හරි ලැජ්ජලු ඔය වැඩේට..... ඒ විතරක් නෙවෙයි.... ගෙදරදි කන්නෙ නැති ජාති, ඔහොම පිට ගෙදරකදි දෙන්න හදනකොට අම්ම කියනවලු, 'අනේ වැඩක් නෑ එයාට ඕවා අල්ලලා... එයා ඕව කනකොට බැරියැ...' කියල... මොන... මෙන්න හිටු කියල කනවලු අම්මට පොළොව පලන් යන්න හිතෙන්න... ඉතින් සමහර අය කියනවලු, 'අම්ම බොරුනෙ කියල තියෙන්නෙ... මේ දරුව යස අපූරුවට කන්නෙ,' කියලා... අනේ පව් අපේ අම්මා... 


මේ පසුබිම් විස්තරයත් එක්ක, හැමදාම මගේ අත්දැකීම් ගැනම ලියන එකේ පොඩි වෙනසකටත් එක්ක අපේ මහත්තයගෙ (මනූගෙ ) පවුලෙ කට්ටිය රස කර කර අදටත් කියන කතාවක් ලියන්නයි හිතුවෙ මේ ගමන.... ඔයාලට මතක ඇතිනෙ මම අර කලින් කතාවෙ කියපු බාල මාමා ගැන.... අන්න ඒ වගේ සම්බන්ධයක් පුංචි කාලෙ ඉඳලා මනූටත් තිබිලා තියෙනවා එයාගෙ බාප්පා කෙනෙක් එක්ක... එයාලගෙ තාත්තගෙ පවුලෙ සහෝදර සහෝදරියො එකොළහක් හිටිය නිසා, පවුලෙ දහ වෙනියා විදියට ඉපදුනු මේ බාප්පා මනූට වඩා වැඩිමහල් අවුරුදු පහළොවක් විතරයි......ඉතින් පුංචි කාලෙ ඉඳලා දෙන්නා හැදිලා වැඩිලා තියෙන්නෙ එකට... අදටත් මනූ එයාගෙ තාත්තට වැඩිය සම්බන්ධයි මේ බාප්පත් එක්ක.... ඒ වගේම තමයි එයාලගෙ තාත්තගෙන් වෙන්න ඕන යුතුකම් හැම දෙයක්ම වගේ ඉෂ්ඨ වෙන්නෙත් මේ බාප්පා අතින්....  බාප්පා පස්සෙ කාලෙක උපාධිධාරියෙකු විදියට අනුරාධපුර පළාතෙ ප්‍රධාන රජයේ ආයතනයක ඉතාම උසස් නිලධාරියෙකු වශයෙන් සේවය කළා.... මට මේ ටික කියන්න ඕන උනේ එයාගෙ රැකියා තත්වය, සමාජ තත්වය මේ කතාව රස විඳින්න අත්‍යවශ්‍යම කාරණයක් නිසා.... ඒ කාලෙ එයාල ජීවත් උනේ රජයේ නිල නිවාසයක...  බාප්පට ඉන්නවා දුවෙකුයි, පුතෙකුයි..... දැන් නම් දෙන්නම ගොඩක් ලොකුයි.... මේ කියන සිද්දිය වෙලා තියෙන්නෙ මල්ලිට අවුරුදු හතක් අටක් විතර වෙන කාලෙ....


ඔය කාලෙ දවසක් අනුරාධපුරයේ තිබුණු ආණ්ඩුවේ ලොකු උත්සවයකට බාප්පාත් ආරාධිත අමුත්තෙක් විදියට සහභාගිවෙලා තියෙනව.... මේකට ඇවිත් තියෙනවා බාප්පත් එක්ක එක එක තැන්වල රාජකාරි කරපු ගෑණු පිරිමි සෙට් එකක්ම.... මෙතන ඉඳපු සමහරු ඇමතිලගෙ ලේකම්ලා එහෙම.... ඉතින් කාලෙකට පස්සෙ කට්ටියම මුණ ගැහුනම, යාළුවො පිට පාරෙන් යවන්න බෑ, එයාගෙ තත්වෙට හොඳ මදි එහෙම කළොත් කියලා හිතලා, උත්සවේට දවල් කෑමත් දුන්නු නිසා බාප්පා ගෙදර පොඩිවට  සංග්‍රහයක් ලෑස්ති කරල..... ඉතින් ඔන්න යාළුවො කට්ටිය ඇවිල්ල සංග්‍රහය භුක්ති විඳින වෙලාවෙ, එක යාළුවෙක් ඒ අහළින් පහළින් හොර ගල් අහුල අහුල එහාට මෙහාට යන මල්ලිව දැකලා, 'ආ...පොඩි මෑන්... පොඩ්ඩක් එනවකො බලන්න...' කියලා මල්ලිගෙ අතින් ඇදල ළඟට අරන් එයාගෙ පුටුවෙන්ම වාඩි කරවගෙන මේසෙට තියල තිබ්බ කේක් කෑල්ලක් අරන් මිනිහගෙ අතට දුන්නලු.... ඒ අහළ පහළ බලන් හිටිය බාප්ප දැක්කලු මිනිහා ඒ කෑල්ල කාල ඉවර කරල තව කෑල්ලකට අත ගහනව.... කමක් නෑ පොඩි එකානෙ කියල නොදැක්ක වගේ ඉන්නකොට මිනිහ ඊළඟ එකත් අතට ගත්තලු..... බාප්ප බලන් හිටියලු දැන් නැතුවට දැන් නවතීවි කියල වැඩේ.... මොන... මිනිහ කේක් කෑලි හයකටම වැඩේ දීල.... කොල්ලව අයින් කරගන්න හදනකොට යාළුව කිව්වලු, 'කමක් නෑ බං... ඔහෙ හිටපුවාවෙ...' කියල.... බාප්පට ලැජ්ජාවෙ බැරි උනාලු ඒක බලන් ඉන්නකොට... හරියට කවදාවත් කේක් කාල නෑ වගේ කොල්ල අඹරපු ඇඹරිල්ලට....


ඉතින් කට්ටිය කෑවට පස්සෙ සිසිල් බීම සංග්‍රහයකුත් තිබිලා තියෙනවා.... පුංචි අම්මා බීම අල්ලන අතරෙ, කෝකටත් කියලා බාප්ප හිස් තසිම් ටික අයින් කරල.... මොකද කොල්ල ඒ වෙනකොටත් මේසේට වාඩිවෙලා ඉඳල තියෙන්නෙ.... බැරිවෙලාවත් තසිම් උඩ තියෙන කුඩු ටික ලෙව කෑවොත් කියල බාප්පට හිතෙන්න ඇති..... ඔය බීම එහෙම බොනකොට අපේ අය වීදුරුවල පොඩ්ඩක් ඉතුරු කරනවනෙ.... ඉතින් මේ කට්ටියත් බීලා ආපහු තියපු වීදුරුවල අඩු වැඩි වශයෙන් ටික ටික ඉතුරු කරල තිබුණලු.... ඉතින් බීම බීපු සැනින් සමහර උදවිය නැගිට්ටලු යන්න පිටත්වෙන්න කියලා.... බාප්පත් ඉස්සෙල්ලම නැගිට්ට කට්ටියත් එක්ක කතා කර කර සාලෙට ආවලු, තව කීප දෙනෙක් බීම ටික බොන අතරෙ.... වැඩි වෙලාවක් යන්න කලින් බාප්පට ඇහිලා තියෙනවා කට්ටියක් හිනාවෙනවා..... බාප්ප කෝකටත් කියල කෑම මේසෙ පැත්තට එබිල බලනකොට සාරි පොටින් කට වහගෙන හිනා වෙවී හිටිය බවලත් කෙනෙක් ඇඟිල්ලෙන් පෙන්නුවලු එතන හිටගෙන හිටිය පුතණ්ඩියව.... බැලින්නම් පොර අර බීම කොට ටික දාගෙන එකතු කරනවලු එක වීදුරුවකට.... බාප්පා "හේයි..." ගානකොට මූ අර ටික ගුඩුස් ගාල බීල පැන්නලු පිටිපස්සෙ දොරෙන් එළියට..... මොකෝ ඉතින් යාළුවො බලන් ඉන්දැද්දි කොල්ලගෙ පස්සෙන් එලවන්නයැ.... දත් කූරු කන ගමන් එයාට යාළුවො එක්කත් හිනාවෙන්න උනාලු.... යාළුවො ටික ගිහින් තියෙන්නෙ එතැනම ඇතිවෙන්න හිනාවෙලා..... පස්සෙ නියමෙට කියන්නැති, 'අන්න අරූගෙ කොල්ල මෙහෙම වැඩක් කළානෙ' කියල.... කොහොමද සනීපෙ... 


යක්ෂාරූඪ වෙලා හිටපු බාප්ප යාළුවො ටික නොපෙනී යනකම් ඉඳලා ටවුමට ගිහින් ගෙනාවලු ලොකු කේක් ගෙඩියකුයි, තඩි ෆැන්ටා බෝතලේකුයි..... ඒ වෙනකොට අම්මගෙ ඇඟේ එල්ලිලා හිටිය කොල්ලට කිව්වලු දැන් මේක ඉවර වෙනකම් කාල, බීපිය කියල බීම එකත්.... අනේ ඉතින් ඌත් අඬ අඬා පුළුවන් තරම් කාල, අම්මා මැදිහත් වෙලා බේර ගන්නකම්....






Thursday 17 May 2012

ආදරණීය ඔබා මාමා අවසන් ගමනට සැරසී.....




මොන තරම් අහළ පහළ ජීවත් උනත් මම හැබැහින් දැකලා නැති ඔබා මාමා වෙනස් වෙලයි කියලයි අන්තිම පේලියේ උග්ගුසිංඤ්ඤෝ කිව්වෙ...





අවුරුදු උත්සවයෙදි ගත්තු පින්තූරයක් තමයි රාමු කරලා තියල තිබුණෙ....




සියළු බ්ලොග්කරුවන් වෙනුවෙන් ඔබා මාමට මල් පොකුරක් තිබ්බා අපි.....



ප.ලි. මේ සම්බන්ධ සියළුම පින්තූර පල කරනු ලබන්නේ පවුලේ සාමාජිකයන්ගේ සම්පූර්ණ අවසරය ඇතිව බව කරුණාවෙන් සලකනු මැනවි.

Monday 23 April 2012

පුංචි කාලෙ අවුරුදු.....!!

කාලාන්තරයකට පස්සෙ දාන පළමුවෙනි පෝස්ටුව... මං නැති අතරෙ මේ පැත්තෙ ඇවිත් හොයපු බලපු, වල් කොටලා ගිය, ලියන්නෙ නැතිවට බැනපු හැමදෙනාටම බොහොම ස්තුතියි හොඳේ.... ඔන්න ආයෙ ලියන්න ගත්ත....


බාගෙට ලියපු කතාවකුත් තියෙද්දි අළුත් කතාවක් ලියන්න හිතුනෙ බින්දිගෙ අවුරුදු කතාව කියෙව්වට පස්සෙ.... හැමෝගෙම පොදු අවුරුදු කතාවට අමතරව වෙනස්ම විදියක අවුරුදු අත්දැකීමක් මට තියෙන හින්දා....


මං පුංචි කාලෙ මට මතකයි අවුරුදු එනකොට බලන බලන හැමතැනම අමුතුම වෙනසක් පෙනුනු හැටි..... පරිසරයත් අමුතුයි.... ගස් කොළං පවා හරියට අළුත් වෙනසක් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්නවා වගේ..... මිනිස්සුත් අමුතුයි.... වෙනදට මූණ බලල ඔළුව හොල්ලලා ගියාට හිනාවෙන්නෙ නැති මිනිස්සුත් මේ කාලෙට හිනා වෙනවා.... අපි වගේ පොඩි උන් ගැන වෙනදා වගේ හොයල බලන්න අම්මලට වෙලාවක් නැති හින්දා අපට රජ මගුල්.... මට මතකයි අහල පහළ ගෙවල්වල ගෑණු උදවිය හතර පස් දෙන විතර එක ගෙදරකට එකතු වෙලා කැවිලි පෙවිලි හදන හැටි.... අද එක ගෙදරක කැවුම් හැදුවා නම් හෙට තව ගෙදරකට එකතුවෙලා මුං අතිරස හදනවා.... තව ගෙදරකට එකතුවෙලා කේක් හදනවා..... ඔය විදියට එක එක කැවිලි ජාතියට අදාල එක්ස්පර්ට්ලා ඉන්න ගෙවල්වලට එකතුවෙලා තමයි වැඩේ කෙරෙන්නෙ.... අපේ ගෙදර හැදුවෙ කිරි ටොපියි, අළුවායි....එහෙම දාට මං හොර අල්ල අල්ල බලන් ඉන්නෙ ටින් කිරි ටින් ටික එකතු කරගන්න.... ඒකෙ ගෑවිලා තියෙන ටින් කිරි ටික ලෙවකන්න..... මං අහල පහල ගැවසෙනව දකිනකොට අපේ අම්මට හරි කේන්තියි ඔය දවස්වලට..... ගෙදර පිට අයත් ඉන්දැද්දි අලජ්ජකම් කරනව කියල.... ඒ හින්ද තරහටම අම්ම ටින් එක පුළුවන් තරම් හූරලාම අරගන්නව ලෙවකන්න දෙයක් නැතිවෙන්න..... ඒත් ඉතින් පෙරේතකමට බෙලෙක්ක ලෙවකන්න ගිහින් දිව කපා ගත්තු දවසුත් නැතුව නෙවෙයි.....  කිරි ටොපි හදලා අයින් කළාට පස්සෙ ඒ හදපු භාජනේට උණු වතුර දාලා අර ගෑවිලා තියෙන ඒවා දිය කරගෙන හදාගන්න බීම එක එහෙම කොහොමද.... හික්ස්.... කරපු පෙරේතකම් තමයි වැඩිය මතක..... ඕක කරල තියෙන අය දන්නව ඇති රස...හ්ම්ම්ම්ම්....


ඉතින් ඔය කාලෙට කරන කැවිලි හැදිලි, ගෙවල් අස් කිරිලි, අළුත් ඇඳුම් මැහිලි ඔක්කොම වේලපහින් ඉවර කරන් අපි පේවෙලා බලන් ඉන්නෙ අපේ මාමලා සෙට් එක එනකම්.... ඒ කාලෙ අපේ ලොකු මාමා ඇරුනම අනිත් අය අවිවාහකයි.... ඔය සෙට් එකටම එකතුවෙන අම්මගෙ මාමා කෙනෙකුගෙ පුතෙකුත් හිටියා.... එයා හේමසිරි බාප්පා..... මේ සෙට් එකම අවුරුද්දට ගෙදර එන්නෙ එකට එකතුවෙලා එකම දවසෙ.... තනියම නෙවෙයි... තව ඒ වගේම යාළුවො සෙට් එකකුත් එක්ක.....  අවුරුද්දට ඔහොම එන කණ්ඩායමේ අනිවාර්යයෙන්ම හය හත් දෙනෙක් විතර ඉන්නවා.... ඒ එනකොට තෑගි බෝග විතරක් නෙවෙයි, සර්පිනාවක් ඇතුළු සංගීත භාණ්ඩත් කර ගහගෙන තමයි එන්නෙ..... කලින්ම එන දිනේ කියල අම්මට ලියුමක් එන නිසා එදාට උදේ ඉඳන් මග බලන් ඉන්නෙ කට්ටිය ඈතින් මතු වෙනකම්...... හැමදාම බරට බර බෑග් එකක් කරේ එල්ලගෙන සර්පිනාවත් කරේ තියාගෙන ඉස්සෙල්ලම මතුවෙන්නෙ කළු මාමා, අම්මගෙ බාලම මල්ලි..... ඊට පස්සෙ අනිත් සෙට් එක.... ඒ එන්නෙත් අහළ පහළ ගෙවල්වල අය මෙයාල පාර දිගේ පෙළට එනව දැක්කම අහන ප්‍රශ්ණවලට කෑගහ ගහ උත්තර දෙන ගමන්මයි....... සද්දෙ ඇහෙනකොටම මං පිම්ම ගහල දුවනව පාරට.... ගිහින් මොනව හරි මට උස්සන් එන්න පුළුවන් දෙයක් තිබ්බොත් ඒකත් අතට අරන් තමයි මං නට නට ගෙදරට ගොඩ වෙන්නෙ..... ඒ එනකොට අපේ ගෙදර හෙන බත් මැලයක් හෙම ලෑස්ති පිට තියෙන්නෙ.... කාලා එහෙම ඉවර වෙලා කට්ටිය කතාවට බැස්සම අහළ ගම් හතකට ඇහෙන්න සද්දෙයි.... කතාව විතරක් නෙවෙයි, හිනාවත් එහෙම තමා..... මමත් ඉතින් එක්කෙක්කෙනාගෙ කට දිහා බල බල කාගෙ හරි ඔඩොක්කුවකට වෙලා කකුල් පද්ද පද්දා හිනාවෙවී අර කියන ඒවා අහගෙන ඉන්නව..... අපේ මාමල සෙට් එකයි, අම්මයි, තාත්තයි ඔහොම වෙලාවට ආමන්ත්‍රණය කරගන්න විදියකුත් තිබුණා..... තාත්තට කිව්වෙ 'සුදු පුතා' කියල... අම්ම 'දුව'.... කළු මාම 'කළු හාමිනේ'.... ඔය වගේ.... ඒ කාලෙ මං කොච්චර ඇහුවත් ඒක ඇතිවුනේ කොහොමද කියල කවුරුවත් මට කිව්වෙ නෑ..... මං ඉතින් හිතාගත්ත මොකක් හරි කුණුහරපයක් වෙන්න ඇති කියල..... මොකද මෙයාල එකතු උනාම මට නොතේරෙන්න ඔය වගේ නෝටි කතා කියල උගුඩුවො වගේ ඉන්න හරි දස්සයි..... පස්සෙ කාලෙකදි නම් මං ඒව අල්ලගත්ත....


මෙයාල මේ එන්නෙ අළුත් අවුරුද්දට දවස් හතර පහකට කලින් නිසා කඩවල්, හොර තිප්පොලවල් එහෙම ඒ වෙනකොටත් ඇරලා.... ඒ නිසා හවස් වෙනකොට කට්ටිය ගාණට පල්ලම් බැහැලා පොඩි මීවිතකින් එහෙම සප්පායම් වෙලා තමයි ආපහු ගෙදර එන්නෙ..... 'සුදු පුතා' අමධ්‍යප සංගමේ නිසා කවුරුවත් ගෙදරට ගේන්නෙ නෑ..... ඒ වෙලාව වෙනකොට ගෙදර රෑට එහෙම උයල ඉවර කරලා කවුරුත් වගේ සාලෙට එකතුවෙලා තමයි ඉන්නෙ.... ඒ වගේම ඔය ගෙදර තියෙන හැඳි, බෙලෙක්ක වගේ සංගීත භාණ්ඩ ටිකත් සාලෙ කොනකින් තියලා, පුටු ටික හෙම අස් කරලා බිත්තිය අයිනට ඇදලා, බිම පැදුරු දාලා ලෑස්ති කරලා තියෙන්නෙ කට්ටිය ආපහු එනකොට..... සමහරවිට අපේ ගෙදරද දන්නෑ මුලින්ම පැදුරු පාටි පටන් ගත්තෙ...හික්ස්.... කට්ටිය ඉතින් ඇවිල්ලා පොඩි විවේකයක් හෙම අරගෙන, මගදි හම්බවුනු පරණ යාළුවො ගැන විස්තර හෙම කියන ගමන් සංගීත භාණ්ඩ ටිකත් ටියුන් කරගෙන ඔන්න පටන් ගන්නවා සින්දු කියන්න..... මේ සාජ්ජෙ නතර වෙන්නෙ පාන්දර එකට දෙකට විතර...... ඒ අතරතුර තේ වඩි දෙක තුනක් විතර යනවා ඇරෙන්න කෑමක් නෑ..... කෑම කන්නෙ සාජ්ජෙ නතර උනාට පස්සෙ..... අහළ පහළ ගෙවල්වල කට්ටියත් නිදි නැතුව ඔය පාන්දර වෙනකම් සින්දු අහගෙන ඉන්නවා..... කවුරුවත් කවදාවත් කිසිම විදියක චෝදනාවක් කළේ නෑ.... පහුවදාට සමහර අය වෙන සින්දු යෝජනා කළ අවස්ථාත් තිබුණ.... අපරාදෙ කියන්න බෑ මගෙ මාමලා සෙට් එකට ගායනා හැකියාව උපරිමෙන්ම පිහිටලා තියෙනවා.... ඒ නිසා ඕනම කෙනෙකුට කැත නැතුව අහගෙන ඉන්න පුළුවන්..... එයාල කවදාවත් බයිලා සින්දු කිව්වෙ නෑ මට මතක විදියට.... නූර්ති ගී වගේම සම්භාව්‍ය ගණයට වැටෙන සින්දුයි, ජනප්‍රිය සින්දුවල තාලෙට එයාලම නිර්මාණය කරගනිපුවයි තමයි කිව්වෙ..... සමහර දවස්වලට අපි කැසට් පීස් ඉවරවෙනකම් ඒව ටේප් කරනව...... ඒ කාලෙ නංගිල පුංචි නිසා උන්දලට ටිකක් රෑ වෙනකොටම වැටුනු තැන්වල නින්ද යනව... ඒත් මට නෙවේ යාන්තමින්වත් නිදිමතක් එන්නෙ..... මම නිදාගන්නෙ අර කට්ටියත් එක්ක කෑම කාලා එයාලත් නිදාගන්න ගියාට පස්සෙ..... එයාල කෑම කන අතරෙ අම්මා සාලෙ ලෑස්ති කරනවා අර පැදුරුවලටම බෙඩ් ෂීට්, කොට්ට, පෙරවන රෙදි දාලා නිදාගන්න..... ඒ මොනතරම් පහුවෙලා නිදාගත්තත් පස්සෙන්දා හත විතර වෙනකොට කට්ටිය නැගිටිනවා.... එවෙලට තමයි හොඳම හරිය තියෙන්නෙ..... 


පස්සෙන්දා නැගිට්ටම දහ පාළොස් දෙනෙකුට යන්න තිබ්බෙ එකම ටොයිලට් එකට.... වැඩේ බරපතල උනේ සුටුස් ගාල රාජකාරිය කරන් එන කට්ටිය වගේම ගිහින් ඒකෙ පදිංචි වෙන කට්ටියත් හිටපු නිසා..... 'සුදු පුතාත්' එහෙම පදිංචි වෙන කෙනෙක්.... ඒ නිසා හැමෝම බලන්නෙ එයා යන්න ඉස්සරින් පැන ගන්න.... එහෙම වෙලාවට තාත්ත ගිහින් ටොයිලට් එක කිට්ටුව කොහේ හරි හැංගිලා ඉඳල ඇතුලෙ එකා එළියට ආව ගමන්ම ටක් ගාල රිංගගන්නවා.... ඉතින් අනිත් උන් යනු බොරු.....  බලන් ඉඳල වැඩක් නැති නිසා ඔය අතරතුර යන්න ඕන වෙන කට්ටිය දුවනව අල්ලපු ගෙදරට.... අනේ ඒ මිනිස්සුත් මොනවත් කියන්නෙ නෑ.... ඔය සිදුවීම් ටික ඔහොම වෙන අතරෙ සාලෙට එකතුවෙලා උදේ තේ කට්ට ගහන ගමන් කට්ටිය පටන් ගන්නවා කලින් දවසෙ සාජ්ජෙ විවේචනය කරන්න.... ඔය අතරතුර හිනාවෙලා පණ යන කතා එහෙම අනන්තයි.... සමහරදාට කවුරුහරි ඒවා හොරෙන් ටේප් කරලා පස්සෙ ඇහෙන්න සලස්වනවා..... සමහර කතා ඇහෙනකොට ඒවා කියපු උන්ට පොළොව පළාගෙන යන්න හිතුනු වෙලාවලුත් තිබ්බ..... ඔය කටයුතු ටික ඉවර වෙලා උදේට කෑම කන වෙලාව එනකොට තමයි මගේ හිත හීනියට හීනියට රිදෙන්න ගන්නෙ..... කෑම කාලා ඉවරවෙලා මාමල තෑගි බෙදන වග දන්නව උනාට මට ඕන ඒක නෙවෙයි.... මාමලත් එක්ක ගමේ යන්න.... තාත්තගෙ පස්සෙන් නහයෙන් අඬ අඬා කොච්චර ඇවිද්දත් තාත්ත නෙවෙයි ඉඩ දෙන්නෙ එයාලත් එක්ක යන්න.... අම්මට කිව්වට වැඩක් නෑ.... අම්ම ඇඟ බේරගන්නෙ තාත්තගෙන අහල යන්න කියල.... අන්තිමට මාමලට ගමේ යන්න කලින් හැමදාම ඇඳේ වැටිල කොට්ටෙ බදන් අඬන මාව නලවන්න වෙනව..... තාත්ත ඉතින් අවුරුදු ඉවර උනු ගමන්ම මාව ගමේ එක්කන් එනව කියන දේසපාලු පොරොන්දු දීල මං අඬන එක කොහොම හරි නවත්තගන්නව..... ඒත් මම ශරීරයෙන් ගෙදර හිටියට මගේ හිත ගමේ යනව මාමලත් එක්ක.... මගේ පපුව පැලෙන්නෙ නැති ටික විතරයි..... 

'ඉතින් පුතේ අපි ගමේ යනවනෙ.... අඬන්නැතුව ඉන්න.... අර නංගිලත් ඉන්නෙ...' කටේ ඇඟිලි ගහන් මං අඬන දිහා බලාගෙන වටේ කැරකෙන නංගිලාව පෙන්නලා අම්ම මගේ ඔළුව අත ගගා කියනව එහෙම වෙලාවට.....
'එයාලට මොකෝ... එයාල දන්නවයැ මං වගේ.....'
අම්ම ඉන් එහාට කතා නොකරන්නෙ කතාව ඇත්ත බව දන්න හින්ද....
නංගිලා කවදාවත් මාමලත් එක්ක එහෙම විනෝදෙන් ඉඳල නෑ..... එයාල අම්මයි තාත්තයි නැතුව කොහෙවත් ගියේ නෑ.... ඉතින් උන් දෙන්නට තේරෙනවය තමුන්ට මග ඇරෙන්නෙ මොනවද කියල....


ප.ලි. පෝස්ටුව ගොඩක් දිග වැඩි වෙන නිසා ඉතුරු ටික දාන්නම් ඊළඟ පෝස්ටුවෙන්.... මගේ අවුරුදු තවම ඉවර නෑ... දෙවෙනි කොටස පටන් ගන්නෙ ගමෙන්....


Friday 9 March 2012

අපේ බාල මාමා.........

අපේ බාල මාමා, අම්මගෙ දෙවෙනි මල්ලි නිවුන්නෙක්.... එයාගෙ අනිත් බාගෙ පුංචි කාලෙම මොකක්දෝ බෝවෙන ලෙඩක් හැදිල මියෑදිලා.... ඒක අත්තම්මගෙන් දැනගත්තාම මට හිතුන අනේ එයාත් හිටියා නම් කියල... එහෙම උනා නම් එයා මොන වගේ වෙයිද.... බාල මාමා වගේ වෙයිද...මට ආදරේ වෙයිද...එහෙම උනා නම් මං එයාට කතා කරන්නෙ මොකක් කියලද වගේ දහසකුත් දේවල් මට හිතුනා... ඒත් මං ඒ කිසි දෙයක් බාල මාමගෙන් ඇහුවෙ නෑ එයාට දුක හිතෙයි කියල මට හිතුනු හින්දා.... ඒ උනාට එයා කවදාවත් ඒ අනිත් බාගෙ ගැන කතා කරනව මට ඇහිලා නෑ... පොඩි කාලෙම වෙන් වුනු හින්දා ඒ ගැන හැඟීමක් නැතුවද දන්නෙත් නෑ.... අනේ ඉතින් එයාගෙ හැඩ රුව මොන වගේද කියල බලන්නවත් ෆොටෝ එකක්වත් තිබ්බෙ නෑ...

Monday 27 February 2012

අදටත් මට හිතාගන්න බෑ...

ගිය පාර කතාව කියවලා සමහර අය කියලා තිබුණා ඔය අවුරුදු හතර අතරතුර වෙච්චි ඒවාත් ලියන්න කියලා.... ඒ ඉල්ලීමට ප්‍රතිචාරයක් විදියටයි මේක ලියන්නෙ... නැත්නම් මං හිතාන හිටියෙ නෑ මේ තරම් විස්තරයක් ලියන්න.... ඇත්තටම ඒ තරම් දිගු කාලයක් තුල වෙච්චි දේවල් අකුරු කරන්න ලේසියට බැරි නොයෙකුත් සිද්දීන් සමුදායක්ම ඔය කාලෙ සිද්ද වුනු නිසා.... ඒ නිසා සිදුවීම් කිහිපයක් ලියලා මේක ඉවර කරලා දාන්නම්.... පස්සෙ කාලෙක කතාවට ගැලපෙන මේ සම්බන්ධ සිදුවීම් තිබුනොත් විතරක් මගේ අතින් මෙයා ගැන ලියවේවි......

Monday 20 February 2012

ගෑණු ළමයි කැමති නෑ කියන්නෙ කැමතියි කියන එකටද...??


මේ සිදුවීම වෙනකොට මං ඉස්කෝලෙ නවය පන්තියේ විතර... මේ වෙනකොට, මගෙ පස්සෙන් වැටිල අවුරුදු හතරක් විතර වෙන ලයින් එකක අවසාන භාගය තමයි ගෙවිල යමින් තිබුණෙ... ඒ කියන්නෙ මේක මගෙ පස්සෙන් වැටුනෙ මං හයේ පන්තියේ ඉන්දැද්දි.... මේ කියන කාලෙ වෙනකොට අවසාන භාගයට ඇවිත් තිබුණෙ වෙන මොකවත් හින්ද නෙවෙයි, ඒ පිරිමි ළමය අපේ ඉස්කෝලෙන් ඒ ලෙවල් කරල අයින් වෙන කාලෙ ඇවිත් තිබුණු හින්දා.... ඔය අවුරුදු හතර ඇතුලත මහා ගිනි විජ්ජුම්බර ගොඩකුත් සිද්ද වුනා.... ඒවත් කියන්න පුළුවන් එව්ව සැරින් සැරේ කියන්නම්.....

Sunday 12 February 2012

මං ගොඩේ ගිහිල්ලා.........

මගේ පුංචි කාලෙ යාළුවා රශ්මි ගැන මං මීට කලින් සුට්ටක් කියල තියෙනව මගේ  'නම් තියපු හැටි' පෝස්ට් එකේ.... බැලුවෙ නැති කෙනෙක් ඉන්නව නම් ඔන්න මෙතනින් ගිහින් බලන්නකෝ.....
http://miyuruworld.blogspot.com.au/2011/11/blog-post_15.html#more

Sunday 5 February 2012

චූටි නංගි තරහා වෙලා......

මම කලින් ලියපු පෝස්ට් දෙකක ( බිත්තරයක් කළ හදියක්, චූටි නංගිගෙ චක්කරේ) අපේ චූටි නගා ගැන කිව්ව ඔයාලට මතක ඇති.... කියෙව්වෙ නැති අයට කැමති නම් බලන්න මෙන්න ලින්ක් දෙක....

http://miyuruworld.blogspot.com.au/2012/01/blog-post_18.html
http://miyuruworld.blogspot.com.au/2011/11/blog-post.html

Monday 30 January 2012

අත්තම්මගෙ හපන්කම........



මං පුංචි කාලෙ හරිම ආසයි අපේ අම්මලගෙ මහ ගෙදර යන්න.... ඒ ගම ඔය කාලෙ ගමක තියෙන සුන්දරත්වයෙන් අනූනයි.... මට ඒ කාලෙ දැනුනෙ ඒක සුරංගනා ලෝකයක් වගේ..... එක පැත්තකින් ඇහැට පේන තෙක් මානෙ නිලට නිලේ දිලෙන වෙල් යාය.... අනිත් පැත්තෙන් ගඟ..... ගෙයි පිටිපස්සෙන් මහ කන්ද..... පළතුරු, සමනළයො, කුරුල්ලො වගේම සතා සරුපයත් මදියි නොකියන්න....

Monday 23 January 2012

'ඔයා තමයි අපේ ගෙදර.....'


ඉස්සර මං ඉස්කෝලෙ යන්න පටන් ගත්ත කාලෙ වෙනකොට අපේ තාත්ත වැඩ කළේ එයාලගෙ ඔෆිස් එකේ ගමේ බ්‍රාන්ච් එකේ.... ඒ නිසාම ඒ දවස්වල තාත්තට ටිකක් විවේකය තිබුණා අපේ වැඩවලට සහභාගි වෙන්න.... ඉතින් ඒ දවස්වල බින්දුවේ හිටිය මාව ඉස්කෝලෙ ගෙනියන ගේන වගකීම පැවරිලා තිබුණෙ අපේ තාත්තට.... තාත්තගෙ ප්‍රවාහන සේවය සිද්ද උනේ රෝද දෙකකින්... බයිසිකලේ හරස් පොල්ලෙ වාඩිවෙලා හුළං වැදි වැදී ඔය ගමන යන්න මං හරිම ආසයි....අපේ අම්ම ඒ දවස්වල හරියට කෙඳිරි ගෑව රෝද හතරක් ගමු කියල.... තාත්ත නෙවෙයි ඒව කනකටවත් ගත්තෙ.... තාත්ත එහෙම වෙලාවට කිව්වෙ බයිසිකල් පදින එක හොඳ ව්‍යායාමයක් නිසා රෝද හතරකින් එයාට වැඩක් නැත කියල.... ඇත්තටම තාත්තා කළේ උදේ ඉඳන් හැන්දෑ වෙනකම් එකතැන වාඩිවෙලා කරන රැකියාවක් නිසා, ව්‍යායාමයක් කියල දෙයක් එයාගෙ ඇඟට ලැබුණා නම් ලැබුණෙ බයිසිකල් පැදීමෙන්ම විතරයි..... ඔෆිස් එකේ අනිත් අය ඔය බයිසිකලේ නිසා තාත්තට කොච්චර සවුත්තුව දැම්මත් එයා නෙවෙයි ඒකට සැලුනෙ.... අන්තිමට තාත්තගෙ බයිසිකලේට කස්ටිය නමකුත් දැම්ම 'චොපර් එක' කියල.... ඒ උනාට අද අපට තේරෙනව තාත්ත බයිසිකල් පැදපු එක මොනතරම් හොඳද කියල එයාගෙ සෞඛ්‍යය තත්වයත් එක්ක බැලුවම....

Wednesday 18 January 2012

චූටි නංගිගෙ චක්කරේ.....

අපි තුනේ පන්තියේ ඉන්නකොට අපට නියම වෙලා තිබුණ චක්කර කට පාඩම් කරන්න.... ඕක නැතුව ගණන් හදන්න බැහැනෙ.... මට මතකයි ඒ දවස්වල ගණන් හදන්න ගන්න කොටු රූල් පොත්වල පිට කවරෙ අන්තිම පිටුවෙ 1 ඉඳලා 12ට චක්කර ටිකයි, අනිත් බර, දිග, පරිමාව මණින ඒවයෙ අනුපාතයි දාල තියෙනව.... පස්සෙ කාලෙකදි කොටු රූල් පොත්වල ඒව දාන එක නැවැත්තුව මට මතක විදියට.... එහෙම පොත්වල අච්චු ගහල තිබුණට වැඩක් උනේ නෑ.... මිස් පාඩම් ගන්න වෙලාවට පොත් අනිත් පැත්ත හරවලා ඒවා වහගන්න ඕන.... කට්ටයො වැඩිවෙනකොට මිස් පොත් ටික කලින්ම එකතු කරගන්නව... ළමයින්ට වාසියකට තිබ්බෙ චක්කර පාඩම් ගන්න දවස කලින් කියන එක.... ඒ කිව්ව දවසට පන්තියෙ එව්වො ටික, විශේෂයෙන්ම කොල්ලො උදේ පාන්දරින්ම ඉස්කෝලෙ ඇවිත් චක්කරේ ලියාගන්නව මේසෙ උඩ.... ඉතින් පාඩම් දෙන වෙලාවට මිස් පොඩ්ඩක් අහක බලාගන්නකම් තටම තටම ඉඳලා වෙඩි වගේ කියනව අනිත් පැත්තට හැරුණු ගමන් අරක දිහා බලාගෙන.... මම නම් පුළුවන් ඉක්මනට ඕක පාඩම් කරගත්ත, වෙන මොනවටවත් නෙවේ, ලැජ්ජවෙන්න වෙනවට.... ඒ දවස්වල ඕව බැරි උනාම වේවැල් පාර වදිනව.... එහෙම නැත්නම් පන්තිය ඉස්සරහ දණ ගහගෙන ඉන්න ඕන.... ඒත් නැත්තං පන්තියෙන් එළියට දානව....

Monday 9 January 2012

විජේ අයියා....

මං මෙයා ගැන දිග විස්තරයක් කිව්වනෙ මගේ කලින් පෝස්ට් එකක.... ඒකම ආයෙ ලියන එකේ තේරුමක් නැති හින්දා ඒක නොකියවපු උදවිය මෙන්න මේ කලින් පල කළ පෝස්ට් එක කියවලා පොර මොන වගේ කෙනෙක්ද කියල දැනගන්න හොඳේ....
http://miyuruworld.blogspot.com/2011/12/blog-post_29.html#more

Monday 2 January 2012

මිස්ගෙ බෑග් එක....



මං අර කලින් කියපු "යාළුද බලපු හැටි" කතාවෙ කිව්වනෙ පොඩි කාලෙ ඉගෙන ගත්තු කණිෂ්ඨ විද්‍යාලෙ ගැනත් ඒකෙ උගන්වපු ගුරුවරු වැඩි දෙනෙක් අපේ අසල්වැසියො බවත්....  ඔන්න හතරෙ පන්තියෙදි පළමු වතාවට මං වැටුන අසල්වැසියෙකු නොවුනු මිස් කෙනෙකුගෙ පන්තියට.... උනාට මිස්ගෙ අයියා අපේ අසල්වැසියො... එයා නිතර අයියලගෙ ගෙදර යන එන නිසා අපිව හොඳට දන්නව.... කාලෙ අළුත් පන්තියක් පටන් ගන්නකොට පන්තියේ ළමයි පොඩි සම්මාදමක් හෙම දාල පන්තියට ඕන කරන ඉදල්, කොසු, ගුරු මේසෙට ඉටි රෙද්දක්, මල් වාස් එකක්, නාම ලේඛනයට කවරයක් දාන්න බ්‍රවුන් පේපර් කොළයක් නොවැරදීම ගන්නව.... එහෙම ගත්තම පන්තියේ නම හැම එකකම හණ ගහන එක නම් නොවැරදීම කරනව... නැත්නම් මදි පාඩු වෙනකොට අනිත් පන්තිවල එවුන් ඕක උස්සනව.... ඒත් සමහර වෙලාවට හණ ගහලවත් බේරගන්න බැරිවෙන වෙලාවලුත් තිබුණ.... උස්සපු එවුන් කරන්නෙ ගහල තිබුණු හණ සූරල මකල දාල ඊට උඩින් උන්දලගෙ පන්තියෙ නම ගහගන්න එක... උනාට ඉතින් තමුන්ගෙ පන්තියෙ භාණ්ඩෙ අඳුනගන්න පුළුවන්නෙ.... ඉතින් දෙගොල්ලො මරාගන්නව... කෙල්ලො ටික ගිහින් කොල්ලොන්ට පණිවුඩේ දීපු ගමන් උන් තමයි වලියට යන්නෙ....