බැචාලා...

මං කැම්පස් හිටිය කාලෙ නැවතිලා උන්නෙ කැම්පස් එක ළඟ බෝඩිමක.... එතැන ඉඳන් කැම්පස් එකට එන්න පාරවල් දෙකක් තිබුණ.... එකක් ෂෝට් කට් එකක්.... ෂෝට් කට් එකත් එක්ක බලනකොට අනිත් පාරෙන් ගමන ඔළුව වටේ අත දාල නාහෙ අල්ලනව වගේ වැඩක්..... ඒත් ඉතින් වැඩි හරියක් ගමන අර දිග පාරෙන්... කෙටි පාරෙන් නොයන්න ලොකුම හේතුව තමයි ඒ පාර වැටිල තිබුනෙ පිරිමි ළමයින්ගෙ නවාතැනක් ඉස්සරහින් වීම..... ඒ තට්ටු දෙකේ ගෙදර හරියට කැම්පස් එකේ පිරිමි නේවාසිකාගාරය වගේ...... කොල්ලො රොත්තක්ම පදිංචි වෙලා හිටියා.... කොයිවෙලේ බැලුවත් කොල්ලො රංචක් උඩ තට්ටුවේ බැල්කනියෙ.... කෙල්ලෙක් හෙම බැරිවෙලාවත් ඔළුව හරවලා බැල්කනිය දිහා බැලුවොත් උං කරන්නෙ ඇඳන් ඉන්න සරම උස්සලා මූණ වහගන්න එක.... ඉතින් මෙලෝ කෙල්ලෙක් යන්නෑ ඔතනින්.... ගියත් යන්නෙ වැඩිහිටියෙක් එක්ක, ඔළුව පුළුවන් තරම් බිමටම නවාගෙන....

අපේ බැචාලා කිහිප දෙනෙකුත් ඔතන නතරවෙලා හිටියා.... එයින් එකෙක්ගෙ, වජිරගෙ ගෙවල් තිබුනෙත් බොරලැස්ගමුවෙ.... මිනිහට හොඳටම පුළුවන්කම තිබුනා උදේ හවහ කැම්පස් යන්න එන්න ගෙදර ඉඳලම.... ඒත් ගෙදරදි පාඩම් කරන්න බෑ කියල මිනිහ මෙතන නැවතිලා ඉන්නවා.... වජිරය කියපු විදියට උගේ කාමරේ පදිංචිවෙලා හිටිය එවුන්ගෙන් සරමකුයි තුවායකුයි තිබිල තියෙන්නෙ මිනිහට විතරයි.... ඒත් මූට මොනවිදියටවත් ඕක බේරගන්න බැරිලු.... කවුරුහරි ඉස්සරවෙලාම කාමරේට ආව එකා අර තියෙන එකම සරම ඇඳගන්නවලු..... ඊළඟට ගිය එකා තුවාය ඇඳගන්නවලු.... අනිත් එවුන් ඉතින් ටිකක් රෑ වෙනකම් ඉඳලා හෙළුවෙන්ම බුදියගන්නවලු..... ඉතින් අර එක එකා අඳින තුවාය පුළුවනෑ ආයෙ මූණක් හරියට ලං කොරන්න..... ඒ නිසා ඒකත් අතෑරලා ඉබේම ඇඟ වේලෙනකං ඉන්නවලු..... ටික දවසක් යද්දි අර සරම ඇඳන් ඉන්න එකා හත්ගව්වක් ඈත එන්න පිටත්වෙද්දිම දැනෙනවලු ඕං අරූ එනව කියල.... ඇයි ඉතින් ඕව ඉබේ හේදෙන්නෙ නෑ නොවැ..... (මෙවුන්ට ඇති ලෙඩක් නොහැදුනා ඕව මාරු කොරන් අඳිද්දි.... මුන්ගෙ හොඳ වෙලාවටද නරක වෙලාවටද මන්දා සැන්ටිපෝට් මහත්තය ඒ පැත්තෙ නොගියෙ......) උඩ ටික මාරු කොරන් ඇන්දට යට ඇඳුම් ටික නම් බේරුනාලු.... හේතුව විදියට කිව්වෙ සතියක් එක පැත්තක් ඇඳලා, ඊළඟ සතිය අනිත් පැත්ත ගහල අඳින බව කවුරුත් දන්න නිසා, සර්පයෙකුට තරම් බයයිලු ඕකට.... කොහේ හරි ඇඳක් යට හරි ගහල තිබිල අහු උනොත් නහයත් වහගෙන කෝටු කැල්ලකින්ලු ඕක එහා මෙහා කොරල බලන්නෙ කාගෙ එකක්ද කියල....

ඉතින් ඔය ඉස්තානයේ ඉඳලා බෝඩිං ඇන්ටිගෙ වැලි බත් කාල එපා වෙලා අම්මගෙ බත් එක මතක් උනාම වජිරයා කරන්නෙ උගේ බඩු ටිකත් හේම්ම දාල ගෙදර ගිහින් සතියක් දෙකක් ඉඳලා එන එක..... ඔන්න එතකොට අර රූමලා ටිකටත් ගෙදර බත් මතක් වෙනවා..... කැම්පස් නිවාඩු කාලෙ එනකම් ගෙදර යන්නත් බෑ නොවැ ලෙක්චර්ස් කට් කොරගෙන..... ඉතින් අනේ ඒකත් යන්නෙ අර අහිංසක වජිරයගෙ පිටින්..... මුං ටික කරන්නෙ වජිරයා කාමරේ දාලා යන බඩු ටික උගේම බෑග් එකට දාල පැක් කරගෙන, ඒ බෑග් එකත් අරගෙන  කස්ටියත් එක්කම නෑ ගං යනව වජිරලගෙ ගෙදර.... හිස් අතින් ගියා කියන්නත් බෑ නොවැ මල්ලක් පුරවල අරං ගියාම.... බෑග් එකයි ඒකෙ තියෙන බඩුයි වජිරයගෙම වෙච්චි එක වෙනම කතාවක්...... ඒ ගිහින් වජිරයගෙ අම්ම හදන කෑම වේල් දෙකකට විතර වග කියල හැන්දෑකොරේ කස්ටිය ආපහු බෝඩිමට සේන්දු වෙනව.... හැබැයි ගෙනියපු මල්ල තියලා එන්නෙ හිස් අතින්..... අනේ අසරණ වජිරය ඉතින් ඒ බරට බර බඩු මල්ලත් කරගහගෙන මල්ල ගෙනිච්ච එවුන්ටයි උන්ගෙ හතරවරිගෙටයි මදියි නොකියන්න පිං දි දී ආපහු එනව සතියකට විතර පස්සෙ.......

ඉතින් වැඩේ ඔය විදියට කෙරීගෙන යනව.... දවසක් අහම්බෙන් මටයි මගේ යාළුව ඉනෝකටයි අර බැචාලා දෙන්නෙක් වජිරයගෙ බෑග් එකත් කරගහගෙන උන්ගෙ ගෙදර යනව හම්බ උනා....

'වරෙං බං යන්න අපිත් එක්ක... හවස ලෙක්චර්ස් නෑනෙ...'

'අපිට උඹල වගේ ගෙවල්වල යන්න බැහැ බං අත් දෙක වන වනා... ඇරත් කාල එන්න....' ගෙදරක උයපු බත් එකක් කන්න මොනතරම් ආසාව තිබුණත් ඉනෝකා එහෙම කිව්ව.....

'අයියෝ... ඔව්ව ගාණක් නෑ බං වජිරයගෙ ගෙදර... උන්ගෙ ගෙදර කොහොමටත් ගෙදර ඉන්න ගාණට වඩා හතර පස් දෙනෙකුට වැඩියෙන් උයනව....'

'ඒ මොකද ඒ...?'

'උන්ගෙ ගෙදර කොල්ලොම තුන්දෙනෙක් බං.... හැමදාම කොහෙන් හරි කීප දෙනෙක් කන වෙලාවට වහනව.... ඉතිං උන්ගෙ අම්මට දහ සැරයක් උයන්න බැරි නිසා එක පාරම උයල දානවා....'

දැන් අපටත් කොහේද නැති ආසාවක් පහළ වුනා වජිරයගෙ ගෙදරින් බත් කන්න.... අපි දෙන්න අතේ තිබුනු ගානට සම්මාදමක් දාලා බිස්කට් පෙට්ටියක් ගත්ත හිස් අතින් ගිහිං බත් කාල එන්න හිතුන්නැති නිසා....

ඔන්න ඉතින් අපි හතර දෙනාත් හරියට කන වෙලාවට වජිරයගෙ ගෙදරට සේන්දු උනා..... ගේ ළඟට යනකොට කිසි හැලහොල්මනක් නෑ.... ජනෙල් දොරවල් ඔක්කොම වහල....

'යකෝ කවුරුවත් නැද්ද බං...' බැචාල බයවෙලා.... ඇස් නළලෙ....

උරහිස කඩං බෑග් එක කර ගහන් ගිය එකා ඒක එතනම අතෑරියා...

'මදැයි කන්න ආව...' මට කියැවුනා...

'තොපි දෙන්න ආව හින්ද තමයි මේක උනේ....නැත්තං ඉතිහාසෙවත් වෙලා තියෙනවද මේ වගේ වැඩක්..... තොපේ කරුමෙ අපේ පිටින් ගියා' දැන් මුං දෙන්න හිටු කියල අපි දෙන්නට බනිනව.... ඇයි හත්වලාමෙ අපි මොනව කොරන්නෙයි... මිනිස්සු ගමන් බිමන් යන්නෙ නැතුවයැ....

'ගං මෙහාට ඔය බිස්කට් පැකට්ටෙකවත්....'

'ඉඳ...' මුන්ගෙ බැනිල්ලට නහුතෙටම තදවෙලා උන්නු ඉනෝකා බිස්කට් පැකට්ටෙක උන් දිහාට විසික් කළා.....

අනේ ඉතින් අපි හතර දෙනා වජිරයගෙ බෑග් එකත් තියාගෙන උන්ගෙ ගෙයි දොරකඩ වාඩිවෙලා අර බිස්කට් පැකට්ටෙක කෑව....

'අපිට පිං දීපල්ල මේක ගත්තට... තව පොඩ්ඩෙන් උඹලට බිස්කට්ටෙකක්වත් නෑ අද දවල්ට....'

උන් දෙන්න මීක් නැතිව ඒකෙන් තුන්කාලකට විතර වගකිව්ව..... ඒ කරල මිදුලෙ තිබුනු ටැප් එකෙන් ඉතුරු හරියට වතුර බීල වජිරයගෙ අම්බානක බර බෑග් එකත් කරගහගෙන ආපහු ආව.....